Το μεγάλο τσίρκο της ιδιωτικοποίησης σε υπερθετικό βαθμό έφτασε και στην μικρή μας πόλη. Έφτασε με υπέρμαχους και ενάντιους εντός εκτός των τειχών. Δεν είναι μόνο η πώληση του λιμανιού και πάσης φύσεως λιμενικών εγκαταστάσεων αλλά και όσα έχουν αποδοθεί στην ΟΛΗΓ Α.Ε ακόμη και αν δεν έχουν μαρκαριστεί στους περιβόητους χάρτες. Η διαχείριση τους έχει αποδοθεί στην ΟΛΗΓ και η μετοχή του πωλείται στο 67% για σαράντα χρόνια. Ελπίδες πολλές δεν μας άφησε το αποτέλεσμα της συνάντησης που είχαν οι τοπικοί παράγοντες με τον υπουργό εμπορικής ναυτιλίας ως προς την απόδοση τους στον δήμο. Πολλά τα νομικά κολλήματα πολλές οι “προφάσεις εν αμαρτίαις”.
Τί μένει λοιπόν για τους πολίτες του δήμου Ηγουμενίτσας;
Τί μένει για τους επαγγελματίες της πόλης;
Τί μένει για τους εργαζόμενους;
Τί μένει για τους συνταξιούχους;
Τί μένει για τους νέους αυτής της πόλης;
Τι μένει για όλους εμάς όταν χάσουμε και το τελευταίο έρεισμα μας για καλύτερη ποιότητα ζωής, για έναν πνεύμονα που μέχρι σήμερα μας σκόρπιζε τις έννοιες και αναστήλωνε την ψυχή μας; Τί σημαίνει Ηγουμενίτσα, χωρίς ποδηλατόδρομο, Δρέπανο και Μακρυγιάλι;
Τί μας μένει όταν θα χάσουμε το κοινό μας κτήμα μέσα από τα χέρια μας;
Μόνον η δράση! Μόνον η αντίδραση! Ήδη ακούγονται οι πρώτες φωνές! Οι πρώτες φωνές των πολιτών! Οι πρώτες φωνές που αποδεικνύουν πως πλέον αυτή η πόλη μπορεί να πάρει την τύχη στα χέρια της. Οι πρώτες φωνές που αποδεικνύουν πως αυτή η πόλη δεν είναι ένα ακαθόριστο ανομοιογενές σύνολο δίχως κοινωνική προοπτική. Το αντίθετο μάλιστα.
Τί ενδεχόμενο έχουμε μπροστά μας;
Να χάσουμε το λιμάνι και την χερσαία ζώνη.
Ποιά ελπίδα και ποιες προοπτικές προδιαγράφονται μπροστά μας;
Μα φυσικά να πάρουμε το λιμάνι και την χερσαία ζώνη πίσω.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί:
Α. Με αυξανόμενες κινητοποιήσεις και την διαμόρφωση κοινωνικού μετώπου. Θα μου πείτε τώρα καλοκαιριάτικα ποιος θα παρατήσει τις παραλίες για να αγωνιστεί για τέτοια πράγματα; Μα αυτές τις παραλίες κινδυνεύει να χάσει και μαζί με αυτές θα χάσουμε και τη την έμφυτη ανεμελιά μας.
Β. Να διεκδικήσει ο δήμος Ηγουμενίτσας ως αγοραστής το λιμάνι Ηγουμενίτσας από κοινού με τα νομικά του πρόσωπα.
Γ. Να μπουν στο παιχνίδι και οι αναπτυξιακοί φορείς του τόπου. Το Επιμελητήριο Θεσπρωτίας, ο δήμος Ηγουμενίτσας, οι δημοτικές επιχειρήσεις και πολίτες με την συμμετοχή κεφαλαίου. Στην ανάγκη ας μπει στο παιχνίδι και η Περιφέρεια Ηπείρου. Στο κάτω κάτω της γραφής το λιμάνι δεν είναι μόνο υπόθεση της Ηγουμενίτσας ή των Θεσπρωτών αλλά συνολικά της Ηπείρου. Είναι υπόθεση των Ηπειρωτών γιατί η Ηγουμενίτσα είναι το επίνειο της Ηπείρου, είναι το επίνειο της Βορειοδυτικής Ελλάδας.
Λύσεις υπάρχουν μπροστά σε μια κατάφορη απειλή. Και αυτή η απειλή εκφέρεται με λόγο πολιτισμένο. Μας λέει πως έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μάλλον δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Η πώληση είναι μονόδρομος και το πακέτο οφείλει να είναι δελεαστικό.
Η δική μας απάντηση ποια θα είναι; Μάλιστα κύριοι πράξαμε λάθος και καλώς τα χάνουμε; Ή εφόσον δεν μας αφήνεται επιλογή, με τους ίδιους κανόνες θα διεκδικήσουμε αυτό που μας πρέπει για όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και αυτό που μας αναλογεί στο τώρα, στο σήμερα και στο αύριο;
Αλλιώς για την Ηγουμενίτσα δεν θα μείνει τίποτα…Ούτε λιμάνι, ούτε χερσαία ζώνη, ούτε ανάπτυξη, ούτε και κάποια προοπτική…Μια πόλη έρμαιο στις ορέξεις όσων θα καρπωθούν όσα η ίδια θα μπορούσε να κερδίσει…
Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου