Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Πρέπει όλοι να ηρεμήσουμε…
Πάει και τούτο το εκλογικό πανηγύρι που μόνο πανηγύρι δεν θύμιζε παρά μόνο μια μάχη μεταξύ του φόβου και της ελπίδας για ανατροπή, της όποιας ανατροπής και απεγκλωβισμού από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Όμως πέρα από τα διλλήματα που τέθηκαν και ίσως ξανατεθούν η χώρα οφείλει να ηρεμήσει και να κάνει μια νέα αρχή.
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ από τη μία και η ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη δίνουν το νέο πολιτικό στίγμα πως μια νέα πολιτική περίοδος εγκαινιάζεται που οφείλει να ανακαινίσει το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και την ελληνική κοινωνία.
Για να συμβεί όμως αυτό οφείλει να επικρατήσει η σύνεση και η ηρεμία όπως και η συνέπεια από τους πολιτικούς φορείς λόγων και έργων.
Έργα από την κυβέρνηση που θέλει να χαλαρώσει τους δυσβάστακτους μνημονιακούς όρους, σκληρή πλην όμως υπεύθυνη αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα υπενθυμίζει ότι η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται τίποτα να παραδώσει αμαχητί, αντιθέτως θα αντιπροτείνει λύσεις και πολιτικές ανάπτυξης όπως και στήριξης του κοινωνικού ιστού.
Μόνο έτσι θα πρέπει να ιεραρχηθούν οι ανάγκες και να βρούμε ξανά τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Μόνο έτσι με σοβαρή πολιτική ομπρέλα μπορούν να διαμορφωθούν αναπτυξιακές πολιτικές και να διαμορφωθεί ο κατάλληλος επιχειρηματικός ζωτικός χώρος που απαιτείται για το σκοπό αυτό.
Σε αυτό μεγάλο ρόλο οφείλουν να διαδραματίσουν η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και η Τοπική Αυτοδιοίκηση (Δήμοι).
Περιφέρεια και Δήμοι οφείλουν να συνεργαστούν με όλους τους επιχειρηματικούς και παραγωγικούς φορείς για να ξαναβρεθεί ο χαμένος μπούσουλας
Είναι πρώτιστη ευθύνη πλέον των Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων που από κοινού με τους δήμους οφείλουν να καταγράψουν τις δυνατότητες και προοπτικές. Σε συνεργασία με τα Επιμελητήρια αλλά και τους παραγωγικούς φορείς που έχουν ιερό χρέος και καθήκον ν’ αναγεννηθούν από τις στάχτες αφήνοντας στην τέφρα παλαιοκομματικά κατάλοιπα και σκοπιμότητες να βρεθούν τρόποι ο τόπος και οι άνθρωποι να γίνουν παραγωγικοί τουλάχιστον σε επίπεδο αυτάρκειας ανά περιοχή και έπειτα στοχεύοντας στις εξαγωγικές δραστηριότητες να κάνουν το βήμα παραπάνω που θα αλλάξει την ψυχολογία και την αυτοαντίληψη μας γι’ αυτό που πραγματικά μπορούμε να πετύχουμε.
Η χώρα οφείλει να ζει πρώτα από αυτά που παράγει και να μην είναι έρμαιο παραγόντων που θέλουν να την έχουν εξαρτημένοι από εισαγωγές ακόμα και σε προϊόντα που η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα και σαφώς καλύτερη ποιότητα.
Η χώρα μπορεί να εξάγει ακόμα και αν το κόστος παραγωγής είναι πιο ακριβό και κατ’ επέκταση η τελική τιμή, αν επενδύσει στην ποιότητα και στα πιστοποιημένα τοπικά προϊόντα.
Οι κλιματολογικές συνθήκες, ο γεωφυσικός χώρος, η έλλειψη βιομηχανίας καταστούν τα ελληνικά προϊόντα ακαταμάχητα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα επανέλθει η παραγωγή σε επίπεδα τέτοια που θα καταστήσουν την προαναφερόμενη υπόθεση εργασίας πραγματικότητα.
Ο ρόλος της αυτοδιοίκησης σε αυτόν τον τομέα είναι σημαντικός γιατί πρέπει να ανοίξει δρόμους και διαδρόμους να πιέσει την κυβέρνηση να βρει τρόπους να στηρίξει αυτή την προσπάθεια όχι επιδοτώντας τους παραγωγούς αλλά βάση πολιτικών συμφωνιών ξεκλειδώνοντας τις αγορές της Ευρώπης και του κόσμου για τους Έλληνες παραγωγούς.
Αυτονόητο βέβαια ότι το κράτος η δημόσια διοίκηση θα πάψει να είναι ο μεγάλος ασθενής και θα λειτουργήσει υπηρετώντας τον πολίτη και την κοινωνία.
Είναι βασική προϋπόθεση το κράτος να γίνει κράτος και όχι μόνο φορομπηχτικός μηχανισμός. Θα πρέπει να έχει συνέπεια και συνέχεια, θα πρέπει να έχει στρατηγικό σχέδιο και πλάνο για του που θέλει να φτάσει τη χώρα.
Στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όμως αν δεν υπάρξει η συλλογική θέληση για αλλαγές, αν δεν κυριαρχήσει η ηρεμία για να ιεραρχηθούν οι ανάγκες τότε το μέλλον δεν έχει να προοιωνίσει τίποτα θετικό για την χώρα.