Όταν χάνονται άνθρωποι, που αβίαστα έχουν εισχωρήσει στην καρδιά σου και έχουν θρονιαστεί σ’ αυτή, η θλίψη έρχεται μόνη της. Έτσι συμβαίνει και με τον Ζήκο Μπούγια, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, χτυπημένος από την ανίατη ασθένεια. Μπορεί να ηττήθηκε από το θάνατο ο αξέχαστος Ζήκος, αλλά όσο έζησε πέτυχε πολλές νίκες.
Νίκη ήταν το ελεύθερο πνεύμα του.
Ήταν ο πρώτος στη Θεσπρωτία, που λειτούργησε ραδιοφωνικό σταθμό και επί πολλές δεκαετίες έκανε ζωντανή εκπομπή για το παραδοσιακό τραγούδι στο “Ράδιο Ηγουμενίτσα” του αλησμόνητου Αλέξη Αναστασίου, δημιουργώντας έναν σταθερό και μεγάλο κύκλο ακροατών και γιατί όχι και θαυμαστών.
Ήταν αυτός που μέσα σε ένα βράδυ το 1989 έστησε τον πρώτο πομπό του Ράδιο Ηγουμενίτσα.
Νίκη του ήταν η επαγγελματική του ακεραιότητα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι παρείχε τεχνική υποστήριξη σ’ όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσπρωτίας και υπήρξε πρωτεργάτης στην ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού “Ορθόδοξος Λόγος” της Μητροπόλεως Παραμυθίας διευθετώντας από τη λειτουργία του του μέχρι σήμερα τεχνικής φύσεως ζητήματα.
Νίκη ήταν ότι έπαιρνε δυναμική στάση απέναντι στη ζωή, εργαζόμενος σκληρά και μην αφήνοντας τον εαυτό του έρμαιο της μοίρας.
Την έπιασε στα χέρια του και την έστυψε, γιατί την είδε ως ένα ωραίο ταξίδι.
Νίκη ήταν το ότι ήξερε να είναι φίλος πραγματικός και αληθινός.
Νίκη ήταν το ότι σαν άρωμα γιασεμιών σκορπούσε την καλοσύνη του και ας τον πίκραιναν οι άλλο.
Αλλά και μετά την κοίμησή του είναι νικητής.
Νίκη είναι το ότι όσοι τον γνώριζαν ή συνεργάστηκαν μαζί του, δεν θα ξεχάσουν την ευωδιά της καρδιάς του, η οποία κρατάει συντροφιά την ώρα που θα τον σκέφτονται.
Καλό ταξίδι φίλε Ζήκο και εκεί που πηγαίνεις είμαι σίγουρος πως θα συναντήσεις φίλους και πως θα στήσετε και πάλι τον δικό σας ραδιοφωνικό σταθμό.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί το πρωί της Τρίτης στις 11.00 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα.