Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι “διαμαρτύρονται οι Έλληνες οδηγοί βουνού γιατί δεν… ζητήθηκε η συνδρομή τους στην επιχείρηση εντοπισμού του αδικοχαμένου ορειβάτη Σταύρου Λισγάρα”. Μάλιστα το… παράπονο αυτό διατύπωσε στο MEGA ο πρώην πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Οδηγών Βουνού Χρήστος Μπελογιάννης, καταγγέλοντας ότι “παρ’ όλες τις προτροπές, δεν είχε ζητηθεί επίσημα η συνδρομή της ορειβατικής κοινότητας, ούτε των Οδηγών Βουνού,ούτε της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας”.Μάλιστα το ρεπορτάζ μας ενημερώνει πως “ανάμεσα στους 24 Έλληνες Οδηγούς Βουνού, βρίσκονται και τρεις Γιαννιώτες από τους οποίους δε ζητήθηκε καμία απολύτως βοήθεια”!
Και την αρχική μας έκλπηξη διαδέχθηκε η οργή…
Δηλαδή, τι ακριβώς πρόσκληση περίμεναν επί 4 ημέρες τα μέλη των… οδηγών βουνού;;;
Από ποιόν την περίμεναν; ποιόν καταγγέλουν;
Ήταν τόσο δύσκολο να θέσουν – εθελοντικά – τις υπηρεσίες τους στη διάθεση της πολιτικής προστασίας και της ΕΜΑΚ;;;
Μήπως δεν έιχαν ενημερωθεί για το συμβάν; Δεν έχουν τηλεόραση, ραδιόφωνο, δεν πήγαν επί τέσσερις μέρες σε κανένα καφενείο;
Όχι, μάλλον η ουσία κρύβεται στην τελευταία παράγραφο του ρεπορτάζ: “Η οικογένεια του αδικοχαμένου αναγκάστηκε να πληρώσει πολλά χρήματα στους Ελβετούς διασώστες…”
Προφανώς λοιπόν, επί 4 ημέρες οι… έλληνες οδηγοί βουνού που είναι και “φιλόπονοι” περίμεναν το τηλεφώνημα της οικογένειας για να καθορίσουν κι αυτοί το… αντίτιμο των υπηρεσιών τους!
Και γιατί όχι; αφού η ίδια η ελληνική πολιτεία μέσω του Ελληνικού Στρατού ζήτησε 30.000 ανά ημέρα πτήσης…
Τόσο αποτιμάται από το κράτος μας ο ανθρώπινος πόνος, η τραγική απώλεια, ο θάνατος και η ζωή…
Απομένει να μάθουμε πόσο την αποτιμούν οι… οδηγοί βουνού και οι λοιποί που εκ των υστέρων κόπτονται γιατί δεν πήραν αυτοί… φράγκα!
Σα δε ντρέπονται!