Έχουμε πολλά κράτη σε αυτόν τόπο, χρόνια το λέμε….όλα αυτά τα κράτη αντιμάχονται μεταξύ τους….όλα αυτά τα κράτη προφανώς εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς ή απλά λειτουργούν για να υπάρχουν. Όμως η ζημιά γίνεται και γίνεται πάντα εις βάρος της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Ενόψει της πώλησης του λιμανιού, έχει ξεσπάσει αγώνας δρόμου για να διασφαλιστεί η χερσαία ζώνη περνώντας επιτέλους στην δικαιοδοσία του δήμου Ηγουμενίτσας. Χρόνια τώρα αυτή όμως παραμένει στον ΤΑΥΠΕΔ, βρίσκει γραφειοκρατικά κολλήματα και δεν αποδίδεται στον δήμο παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις των αρμοδίων. Θα πίστευε κανείς πως υπάρχει δόλος πίσω από αυτήν την χρόνια αναβλητικότητα. Ίσως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ο Δρέπανος όπως και η παράκτια ζώνη του δήμου είναι ένα επιπλέον δέλεαρ για τους υποψήφιους επενδυτές που από φιλοξενούμενοι φιλοδοξούν να γίνουν οικοδεσπότες χάρη στην δική μας ανεπάρκεια….
Όμως τελικά πώς θα καταφέρουμε να αποδοθεί η χερσαία ζώνη στο δήμο Ηγουμενίτσας διαχωρίζοντας την από το λιμάνι;
Πρώτα απ’ όλα οφείλουμε ν’ αντιληφθούμε όλοι πως αν δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο και δεν αποδοθεί οριστικά στον δήμο τότε η πόλη της Ηγουμενίτσας δεν θα έχει χάσει μόνο το λιμάνι για το οποίο έχει πληρώσει χρυσό τίμημα αλλά ολόκληρο το θαλάσσιο μέτωπο της. Τραγικό να βρέχεσαι από θάλασσα και να μην έχεις λόγο και δικαιοδοσία πως θα αναπτυχθείς παρά αυτής. Ο ορισμός της αποικιοκρατίας κατά κάποιον τρόπο από τη την μία και ο ορισμός της υποτέλειας από την άλλη. Και όλα αυτά όχι τώρα μόνο, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες…αντί να ζητάμε μέρισμα και ισότιμη συνδιοίκηση στο λιμάνι, παρακαλάμε και εκλιπαρούμε για το αυτονόητο.
Ο δήμος Ηγουμενίτσας οφείλει να αλλάξει στρατηγική και αντί να επαιτεί πλέον να απαιτεί. Όμως χρειάζεται ενεργοποίηση και πίεση προς κάθε κατεύθυνση, η απόδοση της χερσαίας ζώνης πρώτα κι έπειτα η διεκδίκηση λόγου στο λιμάνι δεν μπορεί να είναι προϊόν γραφειοκρατικής περαίωσης αλλά πολιτικής ατζέντας. Ένα κοινό μέτωπο με καθαρό πλαίσιο που θα ζητά απόδοση δικαίου μα κυρίως προοπτική ανάπτυξης και αποτελμάτωσης από χρόνια αδιέξοδα….
Και έξοδος από το τέλμα, σίγουρα δεν θα είναι η πώληση του λιμανιού έναντι πινακίου φακής, κάτι τέτοιο δεν πρέπει να βρίσκει ούτε σύμφωνο τον δήμο, ούτε κανέναν Θεσπρωτό ούτε άλλον Ηπειρώτη στο σύνολο του. Πόσο μάλλον την διοίκηση του ΟΛΗΓ που οφείλει και αυτή να τιμήσει τον τόπο της στα πλαίσια που της δίνονται.
Η έξοδος από τα αδιέξοδα μας είναι να γίνουμε συνδιαχειριστές του πλούτου που παράγεται ή διέρχεται από αυτόν τον τόπο και αυτό γίνεται μόνο με ανάπτυξη ενός διεκδικητικού πλαισίου από τον δήμο, την περιφέρεια τους τοπικούς βουλευτές και κάθε άλλο εμπλεκόμενο φορέα. Δεν γίνεται η επίσημη πολιτεία να αγνοεί και να παρακάμπτει την τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν γίνεται χωρίς αυτούς, δεν γίνεται αγνοώντας τους επιδεικτικά.
Σε εποχές που όλα μοιάζουν χαμένα, τι έχουμε περισσότερο να χάσουμε; Μάλλον ελάχιστα….μόνο να κερδίσουμε έχουμε….
Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου