Όλο και περισσότερο έρχεται στο προσκήνιο η πιθανολογούμενη πώληση του λιμανιού της Ηγο
υμενίτσας.
Προφανώς στη κυβέρνηση θεωρούν ότι το «αμπέλι», στην προκειμένη περίπτωση το λιμάνι, το έχουν κληρονομήσει από το παππού τους και μπορούν ως επιπόλαιοι και κακοί κληρονόμοι να το κάνουν ότι θέλουν και κυρίως να πετύχουν με αυτό εύκολο και γρήγορο χρήμα…
Αλλά δυστυχώς αυτή η νοοτροπία δεν υπάρχει μόνο στην κυβέρνηση, υπάρχει και σε τοπικούς παράγοντες και κυρίως σε διορισμένους από την κυβέρνηση «μανδαρίνους» που προφανώς υπακούουν πειθήνια στις κυβερνητικές εντολές.
Ωστόσο ουδέποτε τέθηκε το ερώτημα στην ίδια την τοπική κοινωνία τι γνώμη θα είχε και αν ίδια επιθυμεί την πώληση του λιμανιού Ηγουμενίτσας.
Του λιμανιού Ηγουμενίτσας και ας νομίζουν κάποιοι ότι το λιμάνι δεν είναι συνδεμένο με την πόλη λόγω της διοικητικής του υποταγής στην κρατική Α.Ε που ακούει στο όνομα Ο.Λ.ΗΓ και λογοδοτεί στο εκάστοτε Υπουργείο για την Ναυτιλία…
Και όμως η πόλη της Ηγουμενίτσας οφείλει να έχει ουσιαστικό λόγο σχετικά με την τύχη και το αύριο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας γιατί αυτή έχει πληρώσει την ύπαρξη και λειτουργία του λιμανιού στα σπλάχνα της με …αίμα… αλλά και το ίδιο της το αύριο….
Η Ηγουμενίτσα έγινε αυτό που έγινε εξαιτίας του λιμένος. Αν δεν υπήρχε αυτό η αναπτυξιακή της πορεία θα ήταν εντελώς διαφορετική….
Όμως η προοπτική ενός μεγάλου λιμανιού μιας πύλης προς την Ευρώπη, μια είσοδος προς την Βόρεια Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ανατολή άλλαξε τελείως τις προτεραιότητες αλλά και τις δραστηριότητες στην ακριτική και μέχρι τότε ασήμαντη και άγνωστη Θεσπρωτική πρωτεύουσα.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά….
Πριν είκοσι η χρόνια η Ηγουμενίτσα ήταν μια παραθαλάσσια πόλη με το μικρό λιμάνι της να συνδέεται με τα λιμάνια της Ιταλίας αλλά και αυτά των Δαλματικών Ακτών της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Η γραμμή ήταν πρωτίστως τουριστικού τύπου, λίγες εταιρείες έμεναν το χειμώνα για να εξυπηρετήσουν τις μεταφορές.
Η πόλη μετρούσε τα πρώτα βήματα στον τουρισμό, φιλοξενούσε επισκέπτες από την Αυστρία, τη Γερμανία και την Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως όσους ήθελαν να συνδυάσουν διακοπές και την παράκτια ζώνη του Ιονίου και της Αδριατικής. Είχε αρχίζει να ανακαλύπτει το τουριστικό της προφίλ και την ταυτότητα της μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία και μοιραία τότε η ιστορική συγκυρία να φέρει όλη την κίνηση από το 1990 και μετά στο μικρό λιμάνι της. Τουρίστες, διερχόμενοι, μεταφορές, στρατιωτικά αγήματα, στην κυριολεξία μια έκρηξη αφίξεων και αναχωρήσεων, χρήμα και ευκαιρίες για εύκολα κέρδη, μια κατάσταση που η φτωχή και παραμελημένη Θεσπρωτία μέχρι τότε δεν είχε γνωρίσει ποτέ….
Την ίδια εποχή οι ελληνικές κυβερνήσεις περνούν από τη θεωρία σταδιακά στην πράξη, ξεκινούν την Εγνατία οδό με αφετηρία την Ηγουμενίτσα αλλά και το νέο λιμάνι της πόλης….
Για τους τοπικούς παράγοντες η ευκαιρία μοιάζει με το εισιτήριο σ’ ένα ευοίωνο μέλλον με λαμπρές προοπτικές για τους παραμελημένους και πάντα ξενιτεμένους Θεσπρωτούς και Ηπειρώτες.
Με αφορμή το λιμάνι και την Εγνατία, αυτό το δίπτυχο αποτέλεσε για είκοσι χρόνια την αναπτυξιακή καραμέλα και το βασικό επιχείρημα για επιχειρηματική δράση, η πόλη της Ηγουμενίτσας γνωρίζει οικοδομική έκρηξη με ταχύτητες τέτοιες που διαμορφώνουν τη σημερινή της εικόνα:
Μια πόλη σε ύψος, με μπόλικο μπετόν και ακαλαισθησία, με δύο δρόμους και χωρίς περιφερειακό.
Η λύση για όλα τα προβλήματα τότε ήταν η μελλοντική χρήση της Εγνατίας.
Ενδιάμεσα… σαφέστατη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε κάθε επίπεδο αφού εκατοντάδες φορτηγά μέχρι να δοθεί η Εγνατία Οδός στην κυκλοφορία διέσχιζαν από το ξημέρωμα μέχρι αργά τη νύχτα το οδικό δίκτυο της πόλης….τότε όποιος έμενε στην παραλιακή και στην οδό Κύπρου ένιωθε την πολυκατοικία του να τρίζει όταν άδειαζαν τα πλοία το φορτίο τους…
Δεν ήταν λίγα τα τροχαία και κυρίως τα θανατηφόρα νεαρών εργαζομένων που έτρεχαν να προλάβουν τα της εξυπηρέτησης των διερχομένων και παρασύρονταν από τα φορτηγά στα στενά περάσματα της πόλης….
Αυτή η πόλη έχει πληρώσει το λιμάνι, με κόπο, θυσίες, και αίμα….
Το έχει πληρώσει με ατμοσφαιρικούς ρύπους και ηχορύπανση για δεκαετίες….
Το έχει πληρώσει θυσιάζοντας ένα ήρεμο μέλλον για ευκαιριακά κέρδη όσων μυρίστηκαν πως πρόσκαιρα στην περιοχή υπάρχει χρυσός και αναλόγως φέρθηκαν ως επιπόλαιοι χρυσοθήρες…..
Το έχει πληρώσει γιατί ενώ παραχωρούσε γη και ύδωρ δεν ελάμβανε κανένα αντίκρισμα παρά μόνο ψίχουλα, όταν ύστερα από προσφυγή των εφοπλιστών στέρησαν ακόμα και το μικρό ποσοστό λιμενικού τέλους που αρχικά απέδιδαν στον δήμο που τους φιλοξενούσε….
Οποία κατάντια και ντροπή…και όλα αυτά όταν οι ναυτιλιακές εταιρίες έγραφαν υπερκέρδη… και το μαύρο χρήμα έρρεε σε κάθε μήκος και πλάτος αυτής της μικρής πόλης…..
Αυτή η πόλη είναι ένα με το λιμάνι της ακόμη και τώρα που αυτό στη σύγχρονη του μορφή βρίσκεται στις παρυφές της και διοικείται από ξένους στην πόλη Δ/ντες Συμβούλους και Προέδρους…
Αυτή η πόλη πρέπει να έχει τον κύριο λόγο σχετικά με το λιμάνι της που πλέον ταυτίζεται με το μέλλον το δικό της, με το μέλλον της Θεσπρωτίας και με το μέλλον της Ηπείρου, αυτό είναι το επίνειο της, αυτό είναι η διέξοδος για τις παραγωγικές της δραστηριότητες……
Είναι σίγουρο ότι οι δημότες της πόλης και όσοι την διοικούν έχουν αντίθετη άποψη από την διοίκηση της ΟΛΗΓ Α.Ε και της κυβέρνησης….
Είναι σίγουρο ότι οι συλλογικοί φορείς του τόπου έχουν αντίθετη άποψη από αυτή που έχει η διοίκηση της ΟΛΗΓ και η κυβέρνηση…..που δουλικά εξαγγέλλει την πώληση της κερδοφόρας ΟΛΗΓ Α.Ε
Κανείς εδώ δεν επιθυμεί την πώληση του λιμανιού που ελληνικός λαός, που οι πολίτες αυτού του τόπου έχουν πληρώσει με τις θυσίες, τα χρήματα που επένδυσαν, τις δραστηριότητες που ανέπτυξαν.
Κανείς δεν επιθυμεί το λιμάνι να περάσει σε ξένα χέρια….
Μας έχει κοστίσει πολλά για να το ξεπουλήσουμε έτσι επιπόλαια και ξιπασμένα….
Η κυβέρνηση και η διοίκηση της Ο.Λ.ΗΓ Α.Ε που πολλά σχεδιάζει στην χερσαία ζώνη για να φανεί το λιμάνι ολοκληρωμένο και ελκυστικό στους αγοραστές δεν έχει παρά να μας ρωτήσει…….