γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Και μπορεί αυτή η συζήτηση να έχει την αφετηρία της στο οικονομικό πεδίο, δεν είναι λίγες φορές που παράγοντες εκτός και εντός δύσης έχουν προαναγγείλει το τέλος της πρωτοκαθεδρίας της και ότι πλέον το κέντρο βάρους των οικονομικών αποφάσεων και του διεθνούς εμπορίου έχει μετατοπιστεί από τον ατλαντικό στον ειρηνικό ωκεανό, ωστόσο αυτή η θεώρηση αξίζει μιας πιο προσεκτικής ματιάς.
Είναι πράγματι τόσο αδύναμη η δύση;
Η δύση και κατ’ επέκταση ο κύριος κορμός της όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αγγλία και η Ε.Ε συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι δεν υπάρχει μέλλον χωρίς βιώσιμα παραγωγικά μοντέλα που θα φρενάρουν ή που θα δώσουν τεχνολογικά περιθώρια ελέγχου της κλιματικής αλλαγής! Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ισχύει κάτι τέτοιο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες που έχουν επενδύσει σ’ ένα παραγωγικό μοντέλο που γνώρισε την άνθιση του στους δύο τελευταίους αιώνες.
Ούτε η Κίνα, ούτε η Ινδία, ούτε η Ρωσία ούτε και κάποια άλλη οικονομία αυτού του τύπου φαίνεται να έχουν προβληματιστεί σχετικά με την εικόνα του αύριο και στηρίζονται είτε στον γεωλογικό και ορυκτό τους πλούτο, είτε σ’ ένα ληστρικό προς το περιβάλλον και τον εργαζόμενο παραγωγικό μοντέλο που πάλι για να σταθεί προσοδοφόρο χρειάζεται τις πλούσιες σε αγοραστική δύναμη αγορές της δύσης.
Πέραν τούτο ένα τεράστια τα δυτικά κεφάλαια που έχουν επενδυθεί σ ‘αυτές τις χώρες κυρίως για να καλυφθούν με ελάχιστο κόστος οι καταναλωτές ανάγκες των δυτικών αγορών.
Αν άλλαζαν οι αποδέκτες αυτών των προϊόντων αυτές οι οικονομίες θα κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα.
Επομένως πόσο αδύναμη είναι πραγματικά η δύση;
Λογική που διέσπασε το μέτωπο ενότητας οδηγώντας τις ΗΠΑ σε όλο και περισσότερες σπασμωδικές ενέργειες χωρίς την άμεση συγκατάθεση των συμμάχων της, όπως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας που σχεδόν την κατέστησε κυνηγό φαντασμάτων.
Αν συνυπολογίσει και την κρίση της Ευρωζώνης προ δεκαετίας και το μπρέξιτ, αλλά και την άνοδο της ακροδεξιάς με την προσφυγική κρίση, την σπασμωδική πολιτική Τράμπ που έβλεπε τις υποχρεώσεις των ΗΠΑ ως βαρίδι που έπρεπε να αποκοπεί, εύκολα μπορούσε κανείς να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η δύση όπως την γνωρίσαμε καταρρέει…
Η Ρωσική όμως εισβολή στην Ουκρανία αποτέλεσε ένα ανέλπιστο “δώρο” και ένα ισχυρό ταρακούνημα όλων των δυτικών κυβερνήσεων, το οποίο δια της ενιαίας αντίδρασης της σφυριλατεί προφανώς μια νέα ενότητα ως προς στάση της σε πολιτικές και κινήσεις που δεν την βρίσκουν σύμφωνη, αλλά και με την επίγνωση ότι πρέπει να απαγγιστρωθεί από της πάσης φύσεως εξαρτήσεις.
Όμως η δύση δεν μόνο οικονομική πολιτική και στρατιωτικές συμμαχίες. Είναι κυρίως ένα πολιτιστικό πλαίσιο αξιών ανοιχτό σε επιρροές χωρίς φανατικές αρνήσεις και υστερίες, είναι η κρυφή της δύναμη ν’ ανακαλύπτει τον εαυτό της εκ νέου και να μαθαίνει από τα λάθη της.
Θα πει κανείς τώρα πως το πλαίσιο αυτών των αξιών ισχύει εντός των νοούμενων ορίων της και ότι εκτός αυτών αποκαλύπτει τον πραγματικά άπληστο εαυτό της που έχει απομυζήσει κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή του πλανήτη, έχει προκαλέσει την κλιματική αλλαγή με το κερδοσκοπικό της πνεύμα και γενικότερα ότι διατηρεί δύο πρόσωπα, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα παραπάνω ισχύουν και η ίδια η δύση γνωρίζει από πρώτο χέρι αυτή την διπολικότητα.
Γι’ αυτό και προσπαθεί ν’ αλλάξει και να αναζητήσει λύσεις που αφορούν όλον τον πλανήτη. Δεν το κάνει από αλτρουισμό αλλά από καθαρό ένστικτο επιβίωσης. Μην ξεχνάμε αυτό το δυνατό της ένστικτο και την τάση της να βελτιώνει συνεχώς τον εαυτό της στο όνομα της προόδου αλλά και της ασύλληπτης επιστημονικής και τεχνολογικής της εξέλιξης, ιδίως όταν έπρεπε να δώσει λύσεις και να ξεπεράσει αδιέξοδα…