Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε την Τασία Βενέτη, τη συγγραφέα που με τις λέξεις της φώτισε τις πιο σκληρές πτυχές της ζωής και τις έντυσε άλλοτε με ευαισθησία κι άλλοτε με χιούμορ.
Η Τασία «του Λιά», η Τασία της Μουργκάνας, η Τασία «του Χιονιού», η Τασία – ο ορισμός της μάνας, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Έφυγε πρόωρα, ύστερα από σύντομη μάχη με την αρρώστια, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στα ελληνικά γράμματα.
Η ίδια έλεγε πως «έγραφε για να σταματήσει ο πόνος» κι ότι το να την αποκαλεί κανείς «συγγραφέα» της φαινόταν βαρύ. Μα μέσα από τις σελίδες της μας χάρισε διαμάντια. Το βιβλίο της «Του Χιονιού» (Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2013) αγαπήθηκε πολύ, όπως και τα μικρά –συχνά χιουμοριστικά– ανέκδοτα διηγήματά της, που έκρυβαν πάντα μια ζεστή αλήθεια.
Η Τασία ήταν παιδί των παραμυθιών, των γιαγιάδων, του Αισώπου και του Καζαντζάκη. Από τον Βίο και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά ως τον Καρκαβίτσα, τον Παπαδιαμάντη και τον Καββαδία, διάβαζε για να θυμάται, για να μην ξεχνά τη γλώσσα, τον εαυτό της, την πατρίδα. Μιλούσε για τη «Μικρή Γοργόνα» του Άντερσεν με την ίδια συγκίνηση που μιλούσε για τις πληγές της ζωής – και ήξερε να τις μεταμορφώνει σε ιστορίες, σαν παραμύθια. Όχι για να ξεχαστούν, αλλά για να γιατρευτούν.
Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε σήμερα, Δευτέρα του Πάσχα, στις 16:00, στον Λιά Θεσπρωτίας – τον τόπο που τόσο αγαπούσε και ύμνησε με τον τρόπο της.
Τασία Βενέτη:
μ’ ένα βλέμμα καθάριο, μια πένα γειωμένη,
και μια καρδιά γεμάτη προσφορά.
Καλοστρατιά, Τασία.
