Τί συμπέρασμα να βγάλουμε μετά την συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Ηγουμενίτσας με θέμα την επικείμενη πώληση της ΟΛΗΓ Α.Ε με ότι έχει αυτή στην διάθεση της για τα επόμενα 40 χρόνια;
Πολύ απλά μπορούμε να πούμε πως ξεκαθάρισε το τοπίο, παρατέθηκαν οι οπτικές γωνίες και οι θέσεις κάθε παράταξης και γενικά αποχαιρετίσαμε δια της αδράνειας κι’ απραξίας μας το λιμάνι και πιθανόν την χερσαία ζώνη που προσεχώς θα ξεπουλήσουμε μαζί με τις λιμενικές εγκαταστάσεις σε τιμή ευκαιρίας… ή καλύτερα μάλλον ο ΤΑΙΠΕΔ θα ξεπουλήσει γιατί για την Ηγουμενίτσα, την Θεσπρωτία και την Ήπειρο θα μείνει μόνον η ελπίδα ότι ο επενδυτής θα φέρει επιτέλους την πολυπόθητη ανάπτυξη….έτσι για να υπάρχει ένα απειροελάχιστο αποκούμπι σε κάτι ή σ’ ένα πελώριο τίποτα.
Κάπως έτσι ο δήμος Ηγουμενίτσας και η τοπική κοινωνία έχασε την ευκαιρία ή να δημιουργήσει ένα ενιαίο μέτωπο και να μπλοκάρει την πώληση ή έστω ν’ αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και να πάρει πίσω όσα δικαιωματικά της ανήκουν….πλην όμως φευ….Η συζήτηση περιορίστηκε στην θεωρία και θεώρηση, στην απόδοση ευθυνών και στην μικρότητα που απέδειξε ότι το δημοτικό συμβούλιο Ηγουμενίτσας ήταν κατά κράτος κατώτερο των περιστάσεων…βασικά χρόνια τώρα είναι κατώτερο των περιστάσεων..
Όμως δεν θέλουμε ν’ αδικήσουμε μόνο το δημοτικό συμβούλιο ή την παράταξη της πλειοψηφίας που έχει μια συγκεκριμένη θεώρηση των πραγμάτων όντως ιδεοληπτική….Όλοι λειτούργησαν με γνώμονα την κοινωνική πίεση που τους ασκήθηκε και αυτή πραγματικά ήταν ανύπαρκτη… Πού ήταν οι πολίτες και δημότες της Ηγουμενίτσας αυτή την κρίσιμη ώρα; Πουθενά ούτε καν online δεν το παρακολούθησαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων…. Συνεπώς τί θα έπρεπε να περιμένουμε από τους δημοτικούς συμβούλους; Οι άνθρωποι έκαναν ό,τι μπορούσαν να κάνουν ως άβουλοι διαχειριστές μια διόλου ευχάριστης στιγμής μέσα στο κατακαλόκαιρο….σα να τους είχες βάλει τιμωρία με το ένα πόδι στην γωνία.
Η ήττα ήταν κατά κάποιο τρόπο προδιαγεγραμμένη εφόσον η τοπική κοινωνία έχει πλέον σπάσει και συμβιβαστεί με την μετριότητα και την ανεπάρκεια…δεν έχει ούτε την διάθεση ούτε και την βούληση να αλλάξει κάτι… Μια κοινωνία παραδομένη στον εαυτό της και στα προσωπικά της προβλήματα, μια κοινωνία ιδιωτών που στερείται προσανατολισμού και προοπτικής….
Ίσως τελικά αυτή η παθογένεια να είναι η αληθινή της έκφραση και εικόνα που δύσκολα μπορείς πλέον ν αλλάξεις ακόμη και όταν όλα πλέον έχουν χαθεί…στο τίποτα κέρδος είναι το κάτι και ως κάτι δεν έχουμε επιλέξει την διάθεση να ξεφύγουμε απ’ όσα μας έφεραν ως εδώ, αλλά τα ψίχουλα που μελλοντικά θα μας πετάξουν….
Πράγματι χάσαμε….και αυτό που πλέον έχουμε χάσει είναι κάτι πολυτιμότερο του λιμανιού και της χερσαίας ζώνης….
Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου