Η δημόσια συζήτηση για τον οδικό άξονα Ηγουμενίτσας–Μαυροματίου έφερε στην επιφάνεια μια πραγματικότητα που, αν και όλοι γνωρίζουν, σπάνια διατυπώνεται τόσο καθαρά: τα μεγάλα έργα στην Ήπειρο δεν προχωρούν μόνο με τεχνικά δεδομένα, αλλά με μετάνοιες, τεμενάδες και συνεχείς πιέσεις σε κάθε πιθανή κατεύθυνση. Όπως παραδέχθηκε και ο Θωμάς Πιτούλης, η μελέτη του έργου πέρασε από έναν μαραθώνιο εγκρίσεων, που ξεπεράστηκε με διαρκή παρακάλια προς αρχαιολογία, δασικές υπηρεσίες και αρμόδια όργανα.
Και τώρα, το ίδιο μοτίβο φαίνεται να επαναλαμβάνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με δεδομένο ότι το ταμείον είναι… μείον για οδικά έργα, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και στο νέο ΕΣΠΑ, η Περιφέρεια στρέφεται αποκλειστικά στα Διευρωπαϊκά Δίκτυα Μεταφορών (TEN-T). Κάθε ελπίδα χρηματοδότησης έχει προσωποποιηθεί στον Επίτροπο Απόστολο Τζιτζικώστα, από τον οποίο ζητείται –στην ουσία– να «τραβήξει» το έργο προς ένταξη. Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: χωρίς πολιτικό βάρος και παρασκηνιακές πιέσεις, ο άξονας δεν κινείται ούτε εκατοστό.
Μέσα σε όλα αυτά, προστίθεται και μια ακόμη εκκρεμότητα που ανοίγει νέο κύκλο ανησυχίας: η Εγνατία Α.Ε., ο φορέας που ολοκλήρωσε τη μελέτη, κλείνει στις 31 Δεκεμβρίου. Στη θεωρία, οι αρμοδιότητες θα περάσουν σε άλλο σχήμα. Στην πράξη όμως, κανείς δεν έχει εξηγήσει τι σημαίνει αυτό για την τύχη της μελέτης:
Ποιος τη λαμβάνει; Ποιος τη συνεχίζει; Ποιος θα την ωριμάσει για δημοπράτηση;
Σε μια περίοδο που απαιτείται ταχύτητα, κινδυνεύουμε να δούμε τη μελέτη να «παγώνει» σε θεσμικό κενό, προτού καν φτάσει στο στάδιο της χρηματοδότησης.
Το συνολικό συμπέρασμα είναι ότι ο άξονας Ηγουμενίτσας–Μαυροματίου δεν σκοντάφτει στην τεχνική του ωριμότητα, αλλά στο τρίγωνο: διοικητικά εμπόδια – άδεια ταμεία – πολιτικές διασυνδέσεις. Ένα τρίγωνο που καθορίζει πλέον ποια έργα γίνονται και ποια παραμένουν στα χαρτιά…
