Δεύτερη διεθνή διάκριση για το ροδέλαιο Κοζάνης.
Άλλη μία διεθνή διάκριση για ένα προϊόν της ελληνικής φύσης.
Αυτό όμως με βάζει σε σκέψεις. Πως ενώ έχουμε προϊόντα που μπορούν να κερδίσουν με την ποιότητα τους και το όνομα τους τη διεθνή αγορά, εμείς ως χώρα βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε.
Είναι δυνατόν;
Με απαράμιλλα προϊόντα όπως η φέτα, το ελαιόλαδο, τα ψάρια, το κρασί, τον κρόκο Κοζάνης, το ροδέλαιο, το ούζο, την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα με τις μύριες συνταγές και άλλα που πιθανόν να μας διαφεύγουν αυτή τη στιγμή…
Μήπως δεν μας φτάνουν αυτά να δημιουργήσουμε ρεύμα εξαγωγών;
Μάλλον μας φτάνουν αν και είμαι σίγουρος ότι διαθέτουμε άλλα τόσα που σε αυτή την γρήγορη προσέγγιση αδυνατούμε να ονομάσουμε.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν έχουμε αντιληφθεί όσο θα έπρεπε….
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα προϊόντα της ελληνικής γης είναι η δύναμη μας.
Είναι τα διαχρονικά μας όπλα. Αυτά τα όπλα – προϊόντα και γεννήματα να τα τιμήσουμε αγαπώντας τις δραστηριότητες μας, εκτιμώντας το μόχθο και την ευσυνείδητη προσπάθεια.
Μόνο που αυτό δεν γίνεται με ατομικές ενέργειες.
Απαιτείται συλλογική προσπάθεια.
Οργανώσεις, κινήσεις συνεταιρισμούς με επιχειρηματικά κριτήρια με υγιείς βάσεις για να διαμορφωθεί παραγωγή που να υπερκαλύπτει την εγχώρια κατανάλωση.
Αν αυτοί τραβήξουν μπροστά θα αναγκάσουμε ως κοινωνία και την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να είναι λιγότερο δουλική.
Όμως θέλει και κάτι άλλο. Ο ελληνικός τρόπος ζωής μέσα από αυτά που παράγουμε να γίνει τρόπος ζωής, τρόπος να σκέφτεσαι, τρόπος να φιλοσοφείς και να υμνείς τη ζωή με καρδιά και ψυχή.
Ίσως αυτό που λείπει από την Ευρώπη, αυτό που λείπει από όλους μας…
Θα επανέλθουμε….
Βαγγέλης Γρ, Αθανασίου (Ατσαλάκωτος)