Η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων του ΔΣ της ΟΛΗΓ σε μια… Συμβουλευτική Επιτροπή, όπου δεσπόζουν πρόσωπα στενά συνδεδεμένα με τον Όμιλο Grimaldi – όπως ο Guido Grimaldi και δύο μισθωτοί του, ο Λουκάς Σιγάλας και ο Αθανάσιος Πορφύρης – φέρνει στο φως μια πραγματικότητα που δύσκολα κρύβεται. Το ΔΣ της ΟΛΗΓ υποβαθμίζεται πλέον σε… διακοσμητικό όργανο.
Συνεδριάσεις μία φορά το χρόνο για την τυπική έγκριση των οικονομικών καταστάσεων, με τους εκπροσώπους του ΤΑΙΠΕΔ να συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αμοιβή τους των 1.000 ευρώ το μήνα, ακόμα κι αν δεν συνεδριάσει ποτέ το ΔΣ. Λογικό, ίσως, αφού τα ίδια πρόσωπα του ΤΑΙΠΕΔ, έχουν τόσα -αμοιβόμενα- ΔΣ να παρακολουθήσουν…, πού να τους μείνει χρόνος για πραγματικό έλεγχο!
Αυτή η δομή διοίκησης, όπου το ΤΑΙΠΕΔ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι ο θεματοφύλακας του δημόσιου συμφέροντος, προκαλεί δικαιολογημένες ανησυχίες. Το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ, όπως αποκάλυψε ο Αντώνης Μπέζας στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όχι μόνο συναίνεσε στην κατάργηση της θυγατρικής ΕΠΙΧΕΙ.ΠΑ., αλλά συμφώνησε και στη μεταβίβαση σχεδόν όλων των αρμοδιοτήτων του ΔΣ στη Συμβουλευτική Επιτροπή, αφήνοντας ουσιαστικά τον Όμιλο Grimaldi να διοικεί το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις του Υπουργού Οικονομικών ότι το Ελληνικό Δημόσιο, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, θα ασκεί ελεγκτικές και εποπτικές αρμοδιότητες στις παραχωρήσεις.
Η απόφαση αυτή πλήττει τη διαφάνεια και ενισχύει την αίσθηση ότι η σύμβαση παραχώρησης του Λιμανιού δεν τηρείται. Ο ΟΛΗΓ δεν έχει καταθέσει το Αρχικό Προγραμματικό Σχέδιο Ανάπτυξης, όπως υποχρεούται, ενώ η κατάργηση της ΕΠΙΧΕΙ.ΠΑ. στερεί την περιοχή μας από ένα τοπικό όραμα- αίτημα ετών! Η στάση του ΤΑΙΠΕΔ αποδεικνύεται καταστροφική, αφού όχι μόνο δεν λειτουργεί ως θεματοφύλακας της σύμβασης, αλλά ουσιαστικά παραχωρεί τον πλήρη έλεγχο της ΟΛΗΓ στους ιδιώτες.
Οι διαβεβαιώσεις του Υπουργείου ότι το Ελληνικό Δημόσιο θα διατηρεί τον εποπτικό του ρόλο φαίνεται πως ναυαγούν στα νερά του κόλπου της Ηγουμενίτσας. Σε αυτή την περίπτωση, αντί να υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον, η λογική της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» φαίνεται να κυριαρχεί πλήρως, αγνοώντας τις υποχρεώσεις προς την κοινωνία. Ένα λιμάνι, που θα έπρεπε να είναι και μοχλός τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης, μετατρέπεται αποκλειστικά σε εργαλείο εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων, με το ΤΑΙΠΕΔ να παίζει ρόλο αδιάφορου παρατηρητή. Τα μόνα που φαίνεται ότι ενδιαφέρουν το ΤΑΙΠΕΔ, είναι η είσπραξη του τιμήματος απο την παραχώρηση του Λιμανιού και οι επιπλέον αμοιβές των στελεχών του που μετέχουν στο ΔΣ της ιδιωτικοποιημένης ΟΛΗΓ ΑΕ.
