Η είδηση θα μπορούσε να είναι μία κακόγουστη πρωταπριλιάτικη φάρσα, ίσως και fake news αλλά δεν είναι. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν βιβλία πεταμένα σε μια χωματερή. Αναρωτήθηκα σε ποια περιοχή, οι άνθρωποι δεν σέβονται τόσο τα βιβλία. Σκέφτηκα μήπως η φωτογραφία ήταν φτιαχτή, γιατί δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Κάθε βιβλίο, για κάποιον που ξέρει τον κόπο του, είναι ένα μικρό παιδί. Μωρό, που το μεγαλώνει, με φροντίδα. Που ακριβώς συνέβη το έγκλημα; Στη Θεσπρωτία, που είναι από τις πιο φτωχές περιοχές της Ευρώπης, με την ανεργία, να χτυπά κόκκινο. Σε αυτήν, που θέλει να σταματήσει να διώχνει κόσμο προς τη Γερμανία, την Αυστραλία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ. Η τρίτη εντύπωση φαρμακερή. Σε αυτό το, ηθελημένο/αθέλητο πογκρόμ κατά των –όποιων -βιβλίων, που έκαιγε ο Χίτλερ, εμπλέκεται ο δήμος Φιλιατών. Αυτό το γεγονός όντως συνέβη στη γη των προγόνων μου κι ο αντιδήμαρχος αντί να αναλάβει το κόστος, τα ρίχνει σε αυτόν, που δεν πάτησε το πόδι του, στα βιβλία αλλά τον «έδωσε».
Κεραμίδα. Έχοντας γράψει δυο βιβλία, που έχουν εκδοθεί κι άλλα που δεν έχουν εκδοθεί, η είδηση αυτή με συγκλόνισε. Όχι, γιατί δεν υπάρχουν άλλες ειδήσεις. Αλλά γιατί σημαίνει κάτι. Σημαίνει την απαξίωση προς τον πολιτισμό. Σημαίνει την απαξίωση προς τη μάθηση. Σημαίνει την απαξίωση προς την αρχή της γνώσης. Γιατί η γνώση είναι δύναμη. Είναι το μοναδικό «όπλο», για να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο.
Στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στη χώρα των φιλοσόφων, εμείς οι Νεοέλληνες, οι τρομεροί, που βγαίνουμε με τις σημαιούλες και κατακεραυνώνουμε τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, ότι μας κλέβουν την ιστορία μας, πετάμε τα βιβλία μας, τον πολιτισμό μας. Τι διχασμός προσωπικότητας είναι αυτός; Πόση ανοησία;
Μου είναι αδιανόητο, να υπάρχουν άνθρωποι, μέσα στον χώρο της αυτοδιοίκησης, που οφείλει να είναι κύτταρο πολιτισμού, να πετούν τα βιβλία. Το πιο σημαντικό πράγμα, το πιο δημιουργικό πράγμα από την ανακάλυψη αυτού του κόσμου.
Τα γραπτά κείμενα, η γραφή άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, τον τρόπο σκέψης μας. Κι εμείς ελαφρά τη καρδία, τα πετάμε σε μια χωματερή. Τόσο μας κόβει; Πόσο άξεστοι είμαστε τελικά; Πόσο αγροίκοι; Θα γυρνούσαν την πλάτη και θα μας έφτυναν οι πρόγονοί μας, που τα κείμενά τους μέχρι σήμερα απασχολούν την ανθρωπότητα. Που άλλαξαν την ιστορία επειδή υπήρχε γραπτός λόγος.
Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά, άνθρωποι, που διψούν για μόρφωση και δεν την έχουν κι εμείς δεν κάνουμε ούτε τον κόπο, να τους τα στείλουμε. Τους στερούμε το δικαίωμα στη γνώση, αφού δεν θέλουμε εμείς να απολαύσουμε το αγαθό της.
Για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Για ποιον πολιτισμό μιλάμε; Αναρωτιόμαστε γιατί οι ξένοι δεν μας δίνουν τα γλυπτά του Παρθενώνα κι εμείς δεν δίνουμε αξία στον γραπτό λόγο; Ντροπή κι αίσχος ήταν αυτό που έγινε. Δεν θα μιλήσω για την παράνομη χωματερή, είναι απορίας άξιον πως αντέχουμε τους εαυτούς μας.
Περιμένω αν μη τι άλλο, από τη δημοτική αρχή μια δημόσια συγγνώμη από τους Θεσπρωτούς. Κι από τους Θεσπρωτούς λογοτέχνες, που κάνουν γνωστά αυτά τα μικροχώρια. Κι αν έχει κάποιος λόγο τιμής και τσίπα, γι΄ αυτό το πανελλαδικό και διεθνές ρεζιλίκι, που ντροπιάζει κάθε νοήμονα Θεσπρωτό, θα πρέπει αύριο, αν όχι χτες, να παραιτηθεί.
* Η Άννα Στεργίου είναι Θεσπρωτή κοινοβουλευτική συντάκτρια και συγγραφέας