Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Η παρούσα οικονομική κρίση δεν είναι η κρίση της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και όποιων άλλων κρατών πληγούν από αυτήν αλλά η ίδια η κρίση του Ευρώ ως νομίσματος.
Γιατί το Ευρωπαϊκό πείραμα που ακούει στο όνομα Ευρώ ως ενιαίο νόμισμα πολλών κρατών και πολλών κυβερνήσεων με τελείως διαφορετικά οικονομικά δεδομένα και χωρίς ενιαία πολιτική στρατηγική δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες και οικονομικές αντιφάσεις τέτοιες στην Ευρωζώνη που στο τέλος διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία της.
Οι περιφερειακές οικονομίες για να βγούνε από την κρίση στην ουσία χρειάζονται μια άλλη νομισματική πολιτική που θα τις καταστήσει πιο ανταγωνιστικές. Πως όμως μπορεί να διασωθεί το Ευρώ αν τα κράτη μέλη που θίγονται από την κρίση αποφασίσουν να επιστρέψουν στο Εθνικό τους νόμισμα;
Και όμως υπάρχουν οικονομολόγοι όπως ο γερμανός οικονομολόγος Dirk Mayer, η πρόταση έπαιξε στην εκπομπή Plusminus της πρώτου καναλιού της κρατικής τηλεόρασης στην Γερμανία, που ήδη προτείνουν σχέδιο διάσωσης του Ευρώ, σενάρια που βρίσκονται και στα χέρια της γερμανικής κυβέρνησης, με την παράλληλη εφαρμογή των εθνικών νομισμάτων στο σύνολο της Ευρωζώνης διατηρώντας παράλληλα στην κυκλοφορία και το Ευρώ το οποίο θα είναι το μέσο των εξωτερικών συναλλαγών, ενώ στο εσωτερικό της εκάστοτε χώρας θα κυκλοφορούν και τα νέα εθνικά νομίσματα.
Έτσι θα υπάρχει η νέα δραχμή στην Ελλάδα, η νέα πεσέτα στην Ισπανία, το νέο Εσκούδο στην Πορτογαλία, αλλά και το νέο γαλλικό φράγκο στην Γαλλία και το νέο γερμανικό μάρκο στη Γερμανία.
Κάπως έτσι κάθε εθνική οικονομία θα έχει περιθώρια αντιδράσεων και ελιγμών εκδίδοντας χρήμα αν παραστεί ανάγκη και αποκαθιστώντας τις ανισότητες που προκάλεσε το ενιαίο ευρώ.
Βέβαια στις οικονομικά αδύναμες χώρες τα εθνικά νομίσματα θα έχουν χάσει την αξία τους έναντι του κοινού δείκτη και νομίσματος ευρώ, ενώ τα εθνικά νομίσματα των ανεπτυγμένων κρατών ίσως είναι εφάμιλλα και στην περίπτωση του γερμανικού μάρκου και πιο ισχυρά σε αξία από το ίδιο το Ευρώ.
Ένα σενάριο που διαμορφώνει μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων με τους λαούς να πιστεύουν στο μύθο τους ελπίζοντας σε οικονομική ανάκαμψη, την Ευρώπη του χρήματος να θριαμβεύει και την Ευρώπη των λαών να παραμένει μια θαυμάσια Έκθεση Ιδεών χωρίς ρεαλιστικό αντίκρισμα.