*Γράφει ο Παύλος Λ. Αλεξίου
Τα αστικά επιτελεία ανησυχούν και αναζητούν λύσεις για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού ή αλλιώς για το ανακάτεμα της τράπουλας
Αλλεπάλληλες είναι οι δημοσκοπήσεις που επιβεβαιώνουν ότι δεν τους «βγαίνουν» «τα κομπιούτερ κι αριθμοί». Ο «κανένας» συνεχίζει να συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό. Το αστικό πολιτικό σύστημα εμφανίζει την εικόνα ενός σκηνικού απόλυτης ρευστότητας και αδυναμίας σταθεροποίησης μιας κάποιας σταθερής και σχετικά μακροπρόθεσμης λύσης.
Τα Τέμπη, με την απρόβλεπτη απεργία του Πάνου Ρούτσι, παραμένουν ένα βαθύ, ενεργό και διαρκές ρήγμα, που προκαλεί διεργασίες, αναστατώσεις και πιθανές ανατροπές. Η κατακραυγή του Ισραήλ και της γενοκτονίας που διαπράττει στην Παλαιστίνη, έχει μεγάλη απήχηση μέσα στη νεολαία και σε ένα ευρύτερο δυναμικό σε όλη τη χώρα. Αυτά, μαζί με την ατελείωτη ακρίβεια, συνεχίζουν να αποτυπώνουν και να τροφοδοτούν την υποβόσκουσα δυσφορία απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και στο πολιτικό σύστημα συνολικά, που έχει εισέλθει σε μια παρατεταμένη περιδίνηση, σε μια βαθιά πολιτική κρίση, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών πολιτικών, όλων των μέχρι σήμερα κυβερνητικών του εκδοχών.
Μια σειρά σκανδάλων (ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ.) εκπέμπουν καθημερινά τη δυσοσμία ενός τελείως διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ο λαός βιώνει τη φτώχεια, διαμαρτύρεται για την ακρίβεια, νοιώθει σιχασιά για τη διαφθορά. Το πολιτικό κεφάλαιο Μητσοτάκηφαίνεται ότι έχει εξαντληθεί. Ο λαός βλέπει την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, μια «αριστερά» που παρά τα παχιά λόγια δεν ανησυχεί το σύστημα, αν δεν μετέχει σε αυτό. Νοιώθει μόνος. Αλλά δίνει το «παρών» με τους αγώνες του.
Ο Μητσοτάκης και κυβέρνηση έχουν μετατρέψει το «επιτελικό κράτος» σε μια μαφιόζικη σύμφυση, η οποία εκποιεί τη χώρα, μπαζώνουν ανθρώπους και αλήθεια, δίνουν μηνύματα προχωρημένων συνεννοήσεων φαλκίδευσης της εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο, έχουν έκδηλο άγχος για τις «κλειστές πόρτες», που συναντούν στη διοίκηση Τραμπ και για το τι θα φέρει μαζί της η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ.
Έτσι ολιγάρχες, πρεσβείες και μιντιάρχες, που βλέπουν ότι το καθεστώς Μητσοτάκη βαίνει προς τη δύση του, εντείνουν όλες τις διεργασίες για την εξεύρεση της διάδοχης κατάστασης, που να συνεχίσει στο ίδιο γενικό πλαίσιο, με άλλη μοιρασιά και με αντιμετώπιση – εκτόνωση – ενσωμάτωση της αυξανόμενης λαϊκής δυσφορίας. Πέφτουν τροχιοδεικτικές βολές για Δένδια (που ίσως φαίνεται κατάλληλος για ενδιάμεσος, μεταβατικός δελφίνος), αλλάζουν ιδιοκτησίες στα ΜΜΕ («ΕΦΣΥΝ», «Ελευθεροτυπία») και γίνονται διάφορες «μεταγραφές» (Λοβέρδος, «νεοπροσληφθείς» από τη ΝΔ), για τον έλεγχο του «κεντροαριστερού χώρου». Η τράπουλα ανακατώνεται, το μαγείρεμα συνεχίζεται, η κουτάλα ανακατεύει ανακύκλωση και αναπαραγωγή σε νέα έκδοση του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Η κινητικότητα που έχει ξεκινήσει εδώ και μεγάλο διάστημα για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μεγαλώνει, καθώς τα αστικά επιτελεία αναζητούν νέα κόμματα ή σχήματα, νέους επίδοξους ηγέτες ή αναπαλαίωση παλαιών, λύσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας, ειδικού σκοπού ή «οικουμενικές» για τη συγκρότηση εναλλακτικού πόλου που θα αναλάβει την αστική διακυβέρνηση. Οι διεργασίες απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα, με κοινό παρονομαστή το στήσιμο κάλπικων διλημμάτων, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού και των εργαζομένων σε αυτά. Οι κινήσεις των πρώην πρωθυπουργών Αλέξη Τσίπρα και Αντώνη Σαμαρά βρίσκονται στο επίκεντρο των διεργασιών δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων.
Όσο πλησιάζει η ημερομηνία έκδοσης του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, τόσο φουντώνει η σεναριολογία για τη δημιουργία νέου κόμματος που τοποθετείται από τους συνεργάτες του προς το τέλος του έτους ή στις αρχές του επόμενου. Το πολιτικό του στίγμα, είναι συνυφασμένο -«υφάδι και στημόνι»- με τα ίδια πάντα σάπια υλικά της σοσιαλδημοκρατίας, πιο «κεντρώο», με «δημοκρατικό καπιταλισμό», ένα αστικό «κράτος δικαίου» και την «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Επιχειρεί να «μπαλώσει» το σημερινό σύστημα, να κρύψει τη σαπίλα του, να του φορέσει καινούργια ρούχα και να του βάλει καινούρια μάσκα. Η δυναμική του βέβαια είναι εξ αρχής υπονομευμένη. Τον ακολουθεί το αμαρτωλό μνημονιακό παρελθόν του, η στάμπα του αναξιόπιστου και του «πρόθυμου» για νέες, «εξ Εσπερίας» αποστολές, για νέες «Πρέσπες» κλπ. Δημοσιεύματα μάλιστα σημειώνουν ότι ίσως να μας προκύψει και αξιοποίηση υπό όρους και του ΓΑΠ (Παπανδρέου).
Εν αναμονή εξελίξεων βρίσκονται και στην άλλη πλευρά του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι νέες παρεμβάσεις του Αντώνη Σαμαρά για την υπόθεση «Novartis» και την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, που με συνέντευξή του παλαιότερα στο «Βήμα» είχε κάνει λόγο για «πολιτικό κενό», εκλαμβάνονται από ορισμένους ως «τροχιοδεικτικές» στο πλαίσιο δημιουργίας νέου πολιτικού σχηματισμού. Το εν δυνάμει κόμμα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις και φαίνεται να απευθύνεται σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ, αλλά δεν αποκλείεται να προκαλέσει και ανακατατάξεις στα άλλα κόμματα της δεξιάς πολυκατοικίας.
Μια ενδεικτική εντυπωσιακή εξέλιξη υπήρξε η ανοιχτή, πολιτική εμφάνιση του μεγαλοεπιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη. Η προβολή της γενικευμένης κόντρας του με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε πολλαπλά μέτωπα, δείχνει για την ώρα να φουσκώνει τα πανιά Τσίπρα, με τον οποίο εμφανίστηκε στο ίδιο συνέδριο του Economist, στη Θεσσαλονίκη.
Το ΠΑΣΟΚ, αξιωματική αντιπολίτευση από καραμπόλα, δεν κατορθώνει να πιστωθεί τις όποιες κυβερνητικές απώλειες, δέσμιο του παρελθόντος και των στρατηγικών του επιλογών, που συμπλέουν με εκείνες της ΝΔ, παραμένει στάσιμο και οδηγείται σε νέες ομφαλοσκοπήσεις, μετά τις τελευταίες «γκρίνιες» των φερέλπιδων Γερουλάνου, Δούκα, Διαμαντοπούλου.
Σε απελπιστικές εκκλήσεις για ενότητα του κεντροαριστερού χώρου κινείται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπει τον πρώην αρχηγό και βουλευτή του, σε μια αντιδημοκρατική -για να μην πούμε ανήθικη- κίνηση, να του «τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια».
Τις δυνάμεις τους φαίνεται να διατηρούν κόμματα, όπως η «Πλεύση Ελευθερίας» και η «Ελληνική Λύση», με την Κωνσταντοπούλου να συσπειρώνει, «παίζοντας» και -σαν συνήγορος- το «χαρτί» των Τεμπών, την ψήφο διαμαρτυρίας και νεότερες ηλικίες, χωρίς να αποκλείει κανείς διαφοροποιήσεις, αν εμφανιστούν στο προσκήνιο καινούργιοι «παίκτες».
Ιδιαίτερη δημοσιότητα πήρε και η απάντηση της Μ. Καρυστιανού, που ερωτήθηκε αν θα στήριζε ή θα προχωρούσε στη δημιουργία κόμματος : «Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του». Πολιτικά σχόλια αναφέρονται σε πίεση προς την Μ. Καρυστιανού να ενταχθεί – συμπράξει σ’ ένα εγχείρημα Σαμαρά. Πρόσφατη άλλωστε δημοσκόπηση, που με αρκετά πονηρό τρόπο θέτει το ερώτημα τι θα «έπιανε» ένα κόμμα Καρυστιανού, Τσίπρα ή Σαμαρά (25%, 13% και 9% τα αντίστοιχα ποσοστά), αξιοποιείται και αυτή δεόντως, μέσα στην ευρύτερη πολιτική κοπτοραπτική.
Όλη αυτή την κατάσταση της πολιτικής κρίσης την τροφοδοτεί η οργή, η αγανάκτηση και η απαξία του λαού μας προς όλα τα αστικά κόμματα, που βιώνοντας ακραίες συνθήκες φτώχειας, τους γυρίζει την πλάτη, βγαίνει στο δρόμο και με τους αγώνες του (για εργασιακά, Τέμπη, Παλαιστίνη κλπ.), που είναι λειψοί, αποσπασματικοί και ασυντόνιστοι, καθώς υπονομεύονται από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τις διασπαστικές ενέργειες του ΠΑΜΕ.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, όπου το εκλογικό σώμα μοιάζει με «κινούμενη άμμο», όπου και εξελίξεις στα θερμά γεωπολιτικά ζητήματα θα κρίνουν πολλά, δεν έχει σημασία για το λαό ποια πρόσωπα, ποιοι υπουργοί, ποιο αστικό κόμμα νέο ή παλιό, μόνο του ή σε συνεργασία με κάποιο άλλο θα διαχειρίζεται αυτή τη βάρβαρη πολιτική, παρά μόνο ο σταθερός, ενιαίος, οργανωμένος, μαζικός, συντονισμένος, παλλαϊκός, πανεργατικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας για την ανατροπή τηςαυτής της πολιτικής, που μπορεί να «κάψει» όλα αυτά τα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού και να «γκρεμίσει» όλες αυτές τις καλλιεργούμενες κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που βρίσκονται έτσι κι αλλιώς όλα στην ίδια αντιλαϊκή όχθη.
