Γράφει ο Βαγγέλης Γρ Αθανασίου
Μια ιστορία με παρελθόν και πόνο…
Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών…
Μα κυρίως είναι η αποτύπωση της έλλειψης ενός ευρύτερου οράματος και στρατηγικής για τον τόπο…
Ο λόγος για την χθεσινή σύσκεψη φορέων για την χερσαία ζώνη.
Ακούστηκαν βεβαιότητες, ακούστηκαν και ανησυχίες σχετικά με την έκβαση των διεκδικήσεων του δήμου.
Σύμφωνα με όσα ελέχθησαν την πίτα και το μαχαίρι έχει το υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας με τους φορείς να περιμένουν με απλωμένα τα χέρια το έλεος του…
Σε άλλη περίπτωση ο επαίτης απειλεί να μετατραπεί σε επαναστάτη… όλοι οι φορείς κάτω από την ίδια επαναστατική σημαία… Μια μάχη για την χερσαία ζώνη, μια μάχη για το αυτονόητο να έχει μια παράκτια πόλη αιγιαλό και παραλία…
Όμως το δείγμα της “φτώχειας” μας είναι τεράστιο και αυτός ο δήμος απλά βαδίζει σε μια πρόοδο ή οπισθοδρόμηση που και οι δύο προκύπτουν από ευτυχείς ή ατυχείς συμπτώσεις…
Κάτι σαν τον αυτόματο πιλότο και όσα του βγαίνουν στην πορεία…
Ωστόσο εμείς ως στήλη και μέσο ποτέ δεν χάνουμε την αισιοδοξία μας.
Όμως η αισιοδοξία από μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται και απαιτείται το χτίσιμο μιας νέας στρατηγικής που ανταποκρίνεται στις συνθήκες που διαμορφώνονται σε άξονα εικοσαετίας.
Μια στρατηγική για την ανάπτυξη του δήμου που θα περικλείει και το λιμάνι Ηγουμενίτσας. Η ιδιοκτήτρια εταιρεία που θα προκύψει δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σχηματίσει την εντύπωση ότι θα βρίσκεται σε ξεχωριστό “χαλιφάτο” εντός των ορίων του δήμου….
Ο φορείς του τόπου, οι αιρετοί εκπρόσωποι του έχουν μια ευκαιρία να σβήσουν ένα παρελθόν άψυχης και άτονης διαχείρισης των πραγμάτων…
Απαιτούνται όμως ιδέες και ένα εξωραϊστικό σχέδιο που θα ανατρέψει τα δεδομένα. Όχι από την μία μέρα στην άλλη αλλά μεθοδικά και σταδιακά…
Θα φανούν άραγε αντάξιοι των απαιτήσεων που ορίζουν οι καιροί ή θα περάσουν οριστικά ως πολιτικά απολιθώματα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;