Αν δεν υπήρχε το τραγικό υπόβαθρο, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για σάτιρα.
Την ώρα που η τοπική κοινωνία συγκλονίζεται από ένα περιστατικό ωμής ενδοσχολικής βίας, με έναν μαθητή στο νοσοκομείο, τρεις συμμαθητές του να διώκονται για επικίνδυνη σωματική βλάβη και μια εκπαιδευτικό κατηγορούμενη για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, το 1ο Λύκειο Ηγουμενίτσας επιλέγει να εκδώσει ανακοίνωση… ευχαριστιών για τη δωρεά ενός διαδραστικού πίνακα!!!
Καμία αναφορά στο θύμα, καμία λέξη για την ευθύνη, ούτε μία φράση για την ανάγκη αυτοκριτικής ή προστασίας των παιδιών.
Ούτε λέξη λοιπόν από τη σχολική κοινότητα, ούτε από τη Β΄βάθμια Εκπαίδευση, ούτε από τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας…
Μια γενικευμένη σιωπή, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να φεύγει ένα παιδί με ασθενοφόρο από την αυλή του σχολείου του, εντός σχολικού ωραρίου.
Αντί για στάση ευθύνης, επιλέγεται η οδός της σιωπής και της αποπροσανατολιστικής… ευγένειας — σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ένας θεσμός που όφειλε να διδάσκει ανθρωπιά και θάρρος, σιωπά πίσω από τη βολική “ευγνωμοσύνη”.
Η κοινωνία αναζητά απαντήσεις· το σχολείο, όμως, φαίνεται να αναζητά τρόπους να αποφύγει τη συζήτηση.
Στρουθοκαμηλισμός σε όλο του το μεγαλείο — με διαδραστικό πίνακα, αλλά χωρίς καθρέφτη…
