Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Η Θεσπρωτία θρηνεί την απώλεια του Σαγιαδινού Μιχάλη Πασιάκου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών και που υπήρξε μια ανεπανάληπτη μορφή, βαθυστόχαστος και φιλοσοφημένος, εκφραστικός και ανοιχτός, με πρωτοποριακή προσφορά στην ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου, αλλά και με μεγάλη ευαισθησία σε θέματα οικολογίας.
Αρκετά καλλιεργημένος και προχωρημένος νοητικά, σε σημείο, που κάποιοι δεν μπορούσαν να συνοδοιπορήσουν με τους ωραίους οραματισμούς του και το ασυμβίβαστο πνεύμα του.
Μια φυσιογνωμία, με όλη τη σημασία της λέξης, ένας άνθρωπος με ταπεραμέντο και ασίγαστο πνεύμα, ένας άτομο δημιουργικό, που αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό, καθώς οι φτερωτοί βηματισμοί του, το ξεπέταγμά του στον κόσμο του πνεύματος, είχε τη σφραγίδα της μοναδικότητάς του.
Τον Μιχάλη τον ήξεραν εντός και εκτός Θεσπρωτίας και σέβονταν τους αγώνες του, ακόμη και όσοι διαφωνούσαν μαζί του, γιατί ήταν αγώνες με περιεχόμενο και όνειρο.
Η ζωή του και η δημόσια παρουσία του είχε το πάθος της καρδιάς του και τον εσωτερικό αναβρασμό του, που εκδηλωνόταν σαν ένα ηφαίστειο σε πράξεις, σε συγγραφές, σε παρεμβάσεις, σε δημοσιεύματα, σε μαχητική παρουσία μ’ ένα υψηλό σκοπό: Να συνειδητοποιήσουμε ότι η κληρονομιά μας είναι ο θησαυρός μας και ότι η φύση είναι η ζωή μας.
Σπουδαίο επίτευγμά του, που οπωσδήποτε πρέπει να συνεχιστεί η δράση του, είναι το Κέντρο Ιστορικών Μελετών Θεσπρωτίας, που το εμπνεύστηκε, το έστησε, το λειτούργησε, εξασφάλισε μόνιομο χώρο για να στεγαστεί και συνεχώς το εμπλούτιζε με αρχειακό υλικό.
Ενεργός μέχρι την τελευταία στιγμή άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα ψυχής και προσωπικότητας, τέτοιο, που και αν πέθανε, είναι σαν να μην πέθανε…