Μία ΒδΈλλα την ημέρα

Μέρες ευχών…ας είναι μέρες αφύπνισης και αντίδρασης σε ότι ορίζει το σήμερα και το αύριο μας….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Βαίνουμε ολοταχώς προς το κλείσιμο μιας πολύ δύσκολης χρονιάς και να υποδεχτούμε μια χρονιά ακόμη πιο δύσκολη σε ότι αφορά τα οικονομικά δεδομένα, την καθημερινότητα μας όπως και την κάθε αναπτυξιακή μας προοπτική….

Ωστόσο θα πρέπει για να διαμορφώσουμε μια ρεαλιστική βάση ως προς αυτό που μας περιμένει να εκμηδενίσουμε από την αρχή κάθε δυνατή προσδοκία όπως και να προϋπολογίσουμε πως η κυβέρνηση θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της να ξεπεράσει τον εαυτό της ικανοποιώντας την τριπλή πατρωνία με τον πιο ληστρικό τρόπο, ως συνηθίζει να πράττει με αμείωτο ζήλο και ένταση και με αυτή την έννοια με ασύλληπτο πατριωτισμό, γιατί έτσι βαφτίζουν τα επικοινωνιακά της επιτελεία την εκμηδένιση της αγοράς, την απόλυτη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την εξαθλίωση της υποτιθέμενης μεσαίας τάξης, τον αργό θάνατο των συνταξιούχων με τις περικοπές μισθών και φαρμάκων…και τον εξευτελισμό κάθε έννοιας δικαιώματος για αξιοπρεπή διαβίωση….

Γι’ αυτό μέρες που είναι όταν θα έρθει η ώρα να μοιράσετε ευχές, αυτές ας είναι προτρεπτικές και ευκτικές στην αντοχή, το σθένος, την διάθεση σε πείσμα της ξεπουλημένης ολιγαρχίας να επιβιώσουμε από κάθε θέση που έχει ταχθεί ο κάθε ένας από εμάς να υπηρετήσει κάνοντας το καλύτερο δυνατό….

Ωστόσο το καλύτερο δυνατό δεν η παθητική στάση στις πειραματικές και συνάμα πειρατικές επιδρομές και κοινώς πλιάτσικο των οικονομικών επιτελείων σε ότι έχει μείνει όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο μας πρωτίστως η διάθεση μας να οργανωθούμε και να στείλουμε φωνή ενιαίας, συντεταγμένης διαμαρτυρίας σε όλους αυτούς που με την επιπολαιότητα, την φιλαργυρία και το νεοπλουτισμό τους μας έφτασαν ως εδώ ξαποστέλνοντας τους στο πυρ το εξώτερο και ακόμα παραπέρα…

Πρέπει κάθε εργαζόμενος, μισθωτός, συνταξιούχος, μαθητής και φοιτητής πως να συνειδητοποιήσει πως μέλλον και αύριο δεν θα υπάρξει αν δεν απαιτήσουμε από την αρχή της χρονιάς να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού…και αυτό γίνεται μόνο με την ισχύ μιας τέτοιας κοινωνικής δυναμικής που δεν θα αφήσει τίποτα πλέον στην τύχη και στο έλεος των εκάστοτε μεθοδεύσεων….

Ας είναι αυτή η ευχή μας και ο λόγος να πάρουμε όλοι μαζί την τύχη αυτής της χώρας ξανά στα χέρια μας χωρίς κόμματα, χωρίς κηδεμονίες…παρά μόνο ως φωνή από τη μία άκρη του πολιτικού φάσματος ως την άλλη, φωνή που θα εκφράζει τους πολίτες και μόνο αυτούς….

Ο Εμπορικός Σύλλογος…οι ακυρωμένες εορταστικές εκδηλώσεις…η απουσία του δήμου Ηγουμενίτσας και ο ρόλος των φορέων της περιοχής στο να ξαναζωντανέψει η πόλη της Ηγουμενίτσας….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Όταν οι επίσημοι αυτοδιοικητικοί φορείς αδυνατούν να λειτουργήσουν τότε σειρά έχουν οι συλλογικότητες να πιέσουν καταστάσεις και να δρομολογήσουν ενέργειες που θα δίνουν άλλες λύσεις και άλλον αέρα στον τόπο που ζουν εργάζονται και αναπνέουν οι πολίτες ανεξάρτητα από το επάγγελμα τους ή την κοινωνική τους θέση.

Και είναι αυτές οι συλλογικότητες που μπορούν να επιφέρουν τις ποθητές αλλαγές και νέο πνεύμα αντίληψης και φιλοσοφίας ζωής στην καθημερινότητα μας.

Κάπως έτσι πέρυσι ο Εμπορικός Σύλλογος Ηγουμενίτσας ξεκίνησε δειλά, δειλά τη διοργάνωση και το συντονισμό δράσεων στην εορταστική περίοδο ώστε να διαμορφωθεί ατμόσφαιρα χαράς και γιορτής στη πόλη της Ηγουμενίτσας.

Και αυτό ήταν μια καλή αρχή που φέτος άξιζε καλύτερης και γιατί όχι ποιοτικότερης συνέχειας….

Με αυτό το σκεπτικό πριν από λίγους μήνες ο Εμπορικός Σύλλογος της πόλης είχε ανακοινώσει εκ νέου τη διοργάνωση δράσεων κατά την εορταστική περίοδο ζητώντας τόσο τη συμμετοχή και υποστήριξη των φορέων όσο και των ίδιων των εμπόρων.

Ένα μάλλον φιλόδοξο εγχείρημα επαρκώς όμως δικαιολογημένο με βάση την περσινή εμπειρία…

Με λύπη όμως πληροφορηθήκαμε τη ματαίωση των σχεδιαζόμενων δράσεων αφού το απαιτούμενο κόστος δεν καλύφθηκε από τις εισφορές και χορηγίες ούτε των φορέων μα και των ίδιων των εμπόρων, ωστόσο κάποια χρήματα για το σκοπό αυτό εν τέλει συγκεντρώθηκαν….

Για τις ευθύνες που αφήνουν μια πόλη στο σκότος της αδιαφορίας και της παραίτησης θα μιλήσουμε πιο κάτω, ωστόσο ο Εμπορικός Σύλλογος έστω και τη τελευταία στιγμή οφείλει να μην εγκαταλείψει τη προσπάθεια και να υλοποιήσει όσα ο προϋπολογισμός τους επιτρέπει να δρομολογηθούν κυρίως όμως οφείλει να αφυπνίσει τα μέλη του να δράσουν με τέτοιο τρόπο ο καθένας στον εργασιακό του χώρο, ώστε να στείλουν μήνυμα γιορτής στους πελάτες, τους συμπολίτες τους, στους εργαζόμενους και σε όλους αυτούς που με την αδιαφορία τους καταδικάζουν ξανά και ξανά αυτή την πόλη σε μαρασμό και κοινωνικοοικονομική αφάνεια χωρίς πολιτιστική ιδιαιτερότητα και ταυτότητα.

Βέβαια ο Εμπορικός Σύλλογος δεν είναι η μόνη συλλογικότητα που οφείλει ν’ αναλάβει δράση μα ο κάθε σύλλογος στην μικροκλίμακα του μπορεί ως άτυπο δίκτυο να δώσει άλλη εικόνα σε μια πόλη που απλώς μοιάζει από κάθε άποψη να έχει χάσει το σφυγμό της….

Για να λάβουν το μήνυμα όλοι αυτοί που μίζερα διαχειρίζονται τις τύχες μας και πως όφειλαν να είχαν λειτουργήσει διαφορετικά όπως ο Δήμος Ηγουμενίτσας που θα έπρεπε από μόνος του ν’ ανοίγει δρόμους προς αυτή την κατεύθυνση με απώτερο στόχο η πόλη να είναι ελκυστική κάθε εποχή του χρόνου.

Όπως η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Θεσπρωτίας που με τη σειρά να είναι αρωγός κάθε προσπάθειας που μπορούν να αλλάξουν προς το θετικότερο τη συλλογική μας συνείδηση. ΄

Όπως το Επιμελητήριο Θεσπρωτίας που θα έπρεπε να είχε ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα των Εμπόρων.

Όπως ο ΟΛΗΓ που ναι μεν έδωσε όσα ο νόμος επιτρέπει να δώσει ο εκάστοτε Δ/νων Σύμβουλος αλλά το διοικητικό του συμβούλιο το οποίο έχει και εκπροσώπους και από την τοπική κοινωνία όφειλε να καλύψει ίσως το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών που απαιτούσαν οι σχεδιασμοί που ούτως ή άλλως αφορούσαν στο τέλος το σύνολο των πολιτών και όχι μόνον μεμονωμένων επαγγελματιών.

Πλην όμως έπραξαν αλλιώς… και είναι στο χέρι των συλλογικοτήτων να χαράξουν την πορεία τους με τα μέσα που διαθέτουν και μπορούν…..

Το ΤΕΙ…οι αυτοδιοικητικοί μας ταγοί…το κόμμα – η κυβέρνηση και το καθήκον μας να υπηρετήσουμε πρώτα απ’ όλα τα συμφέροντα του τόπου απαιτώντας δυναμικά την παραμονή του τριτοβάθμιου φορέα εκπαίδευσης στην Ηγουμενίτσα

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Δύσκολοι καιροί για το ΤΕΙ Ηπείρου και ειδικότερα για το παράρτημα Ηγουμενίτσας παρά την σύμφωνη γνώμη των αυτοδιοικητικών όπως και των υπολοίπων φορέων της πόλης, καθώς και της σπουδαστικής κοινότητας των φοιτητών και καθηγητών που ζητούν και επιθυμούν τα τμήματα που λειτουργούν να παραμείνουν και μάλιστα να αναβαθμίσουν το αντικείμενο των σπουδών τους.

Πλην όμως τα παραπάνω δεν επιτυγχάνονται με ευχές, θετικά και θερμά λόγια, αγαθές προθέσεις και τα συναφή…κάτι τέτοια φαίνεται πως τόσο στην διοίκηση του ΤΕΙ όπως και στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μάλλον τα περνάνε στα ψιλά και κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί, εύλογο κατά την άποψη μας, με τις χλιαρές αντιδράσεις και επομένως κανενός αρμοδίου το αυτί δεν πρόκειται να ιδρώσει…

Απαιτείται λοιπόν ένα κοινό πλαίσιο δράσης και συνάμα μια διασαφηνισμένη πρόταση σχετικά με το μέλλον του ΤΕΙ στην πόλη της Ηγουμενίτσας και ταυτόχρονα θέσεις που θα θέτουν προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του καθώς και την αναβαθμισμένη λειτουργία του….

Ωστόσο όμως ο καιρός κυλά και ο χρόνος τρέχει και το πλαίσιο δράσης όπως και η πρόταση που θα αποτελεί ουσιαστικό αντίλογο στα σχέδια πεις βάρος του παραρτήματος Ηγουμενίτσας που προωθεί ο Πρόεδρος του ΤΕΙ πάντα με τις πλάτες της κυβέρνησης δεν υφίσταται και αν υφίσταται δεν έχει συμφωνηθεί και διασαφηνιστεί ώστε να αποτελέσει ισχυρό μέσο διαπραγμάτευσης και πίεσης ώστε το ΤΕΙ να μην κλείσει, η παρουσία του στην Θεσπρωτία να μην έχει άδοξη έκβαση όχι τουλάχιστον πριν η ίδια η κοινωνία αντιδράσει εκφράζοντας την αντίθεση στην επικείμενη έλλειψη ενός τριτοβάθμιο φορέα όπως το ΤΕΙ στην πόλη της Ηγουμενίτσας που όλα αυτά τα χρόνια παρά τα προβλήματα που ομολογουμένως υπήρχαν, έδωσε άλλη αίσθηση και ζωντάνια με την ύπαρξη και λειτουργία του τόσο σε πνευματικό όσο και σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο…

Και ίσως είναι η ευκαιρία που έχει η ίδια η τοπική κοινωνία να αγκαλιάσει εκ νέου το ΤΕΙ της πόλης, και να απαιτήσει αυτό να μείνει εδώ γιατί εδώ υπάρχουν οι προϋποθέσεις αυτές που θα του δώσουν περεταίρω ώθηση και θα του διασφαλίσουν βιώσιμη πορεία ουσιαστική για τους σπουδαστές, τους καθηγητές αλλά και για την ίδια την πόλη…άλλωστε το σπουδαστικό αντικείμενο των τμημάτων του μόνο άσχετο με τις δραστηριότητες που υπάρχουν στο νομό και στο δήμο Ηγουμενίτσας δεν είναι….

Γι’ αυτό και δεν μας πρέπει αυτή η παθητική συναίνεση που μας θέλει όλους να εκφράζουμε ευχολόγια παραμονής….πλην όμως δεν ανάβει αυτή τη φωτιά που έχει ανάγκη τόσο η πόλη, όσο και το ΤΕΙ…φωτιά που θα πυροδοτήσει απόψεις, ιδέες και σχέδια για το αύριο του εκπαιδευτικού ιδρύματος στην Θεσπρωτία και την Ηγουμενίτσα…. σκέψεις και απόψεις πως αυτό μπορεί να δικτυωθεί με την ευρύτερη περιοχή αλλά και τις γειτονικές μας χώρες….

Είναι λάθος λοιπόν, να λειτουργήσουμε ειδικά στο θέμα του ΤΕΙ με την αίσθηση της υποταγής στις ανάγκες της εποχής ή της κυβέρνησης που δέχεται πιέσεις από τις δανειστές και κηδεμόνες της και κατ’ επέκταση ίσως να πιέζει τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της στην αυτοδιοίκηση που άμεσα θα αναλάβουν τη τύχη της πόλης.

Αυτό που προέχει είναι να μη χαθεί το παράρτημα, γιατί αν χαθεί τότε η κατρακύλα που έχει πάρει αυτή η πόλη εδώ και καιρό δύσκολα θα σταματήσει και πέφτει κλήρος και πέλεκυς στους νέους αυτοδιοικητικούς ταγούς να αποδείξουν ότι είναι οι εκλεκτοί της τοπικής κοινωνίας για τον τόπο, για το νέο δήμο Ηγουμενίτσας και όχι για την πολιτική του κόμματος ή το ίδιο το κόμμα που τους υποστήριξε μεν, πλην όμως δεν μπορεί να αλώσει την αυτοδιοικητική τους συνείδηση, ούτε τον πατριωτισμό τους…

Είναι καιρός τώρα να σταματήσουμε αυτή την πορεία αρχής γενομένης από το ΤΕΙ το οποίο η τοπική κοινωνία οφείλει να αξιώσει όχι μόνο την παραμονή του για κάποια χρόνια ακόμα μα πρωτίστως τις προϋποθέσεις που θα εγγυηθούν την αναβαθμισμένη λειτουργία του….

Σε αυτή την προσπάθεια η διοίκηση του ΤΕΙ και η τα επιτελεία του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να αντιληφθούν ότι σε αυτό το θέμα τέτοιες αυθαιρεσίες εις βάρος της περιοχής δεν θα περάσουν και δεν θα γίνουν αποδεκτές…

Είναι η εποχή που μάλλον όλοι πρέπει να ορθώσουμε το πολιτικό μας ανάστημα υπηρετώντας τα συμφέροντα του τόπου και μόνο αυτά….

Μέρες που είναι διαμορφώστε ατμόσφαιρα στον εργασιακό σας χώρο, βάλτε μουσική…φωτίστε τον ανάλογα και λειτουργήστε με τον θετικότερο τρόπο…στείλτε μήνυμα πρώτα στον εαυτό σας….σα να λέτε καιρός να την δω πρωταγωνιστικά και ανατρεπτικά στη ζωή μου… τολμήστε το…. άλλωστε τι έχετε να χάσετε;

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Είναι κάποιες στιγμές που η δύσκολη οικονομική συγκυρία σε καταβάλει η έλλειψη σφρίγους στην αγορά σε αποθαρρύνει και γενικότερα σε τρέπει σε μια στάση αναμονής και αναβλητικότητας….

Έτσι ξαφνικά εκεί που σχεδίαζες τη ζωή σου και ήσουν ο πρωταγωνιστής στην καθημερινότητα σου μετουσιώνεσαι σε δευτεραγωνιστή και σταδιακά από ενεργό πρόσωπο με ρόλο και χαρακτήρα σ’ έναν απρόσωπο κομπάρσο σαν αυτούς που πέφτουν ηρωικά μαχόμενοι κατά εκατοντάδες στις επικές κινηματογραφικές ταινίες…

Θέλουμε όμως στ’ αλήθεια από πρωταγωνιστές στα όνειρα μας που όλοι τρέφουμε για τη ζωή μας να γίνουμε ουραγοί και κομπάρσοι;

Γιατί αυτά τα σημάδια είναι όχι μόνο ορατά αλλά έντονα στην καθημερινότητα μας, στο εργασιακό και επαγγελματικό στίβο και γενικότερα παντού και πρωτίστως στα ελεύθερα επαγγέλματα…

Φαίνεται τελικά πως το χειρότερο πράγμα σε περιόδους κρίσεις και ύφεσης δεν είναι μόνο οι τραγικές το δίχως άλλο οικονομικές επιπτώσεις μα κυρίως τα σημάδια παραίτησης των επαγγελματιών που αναμασάνε την καραμέλα της καταστροφής… ενεργοποιώντας επί της ουσίας τον δικό τους μηχανισμό αυτοκαταστροφής δια της παθητικότητας και της αδράνειας….

Γι’ αυτό και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείται της προσπάθειας γιατί είναι σα να κλέβεις τον ίδιο σου τον εαυτό, όχι τουλάχιστον πριν προσπαθήσει, ξανά και ξανά μέχρι να βρει τις λύσεις και κυρίως τη χαμένη ενεργητικότητα του….

Οφείλουμε όλοι μας να πάρουμε το μάθημα μας από τα σημάδια των καιρών…. και κυρίως να ανακαλύψουμε τρόπους να έχουμε ανοιχτό πνεύμα και καινοτόμο έτοιμο να υποδεχτεί τις προκλήσεις του μέλλοντος και όχι να αποδεχτεί τη μοίρα του παθητικά και μοιρολατρικά…

Κατ’ επέκταση πρέπει να μάθουμε να προχωράμε ξανά βήμα, βήμα…να μάθουμε από την αρχή να πατάμε γερά και έτσι να διαμορφώσουμε μια νέα βάση αφετηρίας ως ορμητήριο για αυτό το καινούριο λάκτισμα αλλάζοντας αρχικά τη διάθεση μας και κυρίως τη στάση και αντίληψη της καθημερινότητας μας….

Ας μάθουμε επιτέλους να παλεύουμε κάθε μέρα από την αρχή κάνοντας το καλύτερο δυνατόν… όμως πράξουμε και να μη μείνουμε στη θεωρία και στη δεύτερη σκέψη ότι και τούτη η προσπάθεια μάταιη θα είναι αφού αυτά και αυτά εκτίμησε ο α’, ο β’ και φ’χ’ψ’ της τηλεόρασης ο κάθε χαλβάς και μαϊντανός της συμφοράς…

Ας μας λείπουν σειρήνες και τα δυσοίωνα κοράκια…αν δεν αντέχετε τον ήχο τους βουλώστε τα αυτιά σας με κερί, αν είστε περίεργοι και θέλετε ν’ ακούσετε το συφοριασμένο τραγούδι τους που μίζερα σας γλυκαίνει δια του οικτιρμού… δεθείτε στο κατάρτι… αλλά μην εγκαταλείψετε το πλοίο και τραβήξτε επιτέλους εμπρός….

Γι’ αυτό ας είναι η κάθε μέρα μία νέα αρχή και χάρη σ’ αυτή την αρχή να αισθανόμαστε πρώτα καλά με τον εαυτό μας κι’ έπειτα με αυτό που κάνουμε….

Κλείνοντας ας πιαστούμε από τον εορταστικό κλίμα της εποχής που ιδίως τη μικρή μας πόλη δεν είναι και ακριβώς αντιληπτό…μέρες που είναι διαμορφώστε ατμόσφαιρα στον εργασιακό σας χώρο, βάλτε μουσική…φωτίστε τον ανάλογα και λειτουργήστε με τον θετικότερο τρόπο…στείλτε μήνυμα πρώτα στον εαυτό σας…. καιρός να την δω πρωταγωνιστικά και ανατρεπτικά… τολμήστε το…. άλλωστε τι έχετε να χάσετε;

Κρύο…παρέες μπροστά στη φωτιά…ας βρούμε όλοι το κουράγιο να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι…στην αληθινή διάσταση του…

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Ήρθε το κρύο σιγά σιγά και φύσηξε παγωνιά στους δρόμους της πόλης….

Ήρθε το κρύο, μα μάλλον έχουμε παγώσει από καιρό, μόνο που περιμέναμε την πτώση της θερμοκρασίας να το αντιληφθούμε…

Αρκεί αυτό το κρύο να μην είναι αφορμή να κλειστούμε στους τέσσερις τοίχους για να γλιτώσουμε από τις επιπτώσεις του…μα αντίθετα να το εκμεταλλευτούμε ως αφορμή για καλές παρέες…ως αφορμή να μοιραστούμε σκέψεις…ιδέες και κυρίως εκεί μπροστά στην φωτιά ιστορίες….παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά…

Και ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος να ταξιδέψεις…να ξεχαστείς και να ενεργοποιήσεις τη δύναμη του μύθου για ν’ αντιπαλέψεις όσα στείρα σε σκοτώνουν και σε κατατρώγουν καθημερινά….

Ναι… και μάλλον έχουμε ανάγκη τη δύναμη του μύθου όσο ποτέ….ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι μακριά από τα ψευδεπίγραφα λόγια και τις κάλπικες κουβέντες… το στείρο λόγο που μας σερβίρουν καθημερινά και μοιάζει σα να κλέβει τις πιο φωτεινές μας στιγμές…τις πιο δυνατές μας σκέψεις…

Γιατί εκεί στη δύναμη της εξιστόρησης να βρίσκεται το μυστικό δυνάμεων που δεν έχουμε ανασύρει στην επιφάνεια της ψυχής… που δεν έχουμε ενεργοποιήσει για να αντιληφθούμε ότι μέσα μας κρύβουμε τα πολυτιμότερα στοιχεία της ύπαρξης μας…εκεί… υπάρχει η ανεξάντλητη δεξαμενή που μπορεί με τις αλληγορίες της ν’ αλλάξει τη συλλογική μας συνείδηση, προσεγγίζοντας τη βαθύτερη μας ανάγκη… και κατ’ επέκταση να μας κατευθύνει σε δρόμους και μονοπάτια, που χωρίς αυτή την έμφυτη μας ικανότητα μας να γεννούμε θετικές παραστάσεις, δεν θα φτάναμε να τα περάσουμε…δεν θα είχαμε τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών…

Όμως είμαστε πλάσματα μαγικά…και μπορούμε όλοι μαζί να φανταστούμε τη στιγμή του θριάμβου μας….τη στιγμή που ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας…τη στιγμή που μπορούμε με θάρρος να πλησιάζουμε στο αδύνατο και να το κάνουμε δυνατό….

Και ίσως είναι αυτή η εποχή του χρόνου… που όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε ότι μπορούμε επιτέλους να πετύχουμε στόχους στη ζωή… και όνειρα… που όλοι μας επιθυμούμε να πραγματώσουμε….

Το κρύο και η φωτιά ως αντίδοτο σ’ αυτό είναι η καλύτερη ευκαιρία μας να αρχίσει ο καθένας από εμάς τις εξιστορήσεις του…να γεννήσουμε το δικούς μας μύθους και έπειτα μέσα από τη γοητεία της πλοκής τη δύναμη των συμβολισμών και των εγγύτερων θέλω μας που θα περιγράφονται σε αυτές, να βγούμε όλοι στους δρόμους έχοντας στο βλέμμα μας τη λάμψη εκείνη που θα αναστήσει την κάθε ιστορία μας….που θα δώσει σχήμα και χρώμα στο παραμύθι που όλοι μαζί θέλουμε να ζήσουμε και να πραγματώσουμε….

Κάπως έτσι θέλω απόψε να κλείσω αυτές τις σκέψεις…αυτή τη στήλη…

κρύο…παρέες μπροστά στη φωτιά…ας βρούμε όλοι το κουράγιο να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι…στην αληθινή διάσταση του…

Κινήσεις ανθρωπιάς για τους πρόσφυγες του λιμανιού… απαιτείται όμως συγκροτημένη δράση…

γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Τρόφιμα ύστερα από χορηγία του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας (ΟΛΗΓ) μοίρασαν οι εθελοντές του Περιφερειακού τμήματος Ηγουμενίτσας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, σε λίγες μέρες θα φτάσει και κλιμάκιο των γιατρών του κόσμου στους πρόχειρους καταυλισμούς των προσφύγων στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το λιμάνι Ηγουμενίτσας. Δεν λείπουν και οι φιλότιμες προσπάθειες της επιτροπής αλληλεγγύης, της Ενορίας του Αγίου Σπυρίδωνα όπως και άλλες κινήσεις κατά καιρούς.

Όμως το πρόβλημα των εν λόγω μεταναστών – προσφύγων και συνανθρώπων μας εδώ και χρόνια είναι μόνιμο και απαιτεί από την ίδια την πολιτεία σε συνεργασία με τους φορείς και τις εθελοντικές παρεμβάσεις τέτοιες που να αμβλύνουν τις όποιες εντάσεις δημιουργούνται με πνεύμα ανθρωπιάς παρέχοντας συστηματικά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συνθήκες υγιεινής και καθαριότητας όπως και διασφάλιση της καθημερινής τροφής.

Ας μην εθελοτυφλούμε…το πρόβλημα είναι χρόνιο και απαιτεί συστηματικές πολιτικές που θα άρουν την εξαθλίωση τους που τους έχει καταστήσει αυτή τη στιγμή σκουπιδοφάγους και επαίτες, εικόνες που σε καμία περίπτωση δεν τιμούν την τοπική κοινωνία, φαινόμενο όμως που είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία και όσο προχωράμε προς την καρδιά του χειμώνα η πείνα και οι ασθένειες θα είναι απειλή όχι μόνο για τους σύγχρονους «αθλίους» της πόλης αλλά και για όλους μας.

Δεν χρειάζεται άλλο να στρουθοκαμηλίζουμε το θέμα δεν λύνεται ούτε με τη βία, ούτε με επιχειρήσεις σκούπα, λύνεται όμως με την αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων που διατίθενται για το φαινόμενο της «λαθρομετανάστευσης» με την διαμόρφωση σύγχρονου καταυλισμού, μακριά όμως από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας αλλά και την ίδια την πόλη.

Εκεί να παρέχεται στέγη, τροφή, συνθήκες υγιεινής, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έπειτα να κινούνται ή οι διαδικασίες παροχής ασύλου ή η επαναπροώθηση στη χώρα καταγωγής τους σε περίπτωση που δεν επιθυμούν να μείνουν στη χώρα μας.

Είναι καιρός η πολιτεία και τα όργανα να της να πάρει το ρόλο της επιτέλους στα σοβαρά…άλλωστε το πρόβλημα παρά την ανθρωπιστική του διάσταση είναι πολιτικό και ως τέτοιο πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί…

Υπάρχει δρόμος…υπάρχει όμως θέληση να τον διαβούμε συλλογικά;

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Πάντα ψάχνεις από κάπου να πιαστείς για να πεις όσα παρατηρείς όσα φωλιάζουν μέσα σου, όσα καταχωνιάζεις σε λήθη δίχως να γνωρίζεις πότε πρέπει πάλι να τα ανασύρεις από τα συρτάρια της λησμονιάς για να τελειώνεις με εκκρεμότητες που σε σιγοτρώνε, επειδή αρνείσαι να τις προσεγγίσεις ή επειδή θεωρείς ότι δεν αξίζει τον κόπο να τους δώσει σημασία…

Όμως καλό είναι κάποια πράγματα να μην στοκάρουν, μα να ξεδιαλύνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται και κάθε τι να παίρνει τη ρότα της πραγμάτωσης τους ή της μη πραγμάτωσης τους….

Καλό και φρόνιμο στις μέρες να έχουμε καθαρό το μυαλό μας από έγνοιες και την άχρηστη πληροφόρηση που μας κατακλύζει ως άλλος συρφετός καθημερινά και ώρες, ώρες βρίσκεσαι στο μεγάλο δίλλημα του τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις….τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις….

Κυρίως όμως έχεις την αίσθηση ότι μέσα σε όλον αυτόν τον πληροφοριακό καταιγισμό ότι έχεις χάσει το νόημα, την ουσία και αυτό που εσύ πραγματικά ζητάς μέσα σε αυτόν τον πανικό που δημιουργείται… εντούτοις «χωρίς εσένα μα για σένα» για να παραφράσουμε και γνωστή ροκ μπαλάντα….

Κάπως έτσι νιώθουμε και εμείς σήμερα λίγο πριν ξεκινήσουμε να γράψουμε αυτή τη στήλη…όμως θέλουμε να μιλήσουμε… για την ανθρωπιά που μοιράζεται σε δόσεις…θέλουμε να μιλήσουμε για την αθλιότητα γύρω μας… και ας κάνουμε όλοι λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία πως δεν υπάρχει γύρω μας…κι’ όμως υπάρχει…

Σε τούτο το λιμάνι, σ’ αυτή την γωνιά της Ηπειρωτικής γης τα πράγματα μοιάζουν για τα καλά στο βάλτο και όλοι περιμένουν το χρόνο να παρέλθει και να έρθει καλύτερη στιγμή…μια άλλη συγκυρία και να ξυπνήσουμε σε άλλη εποχή μακριά από τον εφιάλτη της αδράνειας…της ύφεσης…της ηθελημένης και μη πλέον μιζέριας που χρωματίζει έντονα και μελανά την καθημερινότητα μας…

Είναι όμως πράγματι ν’ αναρωτιέται κανείς;

Γιατί δεν κάνουμε επιτέλους κάτι;

Κάτι που να αφορά εμάς για εμάς;

Κάτι που να μας αλλάζει την ψυχολογία χωρίς προσδοκία, χωρίς υστεροβουλία…κάτι που όμως θα μας κάνει να νιώσουμε πως μπορούμε να βασιστούμε στον συνάνθρωπο μας, στον άλλοτε εταίρο…συμπολεμιστή…φίλο…άνθρωπο…..

Γιατί να μένουμε στο στείρο βασίλειο της εμμονής και της προσωπικής μας ανεπάρκειας λες και ο καθένας από εμάς είναι θαυματοποιός….

Θεωρούμε πως ως κοινωνία έχουμε χάσει κάπου στο δρόμο και πρωτίστως έχουμε ξεχάσει βασικές αρχές….όπως ότι η ισχύς μας βρίσκεται στην ένωση μας με τον άλλο….μόνο έτσι μπορούμε να συλλειτουργήσουμε να κερδίσουμε τον σεβασμό του απέναντι μας και κυρίως την χαμένη αυτοεκτίμηση μας…μόνο έτσι μπορούμε να άρουμε αδιέξοδα… και να βγούμε ο καθένας για τον εαυτό του μέσω του άλλου και πρωτίστως για όλους… ξανά στο προσκήνιο να επανακαθορίσουμε το πλαίσιο των μεταξύ μας σχέσεων και από κοινού το πλαίσιο και τη σχέση μας με την ίδια την πολιτεία…το κράτος που τόσο απόμακρο…ξένο…κατακτητικό…δουλικό και πρόστυχο φαντάζει στα μάτια μας… σα να έχει φτιαχτεί να υπηρετεί άλλους…όχι εμάς…και εμείς μέρα με τη μέρα να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του ιθαγενή…ιστορικά του ραγιά που έχει χάσει τα πάντα και απλά πορεύεται βασανίζοντας και βασανιζόμενος από το χρόνο…και λοιπούς δαίμονες…δυνάστες και καταπιεστές συνειδήσεων…και μη….

Όμως τα πράγματα δεν χρειάζεται να είναι έτσι…

Μονάχα που πρέπει ν’ αλλάξουμε…

Και ναι εκεί στην αναζήτηση των εσωτερικών μας αρχέτυπων να βρούμε τη κρυμμένη μας δύναμη… που συνεχίζει να υπάρχει…αρκεί να εκμαιευτεί στην επιφάνεια…ως είναι…πηγή καθαρών αξιών που επανακαθορίζουν το ρόλο μας στην κοινωνία….σε όντα ενεργητικά που συμμετέχουν και συναποφασίζουν την πορεία τους….πορεία που θα τους βγάλει σε θάλασσα λύτρωσης…. σε ορίζοντες τέτοιους που θα μας επιτρέπουν να λειτουργούμε στον άξονα της αρμονίας με τον ίδιο μας τον εαυτό…το φυσικό μας περίγυρο… και τον καθρέφτη της ύπαρξης μας… τον συνάνθρωπο μας….

Υπάρχει δρόμος…υπάρχει όμως θέληση να τον διαβούμε συλλογικά;

Πετυχημένη η πρώτη εκδήλωση της ομάδας Γυναικών του υπό ίδρυση Συλλόγου Πολιτισμού και Αυτοδιαχείρισης Καρτερίου «ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΡΤΕΡΕΣΑ»

Μια γιορτή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και στο πνεύμα συλλογικότητας που μπορεί να ζωντανέψει τις τοπικές κοινωνίες….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Είναι θέμα διάθεσης και αυθορμητισμού, μα κυρίως είναι θέμα να καταφέρεις να βρεις τη χαμένη δύναμη σου μέσα από τον συνάνθρωπο σου, μέσα από τις συλλογικότητες, τις κοινές πορείες και τις ταυτίσεις των αναγκών…των θέλω…και των ονείρων μας…

Κάπως έτσι σκέφτηκαν η Μαρία και η Μυρτώ…η Μυρτώ και η Μαρία που ήθελαν μέσα από την ομάδα γυναικών του Υπό ίδρυση Συλλόγου Πολιτισμού και Αυτοδιαχείρισης Καρτερίου «ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΡΤΕΡΕΣΑ» να δώσουν ένα διαφορετικό στίγμα στο χωριό τους Καρτέρι το φετινό χειμώνα…λίγο πριν την έλευση των εορτών και με αφορμή τον εορτασμό του πολιούχου του χωριού Αγίου Νικολάου…

Στο μυαλό του στριφογύριζε η ιδέα της γιορτής…της ιδέας να αφιερώσουν χρόνο σε κάτι που θα αλλάξει τις συνήθειες στο χωριό…σε κάτι που θα ταράξει τα στάσιμα νερά….

Αφορμή για αυτές η διαδικασίες ίδρυσης του Συλλόγου….η διαμόρφωση ομάδων δράσεων και μεταξύ αυτών της ομάδας Γυναικών….

Το σχέδιο του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά….

Καταρχήν εργασία και καταγραφή της προφορικής παράδοσης γύρω από την ιστορία του ναού του Αγ. Νικολάου… μιας ιστορίας σχεδόν ταυτόσημης με την Ιστορία του ίδιου του χωριού και μέσα σ’ αυτή την ιστορία όπως τότε… όπως και σήμερα ο ρόλος των γυναικών….

Το πρώτο μέρος της γιορτής λοιπόν είχε βρεθεί….έπρεπε όμως ταυτόχρονα να υπάρχει και συνέχεια…

Και εκεί βρέθηκε λύση… και μέσα σε 15 μέρες στήθηκαν τα χορευτικά και ξεκίνησαν οι πρόβες με την επιλογή δημοτικών και λαϊκών χορών και όταν έφτασε η ώρα της παρουσίασης η όλη προσπάθεια των παιδιών ήταν πραγματικά «χάρμα οφθαλμών» και φυσικά άκρως συγκινητική… αν σκεφτείς το χρόνο που είχαν για να τα οργανώσουν όλα αυτά…

Όμως υπάρχει και συνέχεια σ’ αυτή την ιστορία… κάθε γιορτή θέλει και την υποστήριξη της…θέλει πέρα από τον αυθορμητισμό των παιδιών τον εθελοντισμό όλων…. αλλά οι γυναίκες μάλλον γνωρίζουν καλά τη λέξη αλληλεγγύη και έτσι κατάφεραν να ενεργοποιηθούν πάνω από 25 νοικοκυρές του χωριού να ετοιμάσουν, πίτες, μεζέδες, σφαχτά και γλυκά και να φτιάξουν ένα αξιοζήλευτο και απαράμιλλο παραδοσιακό μπουφέ για το μετά της εκδήλωσης που αποτέλεσε την αφετηρία ένα χωριό να βγει έξω από τα σπίτια του παραμονές του Αγίου Νικολάου… να γλεντά και χαίρεται την κάθε στιγμή από τα μωρά στην αγκαλιά των μανάδων τους μέχρι τους παππούδες και τις γιαγιάδες που χάρηκαν με κάθε ίνα της ψυχής τους αυτή την μοναδική βραδιά…

Κατάφεραν επίσης να βρούνε χορηγούς για το τυρί, το κρασί, το τσίπουρο που είχε και την τιμητική του και τα αναψυκτικά….

Κατάφεραν να βγάλουν αφίσες, προσκλήσεις σε κάθε οικογένεια του χωριού αλλά και στους επισήμους και οι περισσότεροι τίμησαν αυτή την προσπάθεια με την παρουσία τους όπως ο Νομάρχης Θεσπρωτίας Βασίλης Γιόγιακας, ο Δήμαρχος Μαργαριτίου Ιωάννης Λώλος, τηλεφωνικό μήνυμα έστειλε ο νέος δήμαρχος Ηγουμενίτσας Γιώργος Κάτσινος που λόγω συνεδρίασης δεν μπόρεσε να παραβρεθεί ωστόσο έστειλε τις ευχές του για την επιτυχία της εκδήλωσης…

Κατάφεραν όμως το βασικότερο η γιορτή να συνεχιστεί και μετά από το τυπικό της σκέλος και κυρίως να στείλουν το μήνυμα πως η δύναμη κάθε τοπικής κοινωνίας κρύβεται στην ενότητα της, κρύβεται σε όσα την ενώνουν και τη σφυρηλατούν και όχι σε όσα τη διαιρούν και τη χωρίζουν…

Και η βραδιά είχε συνέχεια…είχε χορό…είχε τραγούδι και κυρίως είχε βαθιά ανθρώπινες στιγμές…σε μια εποχή που η μοναξιά και οι κλειστές πόρτες γίνονται νόμος και συνήθεια…εκεί στο Καρτέρι άρχισαν όλοι να ρίχνουν ένα βλέμμα πέρα από την αυλή τους… γιατί εκεί ακριβώς στο κοινό κτήμα που είναι κάθε χωριό μας… φωλιάζει η καρδιά της ενεργητικότητας μας… εκεί καρδιοχτυπούν οι αρετές μας… και εκεί μπορούμε να πιάσουμε το νήμα της ανθρωπιάς και της συνιστώσας των συλλογικών θέλω που τόσο βίαια έσπασε η εξέλιξη της τελευταίας εικοσαετίας… των στείρων ατομισμών και συνηθειών τέτοιων μακριά από τον πυρήνα που κράτησε ζωντανά χωριά και αυτόνομες κοινότητες σε πέτρινα χρόνια για αιώνες….

Εκεί στην εικόνα τη δική μας στα μάτια του άλλου μπορούμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια μας ως λαός… και ν’ αντιληφθούμε πώς αν όλοι συμβάλουμε προσφέροντας ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε και αυτό πηγάζει από τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι από λογής λογής ψευτοδιλήμματα τότε μπορούμε ξανά να πετύχουμε σπουδαία πράγματα σε αυτόν τον τόπο….

ΥΓ. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά και σε όσους συνέβαλαν σ’ αυτή την προσπάθεια….

«Κάνε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», το βραβευμένο ψηφιακό βίντεο 14χρονου μαθητή από την Πρέβεζα που μας κάνει αισιόδοξους γιατί ευτυχώς υπάρχουν τα παιδιά……

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Ξεκίνησε και αυτή η εβδομάδα και επιστρέφουμε πίσω στην επικαιρότητα αποκαμωμένοι από τις πλημμύρες που προκάλεσαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα στην Ήπειρο και που κατέστησαν την Εγνατία Οδό πλωτή και τα μεγάλα έργα υποδομής να μοιάζουν με χάρτινους πύργους μπροστά στην οργή της φύσης….

Όμως δεν θέλω σήμερα να μιλήσω για ακραία καιρικά φαινόμενα, αρκετά μας κούρασαν και μας έκαναν και την ψυχολογία σμπαράλια…

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την ελπίδα που βλέπω ζωγραφισμένη στα μάτια των παιδιών…

Σήμερα θέλω να μιλήσω για το αύριο με αισιοδοξία επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτά τα παιδιά που ονειρεύονται το δικό τους μέλλον αλλιώς και το ονειρεύονται αλλιώς… γιατί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η επιβίωση τους και η επιβίωση του ανθρώπου σ’ αυτόν τον πλανήτη περνάει μέσα από την αρμονική παρουσία μας σ’ αυτόν με το περιβάλλον και τον φυσικό μας περίγυρο.

Και όταν λέμε να ζεις σε αρμονία με τη φύση δεν εννοούμε να μην εξελιχθείς τεχνολογικά…να μην προοδεύσουν οι επιστήμες…. και η οικονομία μας να μείνει στάσιμη….

Όχι δεν εννοούμε αυτό, εννοούμε όμως να εξελίξουμε φιλικές προς το περιβάλλον πρακτικές…όπως η αξιοποίηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας και καλλιεργειών που δεν το και μας σκοτώνουν… και κυρίως αντίληψη ότι αυτές οι πρακτικές είναι μονόδρομος και αυτοσκοπός….απόλυτος αυτοσκοπός…όμως τα λόγια τα δικά μου και τα δικά μας δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν όσα είπε με το ψηφιακό του βίντεο, το οποίο μάλιστα βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της ΕΡΤ 14χρονος μαθητής από την Πρέβεζα…..

Και είπε πολλά….και εμείς είδαμε και ακούσαμε πολλά μόλις σε 5 λεπτά….

Τελικά δεν χρειάζεται πολύς χρόνος να πεις την αλήθεια, ν’ ανοίξεις τη ψυχή σου και να εκφράσεις τις ανησυχίες σου με εικόνες καθαρές, ξεκάθαρες, έτσι όπως πηγάζουν μέσα από τη γλώσσα των ποιητών…που όσα αυτοί έγραψαν σε στίχους αλληγορικούς αυτό το παιδί…με θαυμαστή μαεστρία τα πάντρεψε με τις δικές του εικόνες με το μάτι του σκηνοθέτη, το χέρι του οπερατέρ και στο τέλος την δεξιοτεχνική ακρίβεια ενός καλλιτέχνη του μοντάζ…

Ναι είμαι πλέον αισιόδοξος για το αύριο…επειδή υπάρχουν τα παιδιά… και επειδή αυτά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς νομίζουμε…

Ναι είμαι αισιόδοξος… γιατί ίσως οι γενιές που ακολουθούν να βρουν τον τρόπο να συνδυάσουν την υψηλή τεχνολογία προς όφελος της ίδιας της …ζωής….γιατί όπως πάει το πράγμα αυτήν τη …ζωή… κοντεύουμε να εξοβελίσουμε από τον πλανήτη…. αλλά ευτυχώς υπάρχουν τα παιδιά….ν’ αναλάβουν σκυτάλη και να ανακόψουν και θα βρουν πιστέψτε με τον τρόπο…ν’ ανακόψουν αυτόν τον φρενήρη ρυθμό της αυτοκαταστροφής….

ΥΓ: Το βραβευμένο βίντεο «Κάνε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» του 14χρονου Λουκά Λελόβα από το 2ο Γυμνάσιο Πρέβεζας έχει αναρτηθεί στην ηλεκτρονική μας έκδοση ωστόσο τα παραθέτουμε εκ νέου γιατί αξίζει να αφιερώσετε 5 λεπτά από το χρόνο γι’ αυτό….γιατί αξίζει όλοι μας να ξαναγίνουμε παιδιά και να κάνουμε ο καθένας με τη σειρά του «ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»…

ΥΓ2: Να γιατί είμαι αισιόδοξος ξανά…γιατί μόνο μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού μπορούμε όλοι να βρούμε το παιδί μέσα μας ξανά…

Η εκδίκηση της φύσης στην ανεμελιά και τη ματαιότητα της τεχνολογικής μας υπεροχής…..

γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Πλημμυρισμένα από πλημμύρες είναι τα σημερινά ενημερωτικά tabloid σε όλη την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη…

Η φύση επιστρέφει…η φύση εκδικείται και δείχνει με την οργή των ακραίων καιρικών φαινομένων πόσο ανίσχυροι είμαστε απέναντι της…

Όπου η φύση προελαύνει… ο άνθρωπος υποχωρεί…

Και η τεχνολογική μας εξέλιξη….η επίπλαστη ευημερία μας λίγα μπορούν να κατορθώσουν…..

Μοιάζει σα να έχουμε ξυπνήσει ένα γίγαντα….

Πειράξαμε τον πλανήτη…ξεπεράσαμε τα όρια και καταχρηστικά δίχως να υπολογίζουμε τίποτα και κυρίως τα αύριο των επερχόμενων γενεών αρχίσαμε να του απομυζούμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές…να καταστρέφουμε τα δάση….να ρυπαίνουμε θάλασσες και με την αλόγιστη καταχρηστική και άπληστη δραστηριότητα μας καταφέραμε ν’ ανεβάσουμε τη θερμοκρασία του, να αλλάξουμε τις συνιστώσες του μικροκλίματος της κάθε περιοχής να δώσουμε τη χαριστική βολή στην αλληλουχία των εποχών…

Όμως τον τελευταίο λόγο δεν τον έχουμε εμείς το «τεχνολογικά» εξελιγμένο είδος των ανθρώπων, τον τελευταίο λόγο τον έχει η ίδια η φύση η οποία στη λιτή της οργή καθαρίζει τους «ανοιχτούς» λογαριασμούς της και στέλνει «βροντερά» μηνύματα γιατί τα «ηχηρά» τα έχουμε παρακούσει εδώ καιρό…

Είμαστε σε θέση ως κοινωνίες ν’ αντιληφθούμε στο ελάχιστο το μέγεθος των καταστροφών που έπονται αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο ανάπτυξης μας…τον τρόπο κατανάλωσης ενέργειας….τις ληστρικές παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, χωρίς να δίνουμε περιθώριο ανάσας στο πλανήτη μας…

Ασελγούμε αλόγιστα στην τροφό και στην εστία μας…και αυτή η τροφός…αυτή η εστία στέλνει μηνύματα άρνησης γιατί μάλλον καταχραστήκαμε τη φιλοξενία της…

Οι μεγάλοι και ισχυροί της γης εκπαιδευμένοι στους κώδικες των αριθμών και των κερδών αρνούνται πεισματικά ν’ αντιληφθούν ότι έχουμε ενεργοποιήσει τον μηχανισμό της αυτοκαταστροφής αν κάτι δεν αλλάξει άμεσα…

Ίσως υπάρχει ελπίδα αν το μέγεθος του προβλήματος και όσα μόνοι μας προξενούμε στο περιβάλλον το αντιληφθούν οι πολλοί…οι πολίτες…οι εργαζόμενοι…οι νέοι και αυτοί που θέλουν να τον κληρονομήσουν στα παιδιά τους ως εστία ζωής και όχι ως εστία καταστροφής….

Μόνο που χρόνος δεν υπάρχει και το μήνυμα πρέπει εγκαίρως να το λάβουμε όλοι και ακολούθως ν’ απαιτήσουμε κάτι ν’ αλλάξει…

Ας κάνουμε κομμάτι, κομμάτι ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί την αλλαγή χρησιμοποιώντας λύσεις περιβαλλοντικά αποδεκτές και βιώσιμες για εμάς και τον φυσικό μας περίγυρο…..μας κυρίως απαιτώντας από την πολιτεία, τα κράτη και τους διεθνούς οργανισμούς αυτές οι αλλαγές να είναι άμεσε και μακροπρόθεσμες…

Ίσως τότε να έχουμε ελπίδα στο διαβούμε ένα μακρύ δρόμο αντιστροφής των πραγμάτων, ο δρόμος αυτός όμως θα είναι δύσβατος, κακοτράχαλος, ανηφορικός και τα εμπόδια στην πορεία μας πολλά… απαιτείται μέγιστη συλλογική θέληση στην αρχή που πρέπει, ως κοινωνίες πραγματικά έλλογων και συναισθηματικά ώριμων και εναρμονισμένες με το περιβάλλον ανθρώπων, να εγκαινιάσουμε…

Ληστείες σε ημερήσια διάταξη: Κλίμα ανασφάλειας και φοβίας στην πόλη…κι’ όμως το κλίμα μπορεί ν’ αναστραφεί στο πιο ανθρώπινο…

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Σήμερα λέω να πιαστώ από την επικαιρότητα έτσι όπως αυτή εκφράζεται στη μικρή τοπική μας πραγματικότητα. Για όποιον διαβάζει τα αστυνομικά δελτία εύκολα θα αντιληφθεί ότι η εγκληματικότητα όλο και αυξάνεται είτε πρόκειται και μικρές και ασήμαντες αν θέλετε υποθέσεις ή ακόμα και για πιο βαριές περιπτώσεις…

Και αυτό γιατί πρωί, πρωί περπατώντας στους δρόμους της μικρής μας πόλης διαπίστωσα μια ανησυχία στους εμπόρους της παραλιακής και του πεζοδρόμου Ηγουμενίτσας, έτσι η είδηση δεν άργησε να φτάσει και στα δικά μου αυτιά, ότι άλλη μια κλοπή, εντός ολίγων ημερών είχε διαπραχθεί στο νομό Θεσπρωτίας μέσα στο γενικότερο κλίμα κλοπών και ποικίλης εγκληματικότητας που φαίνεται πως διατρέχει ως κύμα όλη την Ήπειρο.

Ετούτη τη φορά σειρά είχε Εμπορικό κατάστημα στην οδό 23ης Φεβρουαρίου έναν από τους κάθετους του πεζόδρομου Ηγουμενίτσας, όπου μέσα στη νύχτα ληστές παραβίασαν την πόρτα ξαφρίζοντας στην κυριολεξία όλο το εμπόρευμα πλην της βιτρίνας την οποία άφησαν άθικτη για ευνόητους λόγους…

Λίγες μέρες πριν στους Φιλιάτες χρυσοχόος έπεφτε θύμα λιστών με απώλεια εμπορεύματος αξίας 200.000 ευρώ…

Και είναι να απορείς….

Δεν φτάνει που η κρίση και η οικονομική δυσπραγία τους χτυπά όλους αλύπητα, δεν φτάνει που η πολιτεία με συνάφειες, περαιώσεις αυξήσεις ΦΠΑ και λοιπές ρυθμίσεις στεγνώνει την αγορά από ρευστό, δεν φτάνει που οι τράπεζες έχουν κλείσει τις κάνουλες και βάζουν στην ψύχρα στον μικρομεσαίο το μαχαίρι στο λαιμό, έχουμε και τα φαινόμενα της εγκληματικότητας να επισφραγίζουν ανησυχητικά το κλίμα ανασφάλειας και φοβίας στην μικρή μας πόλη όπως και σε κάθε άλλη πόλη δυστυχώς…

Δύσκολοι καιροί…

Όμως το κράτος ακόμη και σ’ αυτή την παρακμή έχει όργανα και οφείλει να τα ενεργοποιήσει…οι περιπολίες δεν μπορούν να σταματούν…. και οι εμπορικοί δρόμοι δεν είναι δυνατόν να είναι αφύλακτοι…στο κέντρο της πόλης μεταξύ δύο λεωφόρων έγινε η ληστεία και κανείς δεν πήρε χαμπάρι το παραμικρό….

Στο κέντρο της πόλης σε ώρα αγοράς έγινε η ληστεία και στους Φιλιάτες που ως περιστατικό είναι ακόμα πιο ανησυχητικό…

Κάτι πρέπει ν΄αλλάξει όμως λιγότερο ή περισσότερο σε όλους μας. Η πόλη πλέον ειδικά τους χειμερινούς μήνες νεκρώνει νωρίς. Λίγο η οικονομική δυσπραγία, λίγο η κακή ψυχολογία του κόσμου και οι δρόμοι, τα καταστήματα και τα στέκια αδειάζουν απελπιστικά…

Ελάχιστοι οι διαβάτες…νύχτα η πόλη κατεβάζει ρυθμούς όμως τα ρολά ασφαλείας είναι μισάνοιχτα, οι φρουροί της πόλης μάλλον νωθροί και αποκαμωμένοι….

Η συγκυρία …παραίτησης….μοιάζει να είναι ο χειρότερος εχθρός μας…και ο καλύτερος σύμμαχος για τον κλέφτη προϊόν της ανάγκης και αυτός χωρίς να τον δικαιολογούμε, που καιροφυλακτεί….

Όμως υπάρχουν όργανα για την υποτιθέμενη προστασία του πολίτη…ας λειτουργήσουν αποτελεσματικά… ας αποδείξουν ότι είναι εδώ…ξάγρυπνοι…σε μια πόλη που έχει στην ύπνωση της ύφεσης… σε μια πόλη που τουλάχιστον ψυχολογικά μοιάζει να εγκαταλείπει τον εαυτό της…

Είμαστε όμως διατεθειμένοι να τα παρατήσουμε πραγματικά;

Μήπως είναι καιρός και στιγμή να βρούμε τους τρόπους να ζωντανέψουμε τις στιγμές μας…

Μήπως είναι καιρός ο ένας να γίνει ο ξάγρυπνος φρουρός τους άλλου;

Μήπως είναι καιρός μέσω της τεχνολογίας και των εξελίξεων τους να λειτουργήσουμε ως δίκτυο αλληλοπροστασίας;

Υπάρχουν τρόποι, αρκεί να ξυπνήσουμε…αρκεί να βρούμε την χαμένη διάθεση μας…πολίτες….έμποροι….όργανα της τάξεως…εργαζόμενοι….καταναλωτές….άνθρωποι…να αποφασίσουμε όλοι από κοινού να βάλουμε τη σφραγίδα μας ξανά σ’ αυτή την πόλη…

Καιρός… να περάσουμε από τις μοναχικές πορείες στις κοινές…. και μέσα από αρχέτυπες τελετές παρέας και αλληλοϋποστήριξης…. να βρούμε το θάρρος να διεκδικήσουμε αυτά που πραγματικά μας αξίζουν….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Πορευόμαστε εν μέσω δυσκολιών σε μια δύσκαμπτη και ζοφερή πραγματικότητα… και είναι ν’ απορείς πως και με πιο τρόπο θα καταφέρουμε να δούμε …φως… στο τέλος του τούνελ…

Όμως οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι… και με σύνεση και ψυχραιμία να διαχειριστούμε μια κατάσταση που φαντάζει σχεδόν μη αναστρέψιμη…

Γιατί ίσως μετά από πολύ καιρό πρέπει ν’ αρκεστούμε στα λίγα στα απολύτως αναγκαία και να ν’ αφήσουμε στην άκρη τα περιττά….

Μπορούμε να ζούμε λιτά…αλλά όχι φτωχά…μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις σε ότι πλέον λόγω κόστους καθίσταται σχεδόν απαγορευτικό…

Όμως το βασικότερο που πρέπει όλοι μας ν’ ανακαλύψουμε είναι αυτά που έχουν πραγματική αξία για μας…

Γιατί αν δεν έχουν τότε είναι ώρα για αλλαγές…

Αλλαγές τέτοιες που πρέπει να μας εξοικονομήσουν όχι μόνο χρήμα αλλά και ενέργεια και διάθεση που ξοδεύαμε άσκοπα και πολλές φορές δίχως ουσία…

Έτσι όλοι μας μπορούμε να βάλουμε στο νου μας πρακτικές λύσεις που θα βασίζονται πρώτα απ’ όλα στην αυτάρκεια των όποιων εισοδημάτων μας…

Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει ν’ ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι στενό ίσως και δύσκαμπτο που εξορθολογήσει τις προτεραιότητες μας στο αναγκαίο και αληθινό και όχι στο περιττό που γεννά αδιέξοδα…

Αυτό θα μπορούσε να ξεκινήσει από χαμηλής ενέργειας ηλεκτρικούς λαμπτήρες στο σπίτι μας μέχρι την έξοδο και την κοινωνικοποίηση μας…

Ίσως το «μέτρο» να ζεις λιτά και να ενεργείς κατ’ αυτό τον τρόπο να μην περνά μόνο από μοναχικές πορείες μα πρωτίστως από κοινές πορείες…

Εκεί σε μια παρέα, σ’ ένα φιλικό σπίτι μπορούμε να μοιραστούμε στιγμές μπροστά στο τζάκι…

Ακόμη μέσω συλλογικών δραστηριοτήτων ν’ ανακαλύψουμε χαμένες αρετές, κλίσεις ταλέντα, πράγματα που πάντα θέλαμε να κάνουμε…

Είναι καιρός από μονόχνοτοι επιδειξίες της άνεσης μας να μετατραπούμε σε σύνολα ενεργά που προτάσσουν τα θέλω μέσα από κοινούς στόχους και οράματα… αυτά τα κυνηγούν και εν τέλει τα πραγματώνουν…

Η ζωή μας είχε γίνει ακριβή, σύνθετη και δουλική επειδή πρωτίστως επικεντρώσαμε τα θέλω μας στο στείρο εγώ μας…επειδή μάθαμε να ζητάμε αλλά ξεχάσαμε να συζητάμε…και κατ’ επέκταση να προσδιορίζουμε μέσα από τη ζύμωση των απόψεων τις πραγματικές ανάγκες και τα θέλω μας…

Γιατί αλήθεια ποιο είναι το «μέτρο» σύγκρισης της αλήθειας που κουβαλάμε…των λόγων που λέμε… και των ονείρων που θέλουμε να πραγματώσουμε;

Το «μέτρο» όμως αυτό δεν είναι το εγώ μας… και δεν είναι μόνο ο εαυτό μας… είναι πρωτίστως η ανάκλαση του …είναι….μας στον άλλο…εκεί θα δούμε αν τα λόγια μας στέκουν…αν τα όνειρα μας αξίζουν… αν οι γκριμάτσες μας προκαλούν χαμόγελα… και το δάκρυ μας συγκινεί….

Όμως η φιλοσοφία της καταναλωτικής ιδιοτέλεια των στείρων θέλω… μας μετέτρεψε σε μοναχικά όντα, όντας σε μια ζούγκλα που τώρα αποκαλύπτει τον πραγματικό εαυτό της… και σε τέτοιες ερημιές οι άνθρωποι…οι αρχάνθρωποι τότε αντιλήφθηκαν πως μόνοι τους δύσκολα θα επιβίωναν… το εχθρικό περιβάλλον απαιτούσε σύμπνοια και ομαδικότητα…

Είναι καιρός ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου την ουσία των αρχετύπων μας… και ένα από αυτά είναι η λειτουργία μας στο σύνολο…

Εκεί πρέπει να βρούμε τις συνταυτίσεις στα κοινά θέλω… και την ουσία των αναγκών μας… και σε τέτοιες «τελετές» αλληλοϋποστήριξης… ίσως καταφέρουμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο το θάρρος για να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά μας αξίζει…

Το παραπεταμένο πεντάδραχμο…η σφιχτή μέχρι ασφυξίας ζώνη του ευρώ…και η έλλειψη σύνθεσης στο αναγκαίο και εφικτό της οικονομικής μας πραγματικότητας…

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Ώρες, ώρες ψάχνεις να βρεις κάτι από το χαμένο μεγαλείο, εκεί στο βάθος του νου, όπου το παρελθόν εξιδανικεύεται….

Είναι εκείνες οι μνήμες που ξυπνούν με μια μικρή σπίθα που τις ενεργοποιεί, φέρνοντας μπροστά σου άλλες εικόνες που εμπεριέχουν στιγμές αισιοδοξίας…στιγμές άνεσης… μιας εποχής που ήταν σίγουρα πιο κοντά σ’εμάς…στο πραγματικό μας …είναι… από ότι τώρα….

Θα μου πείτε πως μάλλον τα μπερδεύω και άκρη δεν βγάζετε μ’ αυτά που γράφω…

Όμως θα γίνω πιο συγκεκριμένος για να καταφέρω να διασαφηνίσω τις σκέψεις μου…

Περπατούσα στο δρόμο… ξαφνικά παρατήρησα κάτι σα νόμισμα παλιό στο πλακόστρωτο…σκέφτηκα πως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να σηκώσω αυτό το απροσδιόριστο κάτι, έστω και για γούρι….

Και έτσι, μέσα στα νερά, εκείνο το μαυρισμένο στην υγρασία και με μια ιδέα από σκουριά νόμισμα αποκαλύφθηκε…

Και τι ήταν θα με ρωτήσετε; Τίποτα σπουδαίο παρά ένα απλό και ταπεινό πεντάδραχμο….όμως κάτι μ’ έπιασε εκείνη τη στιγμή….

Το μόνο σίγουρο είναι πως ένιωσα μια απίστευτη αισιοδοξία κρατώντας αυτό το ασήμαντο σε ονομαστική αξία πεντάδραχμο… μας όμως ήταν κάτι από τη δραχμή μας… και όλα αυτά τα χρόνια της γεμάτης τσέπης…

Η δραχμή της ανεμελιάς…η δραχμή των δικών μας μέτρων…της δικής μας οικονομίας… των δικών μας αναγκών… και τότε μου πέρασε ως αναλαμπή η ακόλουθη σκέψη…αλήθεια πόσο δικό μας, πόσο οικείο έχουμε νιώσει το ευρώ;

Δεν επιδιώκω ούτε να δώσω, ούτε να πάρω απαντήσεις…αυτό όμως που θέλω να επισημάνω είναι αυτή η ξεχωριστή αξία της δραχμής… που δε σήμαινε τίποτα… και παράλληλα σήμαινε τα πάντα… και ας είχανε γίνει τα πεντοχίλιαρα πετσετάκια και ας είχαν γίνει τραγούδι και ας είχε βιώσει αυτή η δραχμή όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα…

Ήταν πάντα η δραχμή μας…κι’ όλες αυτές οι συγκινήσεις… από ένα πεταμένο τάλιρο στο δρόμο…

Πέντε δραχμές…άπειρες αναμνήσεις μιας άλλης οικονομικής σύνθεσης στα δικά μας μέτρα και σταθμά….

Μετά από αυτό το ασήμαντο κατά τα άλλα περιστατικό…μου φαίνονται αστείοι οι φόβοι των σεναρίων για εκδίωξη μας από τι ζώνη του ευρώ…την εκδίωξη μας από ποιά ζώνη; Απ’ αυτή που μας σφίγγει τόσο που δεν μπορούμε πια ν’ ανασάνουμε;

Που δε μας δίνει την ευελιξία να κινηθούμε και ν’ αντιδράσουμε με βάση τις δικές μας εγχώριες δυναμικές, τα δικά μας θέλω…τις δικές μας ιεραρχήσεις για αυτάρκεια…για παραγωγικότητα εναρμονισμένη στις δικές μας δυνάμεις… και όχι όλων αυτών που επιδιώκουν με τη φιλοσοφία που εκπορεύεται από την ισχύ τους…. να μας μετατρέψουν περεταίρω σε άβουλους και συνάμα υπερχρεωμένους καταναλωτές;

Τελικά η δραχμή ήταν παιδί της σύνθεσης…παιδί της δικής μας οικονομικής πραγματικότητας παρά την ευτελή της αξία… είχε δυναμική εντός των συνόρων και έδινε αέρα στις συναλλαγές μας… αέρα στο τουρισμό μας… αέρα και ανάσα που ορίζονταν από τους δικούς μας κανόνες…

Το ευρώ όμως δεν είναι παιδί καμίας σύνθεσης… είναι προϊόν αποδοχής της ήττας… της επιβολής του σε μια οικονομία τέτοια που καμία σχέση δεν έχει με την οντότητα του ως νόμισμα….

Δεν ρίχνουμε εδώ πέρα το ανάθεμα…. απλά μιλάμε για το ανεδαφικό επιλογών που κόστισαν πολλές θυσίες… και μας έφεραν απλά την καταστροφή… στον άξονα της υποτιθέμενης ανάπτυξης…του εκσυγχρονισμού και τους εξευρωπαϊσμού μας…

Αντί’ αυτών επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό ο αφελληνισμός μας….γιατί όπως έλεγε και ο ποιητής «εθνικό» είναι το «αληθινό»…και τώρα ψάξτε να βρείτε πόση αλήθεια μπορείτε σήμερα να εισπράξετε και πόσο σχέση με τις πραγματικές μας δυνατότητες έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας…

Τα παραπάνω ήταν ο χειρότερος τρόπος να βαδίσεις στην Ενωμένη Ευρώπη των ισχυρών… και θα με συγχωρέσετε για το χυδαίο των εκφράσεων… αλλά είναι σα να πήραμε την απόφαση να πάμε στον πόλεμο δίχως όπλα και πολεμοφόδια…σα να αποφασίσαμε να μπούμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια… και φυσικά ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια…

Το σήμερα λοιπόν, έτσι όπως το βιώνουμε είναι απλά οι καρποί αυτών των προσπαθειών…

Γι’ αυτό, αν επιχειρήσουμε να κοιτάξουμε αυτό το ξεχασμένο πεντάδραχμο και να το συγκρίνουμε με ένα σημερινό πεντάλεπτο θα καταλάβουμε την αξία τους, την αξία του ενός και του άλλου, του κέρδους και της ζημιάς εντός και εκτός μας…

ΥΓ. Ας μου συγχωρεθεί ο συναισθηματικός παραλογισμός… της μικρής αυτής ιστορίας, είμαι όμως βλακωδώς σίγουρος ότι όλοι θα με καταλάβετε….

Από την Ελλάδα των συνθέσεων στην χώρα των αποσυνθέσεων…καιρός ν’ ανασυνθέσουμε εκ νέου τις αξίες μας…..

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Ξυπνάς το πρωί και θέλεις ν’ ατενίσεις τη μέρα με περισσή αισιοδοξία γιατί γνωρίζεις πως ζεις σ’ έναν τόπο που ιστορικά είχε τον τρόπο αν θέλετε, είχε την τέχνη να συνθέτει τα πράγματα….

Μια χώρα που ήξερε να παίρνει την όποια ιδέα, άποψη ακόμη και θεούς και να τους κάνει μέσω της σύνθεσης δικούς της…μια χώρα που μάθαινε από τους εξωγενείς επιρροές για να γεννήσει τη δική της εκδοχή λες και εδώ ήταν το ζυμωτήρι που τον μούστο τον μετουσίωνε σε λυτρωτικό οίνο….

Αυτή ήταν η Ελλάδα των συνθέσεων και αιώνες τώρα τα κατάφερνε μύρια ρεύματα επιρροής να τα γεννήσει ξανά και ξανά σε κάτι φωτεινό…ξάστερο και αυθεντικό έτσι όπως το απαιτούσε ο χώρος, ο χρόνος και κυρίως η ψυχοσύνθεση μας… ο τρόπος με τον οποίο γνωρίζαμε να ζούμε και ν’ αναπνέουμε….

Όμως οι καιροί άλλαξαν, έμοιαζαν πιο εύκολοι και πιο εύπεπτοι…και εμείς ζηλέψαμε ως λαός που είχε μάθει να θέλγετε από τις επιρροές το ξένο, το δυτικό, το τεχνικώς εξελιγμένο…μόνο που σταδιακά αυτό που έφτανε στο τόπο αντί να πιάσει τόπο δε γινόντανε δικό μας δεν μετουσιωνότανε μα αφομοιωνόταν παθητικά δεν καταφέραμε να δώσουμε τη δική μας εκδοχή…μα την αποδοχή την ήττα και σχεδόν την αλλοτρίωση…η σύνθεση δεν επετεύχθη μα η αποσύνθεση φαίνεται πως προχώρησε καλά βαθιά στην ρίζα και την ουσία μας…

Είναι σα να ομολογείς μια ήττα και το συναίσθημα που προκύπτει δεν είναι διόλου ευχάριστο…το αντίθετο μάλιστα….

Όμως πως καταφέραμε από συνθέτες του μέλλοντος μας να γίνουμε παθογόνοι οργανισμοί που σέπονται στην παρακμή τους;

Πως καταφέραμε να μη λειτουργούμε ως χώρα για τον άνθρωπο; Για τον συνάνθρωπο παρά μόνο για το αλόγιστο κέρδος προνομιούχων κηφήνων;

Πως καταφέραμε να μην έχουμε ούτε καν το σθένος ν’ αντιδράσουμε μα να παραμένουμε αποσβολωμένοι στη συμφορά μας;

Ίσως επειδή ακόμη δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της εσωτερικής μας ήττας, εμείς που είχαμε τέχνη περισσή να πιάνουμε την ουσία του έξω, να την θεμελιώνουμε στις δικές μας αξίες και να την αναγεννάμε σε νέα μορφή δώρο στο κόσμο και στις νέες γενιές…

Ίσως εκεί στη λέξη δώρο, να κρύβεται το μυστικό της σύνθεσης που πρέπει εκ νέου να ανακαλύψουμε στο πιάσουμε την ανάγκη μας, να συνθέσουμε ότι πέφτει πάνω μας καλό, κακό, όμορφο, άσχημο στη δική μας εκδοχή φωτός και να το δωρήσουμε σε εμάς και στους επόμενους…

Καιρός για δώρα και όχι για δωροδοκίες…..

Καιρός για προσφορά και όχι για περικοπές…

Καιρός να απαλύνουμε το πόνο μας και το πόνο του διπλανού δια της προσφοράς… και όχι δια της εξαγοράς…

Καιρός ν’ ανασυνθέσουμε εκ νέου τις αξίες μας, ως αντίδοτο στην αποσύνθεση της εσώτερης αποδοχής μιας ανούσια παθητικότητας…..

Καιρός να ξαναγίνουμε λαός και χώρα των συνθέσεων…μέσα από πνεύμα συλλογικό…πνεύμα ανθρωπιάς….πνεύμα ελεύθερο…..από την όποια σκοπιμότητα…

Σήμερα Δευτέρα…αρχή κακοκαιρίας κι’ άλλων συναφών….αδιεξόδων…η κρίση…ιστορικοί παραλληλισμοί…διέξοδοι και ποιους…σωτήρες άραγε να μας ετοιμάζουνε….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Μπήκαμε με το καλό και στη καινούρια την εβδομάδα με μια διάθεση να μπούμε, αν οι καιροί και η συγκυρία το επιτρέψει, σε κλίμα αν θέλετε εορταστικό…μόνο που στον άξονα της Εγνατίας ακραία καιρικά φαινόμενα μας έφεραν πλημμύρες επί τους οδοστρώματος και αυτή η εικόνα του ντεραπαρίσματος πόσο μα πόσο μοιάζει και με την ίδια την καθημερινότητα μας….

Γιατί όντως είναι σα να έχουμε ντεραπάρει μια δεξιά, μια αριστερά και την ευθεία όπως και τη σταθερή πορεία δεν μπορούμε να την εξασφαλίσουμε με τίποτα….σαν την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα μας ζητάμε όλοι μας διασφάλιση όχι μόνο από τα ακραία καιρικά φαινόμενα μα πρωτίστως από τα ακραία οικονομικά φαινόμενα ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού που μας περνάει χειροπέδες ενοχής και συνάμα συνδρόμου αποπληρωμής των ενοχών μας, να έχουμε υπηρετήσει ένα φαιδρό σύστημα πολιτικού προσωπικού περίπου δοσίλογων και ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούμε φέρει όλα τα μέτρα της επιείκειας μας προς τους «δουλικούς» πολιτικούς μας ταγούς.

Και ύστερα έλα να σε πιάσουν τα λαμπιόνια που θα φέγγουν στις πόλεις και στις βιτρίνες των καταστημάτων για να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τη μεγάλη καταναλωτική γιορτή των Χριστουγέννων…μα η εορταστική βιτρίνα του καταναλωτισμού μοιάζει να έχει ραγίσει και το κοστούμι το Αϊ Βασίλη όλο πιο ξεφτισμένο θα μοιάζει, όλο και πιο ευρύχωρο με τη μέση δαχτυλίδι από τη στέρηση και το σάκο των δώρων σχεδόν άδειο….ευτυχώς που είναι μαγικός…. και όλο κάτι μπορεί να βγει κυρίως για τα παιδιά που πιστεύουν στα θαύματα, πιστεύουν στα θέλω τους και έτσι ζούνε στο δικό τους μικρόκοσμο τα δικά τους θεσπέσια όνειρα…είναι η στιγμή που ο μύθος σμίγει με την αλήθεια και γεννά χαμόγελα παιδικά και ελπιδοφόρα…βλέπεις τελικά πάντα κερδισμένος βγαίνεις από τη φαντασία…

Μόνο που εμείς είμαστε μεγάλα παιδιά… και από το παραμύθι που έχουμε φάει μοιάζουμε όλο και περισσότερο να ντρεπόμαστε τα παραμύθια….μα κυρίως να ντρεπόμαστε την αλήθεια….η αλήθεια μας σκεπάστηκε σε βαθύσκιωτο πέπλο ενοχής…ενοχής…να υπηρετούμε με σύνεση την ίδια μας την καταστροφή…

Μακριά από καλά παλιά και διαχρονικά ιδανικά της αυτάρκειας και της λιτότητας που γεννά ο αρχέτυπος ομηρικός οίκος….οι οίκος των προγόνων… αυτή η εστία και φλόγα που μας κράτησε ζωντανούς ως πολιτιστική οντότητα …αιώνες τώρα…

Η αυτάρκεια που σημαίνει να ζεις από αυτό που παράγεις και δημιουργείς…και να διαμορφώνεις σταδιακά τις ανάγκες με βάση τον οίστρο της καινοτομίας σου να βρίσκεις λύσεις σε γη δύσκολη και όμως να τα φέρνεις βόλτα και να βγαίνεις ζωντανός ζώντας μια ζωή λιτή μα συνάμα πλούσια και γεμάτη σε συγκινήσεις…πλούσια και γεμάτη σε διάθεση να είσαι ο ποιητής με τα χέρια σου να ζυμώνουν τον δικό τους κόσμο, τα χέρια που με τις δικές του δεξιότητες κάνουν τη γη να σου χαρίσει τροφή από την ενέργεια της, που κάνουν το σύμπαν και την αρμονία της πλάσης τροφό….μια τέτοια λιτότητα ζωής που έφτιαξε ανθρώπους και γενιές ανθρώπων ελεύθερους και ανεξάρτητους από εξωγενείς παράγοντες και όχι η σύγχρονη λιτότητα της περιστολής μισθών, συντάξεων, αξιοπρέπειας και άλλα τέτοια συναφή και απάνθρωπα….δουλικά των αγορών και όλων αυτών που μας βλέπουν μόνο ως το πιο άβουλο όχλο πλουτισμού… έρμαιο αναγκών που δεν παύουν….

Όλα αυτά οι ειδικοί το βαφτίζουν «κρίση» και οι κρίσεις πάντα ξεπερνιούνται αλλά ποιο είναι το τίμημα τους και ποια «Ιφιγένεια» θα θυσιάσουμε για να κινήσουμε στην «Τροία» και στο ελπιδοφόρο αύριο των νικητών;

Ιστορικά οι λύσεις βρίσκονταν…όπως μετά το Κραχ του 1928 και του πρώτου πειράματος της παγκοσμιοποίησης και άκρατου φιλελευθερισμού….

Θέλετε να μάθετε πως; Οι Αμερικάνοι με το πρόγραμμα new deal και με ατμομηχανή τα κρατικά δημόσια έργα υποδομής, οι Ευρωπαίοι με την ενίσχυση της πολεμικής τους βιομηχανίας και τους «εθνοφασίστες» σωτήρες της εποχής και εμείς οι φτωχοί και «μέτριοι» Έλληνες με πολιτικές επισιτιστικής αυτάρκειας….ειρηνικά και με δουλειά και ύστερα από πτωχεύσεις βγήκαμε από το αδιέξοδο…..όμως σε κάθε λύση το τίμημα ήταν ακριβό….η Ευρώπη και ο πλανήτης των αναπτερωμένων εθνικισμών και ισμών γενικότερα μας οδήγησε στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο…οι συνέπειες γνωστές…

Να είστε σίγουροι πως είμαστε στην αρχή μιας νέας αρχής…η κρίση τώρα ξεκινάει ν’ αλώνει τη μία χώρα μετά την άλλη….και θα ξεπεραστεί γιατί μοιάζει με καλοδουλεμένο σχέδιο συνωμοσίας των αγορών και όσων κρύβονται πίσω από αυτές….ποιους όμως άραγε …σωτήρες…να μας ετοιμάζουνε….στην ιδέα τρομάζω των ιστορικών παραλληλισμών και συναφειών…..

ΥΓ. Μακάρι η τελευταία υπόθεση να διαψευστεί….

Σήμερα Κυριακή: Ο νοτιάς…οι μετανάστες του νότου…η χθεσινή θεατρική παράσταση χωρίς διαβατήριο….το μνημόσυνο… και η φλόγα της ανθρωπιάς….

γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Πλησιάζει ο Δεκέμβρης στην πόλη όμως τα γυρίσματα του καιρού δεν σε αφήνουν να το καταλάβεις και τόσο….

Είναι που ο νοτιάς φέρνει ζέστη και ανεπαίσθητη κουφόβραση εκεί που πήγες να συνηθίσεις το κρύο…

Είναι που η μελαγχολία της πόλης σα να σε αγγίζει και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα πέρα από τις διαθέσεις και τα καπρίτσια του καιρού, των μετεωρολογικών φαινομένων…

Είναι όμως σίγουρα μια άλλη Κυριακή με παραπομπές στην αλήθεια των αδιεξόδων που δομεί ανεπαίσθητα η κοινωνία μας…. και αν όχι ακριβώς η κοινωνία μας τότε σίγουρα αυτό που γεννά ο δυτικός πολιτισμός …αυτό που δημιουργούν οι ισχυροί του κόσμου…..

Ναι γιατί μοιάζει σαν όλοι αυτοί οι «φτωχοί» , οι σύγχρονοι «άθλιοι» που στην πόλη μας από ανεπάρκεια της πολιτείας, ανεπάρκεια, φόβο και δισταγμό δικό μας τρέφονται από τα σκουπίδια και ελεημοσύνες….αυτοί οι «δυστυχισμένοι» που γλίτωσαν από τις εμπόλεμες ζώνες τις θάλασσες και συνοριακά ναρκοπέδια…εδώ στη μη γη της επαγγελίας….να έρχονται σα να τους φυσά ο άνεμος….ο άνεμος

που φαίνεται πως τροφοδοτείται από την απληστία….ενός αχόρταγου ακόρεστου συστήματος που γεννά από τη μία υπερχρεωμένους καταναλωτές από τη μία μεγιστάνες του χρήματος από την άλλη και έξω από το ρημαγμένο καταναλωτικά φρούριο της Ευρώπης…. όλους αυτούς που διαβαίνουν τις ανοχύρωτες πύλες της χώρας και πολιορκούν τα όπως όπως οχυρωμένα από ανθρώπους και τεχνολογία λιμάνια μας…..μα πρώτα απ’ όλα όμως τους ρημάζουν με έριδες, πάθη και μίση τους διαιρούν και τους ελέγχουν εκεί στις χώρες καταγωγής τους…..

Εκεί που η αλόγιστη δύναμη των βασιλέων του κόσμου δοκιμάζει τα όπλα και τις αντοχές της διεισδυτικότητας τους να γεννιούνται στρατιές απελπισμένων….των ίδιων απελπισμένων μορφών που περιχαρακώνουν τα λιμάνι της πόλης…..

Όλα αυτά είναι αλήθεια πραγματικότητα όλα αυτά τα είδαμε στη χθεσινή παράσταση από τη θεατρική ομάδα «ΡΕΦΕΝΕ» της Πάτρας άλλη μια πόλη με το ίδιο φαινόμενο προσφύγων και επισήμως λαθρομεταναστών στα πλαίσια θεατρικού τριημέρου που διοργάνωσε η ΘΕΑΤΟ Παραμυθιάς…

Παράλληλα το φρούριο της Ευρώπης ν’ απαιτεί θυσίες και οι εργαζόμενοι φρουροί με τη σειρά τους να παλεύουν να κρατήσουν τη θάλασσα με όπλο τη θέληση και το φιλότιμο τους….μέχρι εξάντλησης….μέχρι της στιγμής που όλα χάνονται και η ζωή σβήνει στο καθήκον όπως πέρυσι πριν ένα χρόνο…. ο συμπολίτης μας αρχικελευστής Λ.Σ ΚΕΑ Σωτήρης Τατσάκης… ένα χρόνο αργότερα οι συνάδελφοι του τίμησαν τη μνήμη του με τα αποκαλυπτήρια της προτομής τους στο κεντρικό λιμεναρχείο Ηγουμενίτσας στιγμές συγκινησιακά φορτισμένες, σκηνές βαθιά ανθρώπινες….

Και εκεί που τα βάφεις μαύρα μέσα στο σκούρο φθινοπωρινό φόντο με το νοτιά να σε ξεγελάει και να σου τάζει το οριστικό τέλος των εποχών….να σου και μια όαση ελπίδας από τις γυναίκες της φλόγας και την καθιερωμένη ετήσια έκθεση χειροτεχνημάτων στον αγώνα που δίνουν για να στηρίξουν τη φλόγα που μάχεται κατά παιδικού καρκίνου κόντρα στην ασθένεια ο εθελοντισμός τείνει χείρα βοηθείας στις οικογένειες που δίνουν τη μάχη για την ίαση και τη θεραπεία…

Όλα αυτά στο ΠΑΝΘΕΟΝ Ηγουμενίτσας από τις 28-11-2010 μέχρι τις 5 -12-2010.

Ο χώρος ζεστός και φιλόξενος αναβλύζει κάτι από την αγάπη της κάθε μάνας για το παιδί, κάτι από την αγωνία της να το αναστήσει και του δώσει τα εφόδια για πορεία στη ζωή…..

Ίσως με αυτή την εικόνα ελπίδας που περιγράψαμε να κλείσουμε τη σημερινή μας προσέγγιση… στέλνοντας το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση πως ότι και να συμβεί στο χέρι μας είναι να εξορκίσουμε την κακοδαιμονία…αρκεί να προτάξουμε την ανθρωπιά μας, αρκεί να προτάξουμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν….

….σήμερα Σαββατόβραδο: Η βροχή…το κλάμα…και η λύτρωση που δεν έρχεται….

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Ορίστε κατάσταση…αυτόν τον τόπο τον χαρακτηρίζει μάλλον η βροχή…η βροχή που μάλλον ταιριάζει με τη θλίψη μας, αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα….την οικονομική και την κοινωνική… και την βαθιά ανθρώπινη…

Παράλληλα η βροχή συνάδει με το κλάμα, το δάκρυ τη λύτρωση…

Πόσο όμως μας λυτρώνει αυτή η βροχή….που στην περίπτωση μας μοιάζει όλο και περισσότερο με ακραίο καιρικό φαινόμενο….

Μόνο που οι συμπεριφορές μας δεν μοιάζουν, πλην εξαιρέσεων, ακραίες μα μέτριες…μετρημένες…νωχελικές και προβλέψιμες….λες και παρά την εκρηκτική καθημερινότητα μας με τα μύρια προβλήματα το πότισμα από αέρος να πιάνει τόπο….ναι ξέρετε εκείνες οι κάθετες και οριζόντιες γραμμές στον ουρανό…..

Που φαίνεται να μας σακατεύουν το νου και τη ψυχή χωρίς κανείς ν’ αντιδρά…

Αλήθεια…αν η θεωρία ισχύει…ποιος μας ποτίζει …αδράνεια…και γιατί;

Έλα ντε γιατί…

Γιατί έτσι και ενώσουμε τα κομμάτια της διασπασμένης καθημερινότητας μας τότε ίσως καταλάβουμε πως μαζί…ενωμένοι…ως γροθιά…μπορούμε ν’ ανατρέψουμε την παγκοσμιοποιημένη μιζέρια μας…τη μιζέρια των αδιεξόδων και των εγκλωβισμών..

Και με νέο αέρα….συλλογικότητας….μπορούμε ν’ ατενίσουμε το αύριο εκ νέου με αισιοδοξία με …ελπίδα…ελπίδα τι ωραία λέξη….

Ίσως θα πρέπει απλά να κάνουμε μια κίνηση ακούγοντας όχι τον φρόνιμο νου των αδιεξόδων μας το σώμα…ίσως κάτι ακόμα πιο βαθύ τη …ψυχή…το …πνεύμα… μας….μια κίνηση προς τον άλλον να του αγγίξουμε το χέρι…να μιλήσουμε…και κυρίως να δράσουμε…όχι ως διασπασμένες μονάδες…μα το αντίθετο ως ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο…..σαν αρχαία φάλαγγα, σαν γραμμή εραστών πολεμιστών που έσπαγε σπάνια και διέλυε κάθε εχθρό…τον όποιο εχθρό…και εχθρός είναι αυτός που σακατεύει το δικαίωμα μας να υπάρχουμε και να ζούμε ως το αυτονόητο…ως άνθρωποι….

Δεν ξέρω αν ισχύει το προαναφερόμενο με τους αεροψεκασμούς… όμως πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε ως ψεκασμένοι…ως άβουλο κοπάδι που κομμάτι, κομμάτι το σφάζουν και το εκτελούν καθημερινά….το σακατεύουν εσωτερικά και του σκοτώνουν την οντότητα του….

Θέλουμε να είμαστε στ’ αλήθεια έτσι;

Θέλουμε να είμαστε θύματα που τρέφονται για σφαγή, με την ενοχή της ανοχής και δίχως καμία αθωότητα;

Θέλουμε να διυλίζουμε τον κώνωπα των αδιεξόδων και να καταπίνουμε καμήλες φορτωμένες εντολές αυτοκαταστροφής, πορείας στην άνυδρη έρημο της μοναξιάς…της μοναχικής πορείας….μακριά από όλα αυτά που μπορούν όλους να μας στρέψουν στην εκπλήρωση των κοινών αναγκών μας…..

Στο χέρι μας είναι….ν’ αρχίσουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε πως το πρόβλημα μας είναι κοινό και μέσα από κοινές πορείες η λύση τους….