2010-12-18 15:44:42
Γιατροί του κόσμου – Γιατροί του φόβου
Και αφού δεν μας λήστεψαν όλους… αφού δεν μας βίασαν όλες… αφού δεν απήγαγαν τα παιδιά μας… τώρα ανακαλύψαμε έναν νέο κίνδυνο που προέρχεται από την παραμονή μεταναστών στην πόλη μας:
Θα αρρωστήσουμε όλοι, από, εδώ και δεκαετίες, ξεχασμένες νόσους, για τις οποίες μάλιστα, όλοι οι Έλληνες έχουμε εμβολιαστεί ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στην ηλικία των 10 ετών, στα σχολεία μας, στα πλαίσια του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμών.
Αλήθεια, είμαστε τόσο αδιάφορη κοινωνία; Ξέρουμε ότι υπάρχουν ανάμεσά μας, δίπλα μας άνθρωποι που πάσχουν και τους αφήνουμε να πεθάνουν;
«ΟΧΙ» δηλώνει, η κ. Πολυξένη Ανδρεάδου, Γιατρός, Επιμελήτρια του Κέντρου Υγείας Ηγουμενίτσας και μέλος των Γιατρών του Κόσμου.
Και μας ενημερώνει:
Η Γιατροί του Κόσμου το διήμερο 11 και 12 Νοεμβρίου, μαζί με τον Ιατρικό σύλλογο Θεσπρωτίας, εξέτασαν 140 από τους 300 μετανάστες που παραμένουν στον καταυλισμό του Λαδοχωρίου. Κανείς από αυτούς δεν έπασχε από μολυσματική ασθένεια. Κάποιοι βέβαια έπασχαν από τις συνήθεις λοιμώξεις του αναπνευστικού που παρουσιάζονται τη χειμερινή περίοδο (γρίπη, κρυολόγημα κλπ), από κατάγματα που προκαλούνται από τις πτώσεις τους από νταλίκες και από κάγκελα… όχι όμως από μολυσματικές ασθένειες.
Η κ. Ανδρεάδου επισημαίνει ότι η ίδια εξετάζει κάθε 15νθήμερο, 100 περίπου μετανάστες και κρούσμα ενεργής μολυσματικής ασθένειας δεν υπήρξε. Τονίζει δε ότι οι μετανάστες έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας στην πόλη μας είτε στο Κέντρο Υγείας είτε ακόμα και σε ιδιώτες γιατρούς όταν χρειάζεται και δεν παραλείπει να επισημάνει ότι ακόμα και το κλιμάκιο των Γιατρών του Κόσμου Βόρειας Ελλάδας που βρέθηκε εδώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, θεώρησε «εντυπωσιακή» την καλή κατάσταση της υγείας των μεταναστών.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι συνθήκες διαβίωσης είναι ανθρώπινες, αλλά ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται… αφού εκεί που η επίσημη πολιτεία υστερεί ευτυχώς υπάρχει η ανθρωπιστική πρωτοβουλία: των γιατρών του κόσμου για την υγεία τους, της εκκλησίας (όποιου δόγματος), των ιδιωτών (όπως η ΟΛΗΓ ΑΕ), ακόμα και των γειτόνων…για τη σίτισή τους, της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για τη νομική τους εκπροσώπηση.
Στον καταυλισμό του Λαδοχωρίου διαβιούν και μικρός αριθμός ανηλίκων εφήβων συνοδευόμενα από τις οικογένειές τους , για τους οποίους ο Νομικός σύμβουλος του Γραφείου στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, ο οποίος επισκέπτεται τακτικά την περιοχή μας (κάθε 3-4 βδομάδες) μέριμνα ώστε να βρεθεί στέγη σε κάποιο κέντρο υποδοχής προσφύγων.
Η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική όσο ήταν ένα χρόνο πριν, θέτει όμως σε δοκιμασία την ανθρωπιά και τις αξίες μας!
Ο φόβος είναι μια ραγδαία μεταδιδόμενη ΑΝΙΑΤΟΣ μολυσματική ασθένεια!
Και καλά θα κάνουμε να λάβουμε όλα τα αναγκαία μέτρα πρόληψης ώστε να απαλλαγούμε απ’ αυτή… Γιατί ο εχθρός που πρέπει να νικηθεί είναι ο φόβος.
Β.
Φορτίσεις
2010-12-11 11:35:51
Ο γίγαντας είχε πήλινα πόδια και βυθίστηκε στη λάσπη…
γράφει η Βάσω Γκόρου
Η Εγνατία λίμνη, συγγνώμη, η Εγνατία οδός εννοούσα, προκάλεσε τις τελευταίες μέρες το θυμικό των Ηπειρωτών, που σαν γνήσιοι Έλληνες, διακωμωδούν τα τραγικά, γιατί αν δεν το κάνουν, θα πρέπει ίσως να οργιστούν. Κυκλοφόρησαν, ήδη, κυρίως στα Ιωάννινα, τα σχετικά ανέκδοτα:
«Πως πάει κάποιος από την Ηγουμενίτσα στα Γιάννενα; Με βάρκα!»
Με βάρκα βέβαια πήγαν την Πέμπτη και οι δύο ελεγκτές μηχανικοί του Τομέα Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, οι εγκαταστάσεις της οποίας βρίσκονται μέσα στη λίμνη που έχει δημιουργηθεί στον κάμπο της Πεδινής, προκείμενου να μπορέσουν να πλησιάσουν τα κτίρια και να καταγράψουν τις ζημιές. Το ύψος του νερού εκεί έφθανε τα 2 μέτρα, λίγα μόλις μέτρα μακρύτερα από τον «πιο σύγχρονο» αυτοκινητόδρομο της χώρας.
Πλημμύρισαν λοιπόν τα Γιάννενα και μετά βέβαια και η Σκάλα Φιλιατών.
Ο Καλαμάς «δεν τραβάει πια» (σ.σ. γιατί άραγε;), όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Νομάρχης Ιωαννίνων και οσονούπω Περιφερειάρχης Ηπείρου, τα υγρολίβαδα του κάμπου της Λαψίστας από ταμιευτήρες έχουν μετατραπεί σε οικόπεδα, σύμφωνα με τον Φορέα Διαχείρισης της Λίμνης Παμβώτιδας, «τα αναχώματα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις πλημμύρες, διότι περιόρισαν τη Λίμνη κατά 6.000 στρέμματα που αντιστοιχεί στο 27% της επιφάνειάς της», σύμφωνα με το Σύλλογο Προστασίας Περιβάλλοντος Ιωαννίνων και «Η Εγνατία Οδός ΑΕ είχε προειδοποιηθεί με επιστολές από το 1999 (!!!) τόσο από το Δήμο Μπιζανίου, όσο και από επιχειρηματίες της Πεδινής για το πρόβλημα που δημιουργεί στην περιοχή ως προς την διοχέτευση των ομβρίων υδάτων» σύμφωνα με το γενικό διευθυντή της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Ηπείρου και τότε Δήμαρχο Μπιζανίου κ. Δημ. Μπαλτογιάννη.
Υπήρξαν άραγε από πλευράς της αρμόδιας εταιρείας σημαντικές παραλείψεις στην κατασκευή της Εγνατίας Οδού, όσον αφορά την αντιμετώπιση των πλημμυρικών φαινομένων που δημιουργούνται στην συγκεκριμένη περιοχή;
Ναι λένε κάποιοι φίλοι γεωλόγοι… άλλωστε το έργο επισημαίνουν δεν έχει υδρογεωλογική μελέτη… και προειδοποιούν πως ο ίδιος κίνδυνος ελοχεύει και για τον κόμβο στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας!
Μπορεί η Εγνατία Οδός να κατασκευάστηκε χωρίς να λάβει υπόψη της αυτά τα προβλήματα παρά τις κατά καιρούς προτάσεις και επισημάνσεις φορέων, επιχειρηματιών και πολιτών προς αυτήν, την εποχή που γινόταν το έργο;
Προτάσεις που, αν η τότε Διοίκηση της «Εγνατία Οδός Α.Ε.» είχε λάβει σοβαρά υπόψη της, θα είχαν αποφευχθεί τα προβλήματα που παρατηρούνται σήμερα στο κομμάτι του άξονα που διέρχεται απ’ το Λεκανοπέδιο Ιωαννίνων.
Χαρακτηριστικά ως προς την… αμέλεια που έδειξε η εταιρεία την εποχή που κατασκευαζόταν το συγκεκριμένο έργο είναι τα όσα αναφέρει ο κ. Δημήτρης Μπαλτογιάννης, πρώην δήμαρχος Μπιζανίου και επί σειρά ετών Γενικός Διευθυντής της Περιφέρειας Ηπείρου σε επιστολή που ως δήμαρχος απέστειλε την άνοιξη του 1999 στην «Εγνατία Α.Ε.», με το οποίο προειδοποιούσε για τα προβλήματα που θα δημιουργούνταν στην περιοχή Πεδινής – Μπάφρας, αν δεν βρισκόταν λύση για τα όμβρια ύδατα που συγκεντρώνονται σ’ αυτήν:
«Η συγκεκριμένη θέση (Πολύμυλος και Μαυρογιάννης), απ’ όπου διέρχεται η Εγνατία, είναι περιοχή που συχνά πλημμυρίζει και ότι απαιτείται ολοκληρωμένη μελέτη αποχέτευσης των ομβρίων υδάτων, με στόχο τη συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος, τα δε νερά ως καλύτερη λύση είναι μέσω των αποστραγγιστικών έργων (λαγκάτσα κ.λ.π.) να οδηγηθούν στη λίμνη.
Στη συνέχεια της ενημέρωσης που είχαμε σε τοπικό επίπεδο στις 24.2.1999 σε θέματα που αφορούν την κατασκευή της Εγνατίας και ειδικότερα το τμήμα από το μέτωπο της σήραγγας (περιοχή Κοσμηράς) έως τον εθνικό δρόμο Ιωαννίνων – Αθηνών έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα:
– Aποχέτευση ομβρίων υδάτων Εγνατίας και λεκάνης απορροής.
Πρόκειται για έναν πάρα πολύ σοβαρό τομέα και δεν γνωρίζουμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται η αντίστοιχη μελέτη.
Όπως και να έχει όμως η υπόθεση, εκείνο που εμείς θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι η Εγνατία περνάει μέσα από μια μεγάλη λεκάνη απορροής, (Κοσμηράς-Αμπελιάς-Πεδινής), και κινείται παράλληλα με τη μπαζωμένη κοίτη εκκενώσεως του ομώνυμου χειμάρρου, ο οποίος στους κατοίκους θυμίζει μόνον εφιάλτες και καταστροφές.
Η διευθέτηση των ομβρίων υδάτων της λεκάνης αυτής, πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά και να αντιμετωπισθεί ως μια ενότητα, με την αποχέτευση των ομβρίων υδάτων της Εγνατίας και κατά την εκτίμησή μας όλα τα νερά, λεκάνης, Εγνατίας και κόμβου, διά μέσου της λαγκάτσας, (αποστραγγιστική τάφρος), να οδηγηθούν στη λίμνη των Ιωαννίνων.
Αν τυχόν έχουμε αποσπασματική αντιμετώπιση της αποχέτευσης των ομβρίων υδάτων, οι επιπτώσεις θα είναι σημαντικές και σοβαρές, τόσο για τους οικισμούς Κοσμηράς και Πεδινής, οι οποίοι ήδη κινδυνεύουν άμεσα, όσο και στον κάμπο, όπου και τώρα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, κυρίως τους χειμερινούς μήνες, με ότι αυτό συνεπάγεται εις βάρος της τοπικής ανάπτυξης, διότι στο τμήμα αυτό σήμερα είναι εγκαταστημένες πολλές επιχειρήσεις και αρκετές σκόρπιες οικίες.
Με λίγα λόγια, αν ληφθεί υπόψη ότι τα απορρέοντα όμβρια ύδατα με την κατασκευή της Εγνατίας και του κόμβου, θα αυξηθούν σε ποσότητα και ταχύτητα ροής, θα πνιγούμε στην κυριολεξία, αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί ενιαία και πολύ προσεκτικά.»
Ο ίδιος σήμερα επισημαίνει χαρακτηριστικά: «οι υπεύθυνοι του έργου δεν τα έλαβαν σοβαρά υπόψη τους, δεν έκαναν τίποτε, πίστεψαν ότι με μια βελτίωση στην καταβόθρα θα δώσουν λύση και σήμερα ζούμε τις συνέπειες αυτών των εγκληματικών παραλείψεων».
Έντεκα χρόνια μετά ο Δήμος Μπιζανίου μπορεί να είναι πνιγμένος, αλλά θα αισθάνεται ίσως δικαιωμένος! Η Πεδινή πράγματι πνίγηκε. Δεκάδες επιχειρήσεις βρίσκονται στο βυθό της Λίμνης Εγνατία, η οποία ως γίγαντας με πήλινα πόδια, βυθίστηκε στη λάσπη…
Φορτίσεις
2010-12-03 12:57:57
Να φύγει το ΤΕΙ;
Γράφει η Βάσω Γκόρου
Να φύγει το ΤΕΙ από την Ηγουμενίτσα! Αφού δεν έχει εισακτέους, αφού η βάση έχει πέσει τόοοοσο χαμηλά, να κλείσει.
Όχι να μείνει! Αν φύγει, ποιός θα νοικιάζει τα σπίτια μας; Ποιός θα συχνάζει στις καφετέριές μας;
Αλήθεια, για αυτό υπάρχουν τα ΤΕΙ; Για να δουλεύουν οι ταβέρνες, τα σουβλατζίδικα, τα μπαρ, τα ξενυχτάδικα, τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια για να τονώνεται δήθεν η τοπική οικονομία;
Σήμερα οι πόλεις οι οποίες φιλοξενούν κάποιο από τα 500 περίπου Τμήματα Α.Ε.Ι/ Τ.Ε.Ι φτάνουν τις 50, ο δε συνολικός αριθμός εγγεγραμμένων φοιτητών ξεπερνά τις 500 χιλιάδες. Παρά την τεράστια γεωγραφική κατανομή των Τμημάτων και ενώ θα μπορούσε εύλογα κανείς να υποθέσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών θα μπορούσε να σπουδάσει στον τόπο καταγωγής τους εντούτοις περίπου 100 χιλιάδες φοιτητές βρίσκονται μακριά από τον τόπο μόνιμης διαμονής τους. Ο κύριος λόγος της εκπαιδευτικής αυτής αποκέντρωσης ήταν η αποσυμφόρηση των μεγάλων αστικών κέντρων. Παράλληλα όμως λόγοι όπως η οικονομική, η κοινωνική και η πολιτιστική αναβάθμιση των περιοχών αλλά και εθνικοί, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν πρέπει να παραβλέπονται. Γενικότερα ο προγραμματισμός της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αλλά και ειδικότερα η ίδρυση και λειτουργία νέων Τμημάτων ή και Σχολών δεν γίνεται, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, με βάση τυχόν μελέτες αγοράς εργασίας ή μελέτες αναγκών σε επίπεδο οικονομίας ή κοινωνίας.
Η ύπαρξη ενός Τριτοβάθμιου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος σε μια περιοχή έχει πολλές και διαφορετικού είδους οικονομικές επιπτώσεις οι οποίες είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν. Οι επιπτώσεις αυτές μπορεί να χαρακτηριστούν ως βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες και υπολογίζονται τα υλικά και άυλα οφέλη στην τοπική κοινωνία και την ευρύτερη περιοχή γενικότερα. Τα μακροπρόθεσμα οφέλη μετρούν την επίδραση των Ιδρυμάτων στην εθνική παρακαταθήκη ανθρώπινου δυναμικού και τις συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζομένων, της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, της επίλυσης οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Τα άυλα οφέλη περικλείουν τα ατομικά και κοινωνικά οφέλη της εκπαίδευσης, όπως η καλυτέρευση του ανθρώπινου είδους, η βελτίωση της ποιότητας της ζωής της κοινωνίας, η ανάπτυξη των τεχνών, η βελτίωση της κουλτούρας και της μόρφωσης, η ανοχή και η κατανόηση μεταξύ ατόμων διαφορετικής κουλτούρας και θρησκείας, η μείωση της εγκληματικότητας. Τα μακροπρόθεσμα καθώς και τα άυλα οφέλη, ενώ είναι πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν.
Τα υλικά οφέλη εστιάζονται στα χρήματα τα οποία εισρέουν στην τοπική κοινωνία εξαιτίας της ύπαρξης του Ιδρύματος και τις συνέπειες οι οποίες απορρέουν από αυτά στην τοπική οικονομία. Η άμεση εισροή χρημάτων στην τοπική οικονομία συνεπεία της Εκπαιδευτικής κοινότητας πέραν των προφανών ωφελειών, όπως αύξηση του εισοδήματος των ιδιοκτητών ακινήτων, των επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε τομείς του άμεσου ενδιαφέροντος των φοιτητών, έχει και άλλα πολλαπλασιαστικά οφέλη, όπως η ανάπτυξη των επενδύσεων, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η ανοικοδόμηση για την κάλυψη των αυξημένων αναγκών. Στα υλικά οφέλη δεν πρέπει να παραληφθούν και τα έσοδα τα οποία προκύπτουν για το κράτος από τη φορολογία του αυξημένου εισοδήματος των επωφελούμενων.
Για να αντιληφθεί κανείς την οικονομική επίπτωση του Τ.Ε.Ι στην πόλη και την ευρύτερη περιφέρεια θα ήταν ίσως πολύ λογικό να υπολόγιζε τα χρηματικά ποσά τα οποία θα έλειπαν από αυτήν στην περίπτωση που το Τ.Ε.Ι δεν υπήρχε. Τα χρήματα αυτά τα οποία αποτελούν σημαντικό στήριγμα ενώ παράλληλα είναι σπουδαίος παράγοντας βελτίωσης του επιπέδου ζωής, θα έλειπαν από το εισόδημα των μικροεπιχειρηματιών. Εύκολα μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τις άμεσες επιπτώσεις από την έλλειψη ενός τόσου σημαντικού εισοδήματος στην μικρή σχετικά τοπική οικονομία.
Όμως η λογική αυτή είναι ξεπερασμένη και καταστροφική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι νομάρχες και οι Δήμαρχοι μπορεί να πείθουν τους ψηφοφόρους τους ότι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντά τους, όμως δεν πείθουν τους γονείς των μαθητών που δεν δηλώνουν τα τμήματα της Περιφέρειας μη αντέχοντας το κόστος της συντήρησης ενός σπουδαστή σε επαρχιακή πόλη.
Η πόλη μας αξιοποίησε στο έπακρο (και με υπερκέρδη σε κάποιες περιπτώσεις) τα οικονομικά οφέλη από τη λειτουργία του ΤΕΙ. Δε φρόντισε όμως:
– για την ολοκλήρωση της φοιτητικής εστίας
– για την στελέχωσή του με ντόπιους καθηγητές οι οποίοι ενδεχομένως θα επιθυμούσαν να παραμείνουν και όχι να φύγουν
– για την εξασφάλιση ενός ανεκτού οικονομικά τρόπου ζωής για τους σπουδαστές. Κανείς γονιός δεν πρόκειται να στείλει το παιδί του στην Ηγουμενίτσα όταν πρέπει να πληρώσει 350-400 ευρώ ενοίκιο για μια γκαρσονιέρα!
– για την ένταξη του φοιτητόκοσμου στην κοινωνική/εργασιακή ζωή της πόλης
Τέλος δε φροντίσαμε εγκαίρως, δεν απαιτήσαμε έστω τη μετεξέλιξη των τμημάτων που φθίνουν σε τμήματα ελκυστικότερα, συνδεδεμένα και με την τοπική αγορά εργασίας. Ούτε τα παιδιά μας δεν προσπαθήσαμε να κρατήσουμε κοντά μας!
Ίσως τώρα να είναι η ώρα να διεκδικήσουμε την μετεξέλιξη του Παραρτήματος της Ηγουμενίτσας σε μια βιώσιμη σχολή. Με μέλλον, προοπτική, συγκεκριμένες προτάσεις και όχι αφορισμούς.
Δε φτάνει να εντοπίζουμε τους «εχθρούς» γύρω μας. Πρέπει και να οργανώσουμε αποτελεσματικές άμυνες.
Η συλλογική ενοχή μας…
2010-11-29 08:56:04
Και ξαφνικά, ως κοινωνία, βρεθήκαμε να αντιμετωπίσουμε ένα γεγονός που όλοι, φοβόμασταν, όλοι “προβλέπαμε” ως μάντεις κακών, όλοι “ξέραμε” ότι αργά ή γρήγορα θα συμβεί!
Τον πυροβολισμό και τον σοβαρό τραυματισμό ενός “λαθρομετανάστη”, ενός “ξένου”, από κάποιον, ενδεχομένως συμπολίτη, “δικό” μας.
Και ξαφνικά, ως κοινωνία, βρεθήκαμε χωρισμένοι σε στρατόπεδα και παρατάξεις: Υπερασπιστών και πολέμιων.
Του γεγονότος και των προσώπων:
“Καλά του έκανε, μωρέ… Αυτοί καταστρέφουν…”! η μια πλευρά!
“Ρατσιστές, φασίστες” και λοιπά κοσμητικά επίθετα ή άλλη πλευρά.
Αυτόκλητοι υπερασπιστές τόσο του κατηγορουμένου, όσο και του θύματος!
Οι μεν να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του φερόμενου ως δράστη, στην ασφάλεια του, στην περιουσία του κ.λ.π., ξεχνώντας, βολικά τα δικαιώματα του θύματος που στο κάτω-κάτω της γραφής, έφτασε “εξαθλιωμένος” στη χώρα μας αναζητώντας μια ζωή στην οποία θα μπορούσε να απολαμβάνει αυτά ακριβώς τα δικαιώματα.
Οι δε να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του θύματος και να μας καλούν στη “δημόσια διαπόμπευση” του φερόμενου ως δράστη, ξεχνώντας, επίσης βολικά, τα δικαιώματα του κατηγορουμένου: Το τεκμήριο της αθωότητας, το δικαίωμα στην υπεράσπιση, το δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη. Τούτοι δω, καταργώντας στο λόγο τους αυτά τα οποία υποτίθεται υπερασπίζονται, δίκασαν και καταδίκασαν πριν ακόμα ο κατηγορούμενος σταθεί μπροστά στους δικαστές του.
Όλοι μαζί περιχαρακωθήκαμε πίσω από τις διαχωριστικές μας γραμμές, υπερασπιζόμενος ο καθένας αυτό που θεωρεί πολιτικά ορθό, σύμφωνα με τις δικές του αξίες, αρχές, ηθική και συμφέροντα.
Και όλοι μαζί αρνούμαστε να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα και να παραδεχθούμε το φόβο μας και την ενοχή μας:
Την ενοχή μας γιατί όλοι μας, ο καθείς με τη ρητορική του, έχει τη μικρή συμβολή του στο γεγονός: Είπαμε από την αρχή: όλοι φοβόμασταν, όλοι “προβλέπαμε”, όλοι “ξέραμε” πως θα συμβεί! Όλοι προειδοποιήσαμε τα παιδιά μας να προσέχουν αυτούς τους «άθλιους», όλοι συμβάλλαμε στη δημιουργία αυτού του φοβικού συνδρόμου που τελικά όπλισε κάποιο χέρι – και όχι απαραίτητα του κατηγορουμένου.
Το φόβο για το άγνωστο:
Πρώτα ήρθαν, 20 χρόνια πριν, οι Αλβανοί μετανάστες: Τους χαρακτηρίσαμε όλους εγκληματίες.
Μετά οι πολίτες των πρώην ανατολικών χωρών: Τις χαρακτηρίσαμε όλες εταίρες και όλους προαγωγούς.
Μετά οι Κούρδοι: Κι αυτοί εγκληματίες.
Μετά οι Αφρικανοί: Κι αυτοί επίσης!
Μα… όλοι πλην των Ελλήνων, εγκληματίες είναι πια; Πόσο κοντά είναι αυτή η λογική στην περί “Αρείας Φυλής”;
Και δεν υπάρχουν Έλληνες κακοποιοί; Ή όταν οι Έλληνες εγκληματούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο;
Μην ξεχνάμε πως στην περίπτωση της χώρας μας δεν υπάρχει συνεχής εμπειρία υποδοχής μεταναστών. Πριν το ‘90 υπήρχε μονό το κύμα του ‘22. Μεσολάβησαν δυο γενιές…
H ανασφάλεια στηρίζεται στη «ρητορική απειλής» που υιοθετείται ξεκάθαρα ή, υποβόσκει στον, πάντοτε συντηρητικό, δημόσιο λόγο (επωνύμων και μη).
Στην Ελλάδα, αυτή η ρητορική σε πρώτη φάση αφορούσε στην πρωτογενή εγκληματικότητα.
Σε δεύτερη φάση, και με πιο ήπιο τρόπο, υπήρξε διαχωρισμός της ήρας από το στάρι και τους «καλούς» από τους «κακούς» μετανάστες.
Μια νέα, πιο ευγενική διατύπωση θέλει οι «κακοί» να οδεύουν προς την οργανωμένη ή μεμονωμένη παρανομία και οι «καλοί» να «παίρνουν τις δουλείες μας».
Διάβασα κάπου, θα με συγχωρέσει ο συντάκτης που δεν θυμάμαι που, πως “Ο ισχυρότερος δεσμός μεταξύ ανθρώπων είναι η συνενοχή σ’ ένα έγκλημα. Δεν προτείνει, όμως, κανείς την τέλεση εγκλημάτων ώστε να τονωθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των συνενόχων (μόνη εξαίρεση οι πενταμελείς τρομοκρατικοί πυρήνες στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι που δολοφονούν ένα μέλος τους για να τονώσουν τους δεσμούς μεταξύ των τεσσάρων υπολοίπων).
Το κρίσιμο σημείο της συλλογιστικής αυτής είναι ότι η συμμετοχή σε ομάδες, αξιολογείται υποχρεωτικώς με την προθυμία των μελών να αποκλείσουν όσους δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα. Εμπιστοσύνη για τους “δικούς μας” και καχυποψία για τους ξένους πάνε πακέτο.”
«Οταν αντιμετωπίζουμε ποικιλομορφία», λέει ο πολιτικός επιστήμονας Ρόμπερτ Πάτμαν, «κλεινόμαστε στο καβούκι μας όπως οι χελώνες. Οι επιπτώσεις της ποικιλομορφίας είναι χειρότερες από ό,τι φανταζόμαστε. Και όχι απλά δεν εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους που δεν μας μοιάζουν. Σε κοινωνίες με ποικιλομορφία δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Δεν εμπιστευόμαστε το φίλο, το γείτονα, τον δήμαρχο, την τοπική εφημερίδα, ούτε καν τους θεσμούς».
Και τελικά το μέγεθος της εμπιστοσύνης που υπάρχει μεταξύ των πολιτών είναι ίσως το πιο σημαντικό κεφάλαιο το οποίο διαθέτει μια κοινωνία.