Εικόνες λησμονιάς και εγκατάλειψης στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας (πρώην Ξενία)
κείμενο: Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Αξίζει να υπάρχει ένα τμήμα ανώτατης εκπαίδευσης σε μια μικρή πόλη;
Αξίζει εκεί στην επαρχία να λειτουργεί πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ;
Έχει να κερδίσει η τοπική κοινωνία κάτι από αυτό και οι φοιτητές θα έχουν κάτι να θυμούνται από την πόλη των σπουδών τους;
Όσοι έχουν σπουδάσει σε μικρές πόλεις, όσοι έχουν αυτή την εμπειρία θα απαντήσουν θετικά. Ναι μπορεί να μην έζησαν σε μεγάλες πανεπιστημιουπόλεις, όμως η οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι προσωπικές σχέσεις, η επαφή με το τοπικό στοιχείο και το σμίξιμο αυτών των δύο κόσμων μάλλον ευεργετικά αποτελέσματα είχε και για τις δύο πλευρές.
Αρκεί να αναλογιστούμε το πώς ήταν η πόλη της Ηγουμενίτσας, όσο λειτουργούσε το ΤΕΙ και το πώς είναι σήμερα. Πόσο πιο φτωχή και άχρωμη από ένταση και ζωή, πόσο ερημωμένη από ένα τέτοιο δυναμικό που πάντα είχε κάτι να δώσει και κατ’ επέκταση να λάβει.
Δεν θέλω να αναφερθώ στις παραλήψεις του παρελθόντος και το πόσο αμαχητί αφήσαμε το ΤΕΙ να φύγει από τα χέρια μας, πόσο απρόθυμα το παλέψαμε δίχως να διασφαλίσουμε κάτι παρόμοιο ή ακόμη και καλύτερο.
Αφήσαμε το ΤΕΙ να σβήσει και μαζί με αυτό εγκαταλείψαμε και ότι απέμεινε πίσω από αυτήν την υποδομή. Παραδώσαμε το κλειδί του στο έλεος της αδιαφορίας, της εγκατάλειψης, δίχως να έχουμε την παραμικρή ιδέα, το παραμικρό όραμα για την αξιοποίηση αυτού του χώρου πέρα από να το παραδώσουμε στην λήθη.
Πρόσφατα έπεσα στο γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook σε εικόνες ντροπής και ασχήμιας, εικόνες που δεν τιμούν κανέναν αρμόδιο ή και υπεύθυνο για την τύχη αυτών των εγκαταστάσεων. Φωτογραφίες που δημοσίευσε ο Βασίλης Δημητρίου ως μάρτυρες μιας κατάντιας που δεν μας τιμά και δεν μας επιτρέπει άλλο να παραμείνουμε αδιάφοροι. Το πάλαι ποτέ ΤΕΙ ως κτίριο φάντασμα και ερείπιο, ως συνέπεια της χρόνιας αβουλίας μας.
Παραθέτουμε τον σύνδεσμο με τις φωτογραφίες.
