Η φράση του Αντώνη Μπέζα στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηγουμενίτσας για τον «μεταρρυθμιστικό οίστρο» των υπουργών μπορεί να ειπώθηκε με μια δόση ειρωνείας, αλλά φαίνεται να αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα. Το στρατόπεδο Φιλιατών, όπως και άλλες κρίσιμες δομές στη Θεσπρωτία, μοιάζει να πέφτει θύμα αυτής της ξαφνικής «ορεξάτης» διάθεσης για αλλαγές, που εμφανίζεται πάντα σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους – και κυρίως όταν η τοπική κοινωνία εφησυχάζει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια απόφαση λαμβάνεται στο όνομα της «αναδιοργάνωσης» και του «εξορθολογισμού» χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η πραγματική σημασία μιας δομής για την περιοχή της. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι τοπικοί φορείς καλούνται πάντα να αντιδράσουν εκ των υστέρων, ενώ οι κυβερνητικές αποφάσεις έχουν ήδη δρομολογηθεί – σε μια λογική του «ανακοινώνουμε πρώτα, ακούμε μετά».
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το στρατόπεδο, αλλά και η γενικότερη αίσθηση ότι η Θεσπρωτία αντιμετωπίζεται σαν «δεύτερη κατηγορία» σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από την περιοχή πανεπιστημιακές σχολές και δημόσιες υπηρεσίες, έχουν εγκαταλειφθεί υποδεομές, χωρίς να έχει υπάρξει ένα σχέδιο αναπλήρωσής τους.
Οπότε, έχει δίκιο ο κ. Μπέζας όταν λέει ότι αυτές οι μάχες πρέπει να δίνονται πριν ο εκάστοτε υπουργός μπει σε μεταρρυθμιστικό mood. Γιατί αν περιμένεις να φτάσει η απόφαση στο ΦΕΚ, τότε δεν μιλάμε για «οίστρο», αλλά για… τετελεσμένο γεγονός.
