2011-01-24 21:55:29
Φορτίσεις
Σαν σήμερα…
Στις 21 Ιανουαρίου 1830* υπογράφτηκε υπογράφηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωριζόταν η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδας και καθορίζονταν τα σύνορά της (η γραμμή Αχελώου-Σπερχειού, ενώ από τα νησιά επιδικάζονται η Εύβοια, οι Σποράδες και οι Κυκλάδες.).
Το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου όριζε: «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν».
H πανηγυρική αυτή διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας συνιστούσε διπλωματική πράξη ιδρυτική του ελληνικού κράτους. H διεθνής αναγνώριση του ελληνικού κράτους σήμαινε έναρξη της υπάρξεώς του από την άποψη της διεθνούς κοινωνίας. H πρόοδος σχετικά με τους αντίστοιχους ορισμούς του Πρωτοκόλλου της 10-22 Μαρτίου 1829 ήταν μεγάλη και είχε σπουδαιότητα κρίσιμη. Αντίθετα οι ορισμοί του Πρωτοκόλλου για τα σύνορα του ελληνικού κράτους ήταν πολύ δυσμενέστεροι για την Ελλάδα:
H συνοριακή γραμμή του Πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου κρατούσε έξω από το έδαφος της Ελλάδας μεγάλο τμήμα της Στερεάς Ελλάδας. Ως αντάλλαγμα προς την Πύλη για την οδυνηρή θυσία της πλήρους ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, έγινε περικοπή της νέας γραμμής στη Δυτική Ελλάδα και ολόκληρη η περιοχή πέρα από τον Αχελώο επανήλθε στην εξουσία του σουλτάνου. Οι διατάξεις του Πρωτοκόλλου επίσης αποσκοπούσαν στο να ικανοποιηθεί η επιθυμία των Άγγλων αποικιοκρατών για κατοχύρωση των Ιονίων νήσων από τον κίνδυνο, τον απότοκο της κυριαρχίας των Ελλήνων στη γειτονική Ακαρνανία. Mε τον τρόπο αυτό αποφευγόταν η γειτνίαση των δυτικών επαρχιών της Aιτωλοακαρνανίας με τη Λευκάδα, που, όπως και τα υπόλοιπα Eπτάνησα, βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία.
Aπό την άλλη δίνονταν στο ελληνικό κράτος, πέραν των Kυκλάδων και της Πελοποννήσου, οι Σποράδες και η Eύβοια.
Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου, «η ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας». Το ίδιο άρθρο παρείχε στις τρεις δυνάμεις το δικαίωμα της εκλογής του προσώπου του βασιλέα της Ελλάδας χωρίς καθόλου να έχει ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.
«Ηγεμών Άρχων της Ελλάδος» ορίστηκε ο Λεοπόλδος του Σαξ-Κόμπουργκ (αργότερα έγινε βασιλιάς του Βελγίου), ο οποίος όμως παραιτήθηκε του θρόνου.
H εκπλήρωση του αρχικά διακηρυγμένου σκοπού της επεμβάσεως των τριών συμμάχων στον ελληνοτουρκικό αγώνα εξαίρεται και στο «Συμπέρασμα» του Πρωτοκόλλου όπου «αι τρεις Δυνάμεις συγχαίρουν αλλήλας» για το «κλείσιμο» του ελληνικού ζητήματος. Πράγματι, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία έβλεπαν σε αυτό το Πρωτόκολλο την οριστική διευθέτηση ενός ενοχλητικού ζητήματος. Οι Έλληνες, αντίθετα, έβλεπαν σε αυτό την απαρχή του ελεύθερου πολιτικού βίου του έθνους. Το νέο κράτος, αν και περιείχε λιγότερο από το ένα τρίτο των Ελλήνων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την εποχή που ξέσπασε ο Αγώνας, ωστόσο αναγνωριζόταν επίσημα στη διεθνή κοινωνία.
Η ελληνική Επανάσταση είχε τελειώσει και άρχιζε να υφίσταται επίσημα στη διεθνή κοινότητα το ελληνικό κράτος… επειδή εκτός των άλλων από κάπου έπρεπε να εισπράξουν και τα δανεικά!!!
Από την επανάσταση του 1821, δηλαδή πριν την σύσταση του, το ελληνικό κράτος βρίσκεται χρεωμένο στις Μεγάλες Δυνάμεις. Το 1824 η Ελλάδα συνάπτει το πρώτο δάνειο αξίας 800.000 στερλινών από το φιλικά προσκείμενο αγγλικό βασίλειο. Στα ταμεία του πρώιμου κρατιδίου φτάνουν όμως μόνο 308.000 στερλίνες, τα υπόλοιπα ήταν τραπεζικά έξοδα και έξοδα κίνησης της αποστολής από την Αγγλία!
Ακολούθησε ακόμη ένα δάνειο της τάξης των 2.000.000 στερλινών, εκ των οποίων κατέληξαν στα ελληνικά ταμεία μόλις 190.000! Από τις 1.100.000 στερλίνες θα κρατηθούν διάφορα ποσά για τόκους, έξοδα, μεσιτικά και προηγούμενα δάνεια συνολικού ύψους 529.000 στερλινών.
Το 1827 ήλθε η πρώτη ουσιαστική πτώχευση λόγω αδυναμίας καταβολής των τοκοχρεολυσίων των δανείων του 1824 και 1825.
Δύο χρόνια αργότερα το κράτος εξέδωσε τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα, αφού το Λονδίνο και το Παρίσι πρώτα αρνήθηκαν να δανείσουν τον Καποδίστρια.
Στη συνέχεια βέβαια δάνεισαν τον Οθωνα με 60 εκατ. φράγκα, από τα οποία τα 33 εκατ. πήγαν αμέσως για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας».
Τα υπόλοιπα χρήματα (12,5εκ.)δόθηκαν για την εξαγορά της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ άλλο ένα μεγάλο ποσοστό του δανείου δικαιολογήθηκε ως έξοδα συντήρησης βαυαρικών στρατευμάτων στο ελληνικό κρατίδιο!
Αμέσως μετά … ξαναπτωχεύσαμε, ελήφθησαν τα πρώτα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα…(…και αποκτήσαμε Σύνταγμα)!
Αργότερα…ο Χαρίλαος Τρικούπης προσπαθεί να αναμορφώσει τον δημοσιονομικό και διοικητικό οργανισμό της χώρας οραματιζόμενος τη μεγάλη ανάπτυξη και την εκβιομηχάνιση. Με νέο δανεισμό φτιάχνει και το γνωστό σιδηροδρομικό δίκτυο που… απολαμβάνουμε έως σήμερα. Τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου δεν πρόλαβε.
Το 1885 ο Χ. Τρικούπης χάνει τις εκλογές από τον Δηλιγιάννη, ο οποίος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα τεράστια δάνεια κι έτσι το 1892 ξανακερδίζει τις εκλογές ο Τρικούπης, που δεν κατάφερε με τη σειρά του να συνάψει νέο εξωτερικό δάνειο και παραιτείται.
Η κυβέρνηση Ράλλη – Σωτηρόπουλου που τον αντικαθιστά δεν καταφέρνει να βγει από την κρίση και ξαναπαραδίδει στον Τρικούπη. Ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας έχει φτάσει 585,4 εκατομμύρια φράγκα.
Στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, (σαν χτες!), ο πρωθυπουργός της χώρας Χαρίλαος Τρικούπης στην κατάμεστη μεγάλη αίθουσα του κοινοβουλίου (στη σημερινή Παλιά Βουλή) αναφώνησε την ιστορική φράση “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν”.
Ο Τρικούπης υποχρεώθηκε ουσιαστικά σε χρεοκοπία λόγω του πολύ υψηλού δημοσίου χρέους, για την εξυπηρέτηση του οποίου επεβλήθη ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (Δ.Ο.Ε.) – έτσι έλεγαν τότε το Δ.Ν.Τ. Οικονομική «βοήθεια» με παραχώρηση του δικαιώματος να κάνουν κουμάντο οι ξένοι στην Ελλάδα… έλεγχος ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι το 1978!!!
Επρόκειτο για ένα σχέδιο διάσωσης των πιστωτών και ουχί της χώρας, με νέο εγγυημένο δάνειο 151,3 εκατομμυρίων φράγκων, εξασφαλίζοντας πρώτα απ’ όλα στους ομολογιούχους την τακτική είσπραξη των τοκοχρεολυσίων. Προέβλεπε τον έλεγχο των δημόσιων προσόδων και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, την αποζημίωση με 99 εκατομμύρια φράγκα της Τουρκίας και την κάλυψη των 22,5 εκατ. φράγκων του ελλείμματος και των 31,4 εκατ. του κρατικού χρέους.
Και από τότε η ιστορία συνεχίζεται… και επαναλαμβάνεται… και ως γνωστόν όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται… πρόκειται περί φάρσας ή τραγωδίας!
Β.
* Ως ημερομηνία μεταγενέστερα αναφέρεται και η 3η Φεβρουαρίου 1830. Η διαφορά προκύπτει επειδή η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το έτος 1923. Η επομένη της 15-2-1923 ονομάσθηκε 1-3-1923.