Νέα μέτρα αναμένεται να ανακοινώσει (και) σήμερα η κυβέρνηση. Νέα μέτρα που θα πλήξουν όλους μας και θα υπονομεύσουν την υπερπροσπάθεια που κάνει πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων για να επιβιώσει αξιοπρεπώς, να πληρώσει τους λογαριασμούς της, τα δάνειά της και τις καθημερινές και πιεστικές υποχρεώσεις της.
Κι εμείς τι κάνουμε; ΤΙΠΟΤΑ! Περιμένουμε στωικά το τέλος!
Ποιο τέλος όμως; Του καθενός χωριστά ή του κράτους συνολικά; Ούτε κι αυτό δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε! Γιατί το τέλος του καθενός από μας, εκ των πραγμάτων οδηγεί, και μάλλον σε μικρό χρονικό διάστημα, στην πλήρη κατάρρευση του κράτους!
Το μεταναστευτικό ρεύμα που αυξάνεται κι αναμένεται να γιγαντωθεί τους επόμενους μήνες και χρόνια, αποδεικνύει περίτρανα ότι παραδοθήκαμε και καμιά όρεξη δεν έχουμε για αγώνες!
Ποιοι; Οι Έλληνες που έχουν πολλές σελίδες της ιστορίας τους γραμμένες με χρυσά γράμματα για τους αγώνες και τις επιτυχίες τους!
Μας παρακολουθούν όλοι με ιδιαίτερη προσοχή, «αγωνιούν» για το μέλλον της χώρας μας γιατί φοβούνται ότι από δω θα ξεκινήσει να ξηλώνεται το πολυτελές «πουλόβερ» της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Πιέζουν, βάζουν συνεχώς νέα μέτρα κατά «κεκτημένων» που απειλούν ευθέως την κοινωνική συνοχή και την ύπαρξη του καθενός από μας αλλά και την ύπαρξη του κράτους μας! Εμπαίζουν τους πολιτικούς μας που διαχειρίζονται κατόπιν «ισχυρής εντολής μας», τα οικονομικά και τα εθνικά μας ζητήματα! Κι ας μην ήταν αυτή η εντολή μας…
Υποθηκεύουν το μέλλον μας, των μέλλον των παιδιών μας αλλά και πολλών επόμενων γενιών και εμείς καθόμαστε σαν τα «χαϊβάνια» μπροστά στο χαζοκούτι που αποτελεί το πιο προβεβλημένο έπιπλο του σαλονιού μας και καταπίνουμε ό,τι μας σερβίρουν για να συνεχίσουμε το λήθαργό μας. Και κάπως έτσι φτάσαμε από το «λεφτά υπάρχουν» στο «μαζί τα φάγαμε».
Δηλαδή από ποιον περιμένουμε να μας σώσει ή να μας ξεσηκώσει;
Ποιος θ’ ασχοληθεί με τα προβλήματά μας αν όχι εμείς οι ίδιοι;
Τι περιμένουμε να γίνει δηλαδή;
Μήπως τώρα να δούμε τι θα κάνουμε μήπως και σώσουμε τέλος πάντων κάτι;
Αν δεν προχωρήσουμε σε μαζικές αυθόρμητες λαϊκές δυναμικές αντιδράσεις, μακριά και έξω απ’ τα βαρίδια της συνδικαλιστικής, κομματικής ή άλλης γραφειοκρατίας, με δυναμικές κινητοποιήσεις θα μας γυρίσουν στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα. Αν αρκεστούμε σε παρελάσεις-διαδηλώσεις και σε ανούσιο χαρτοπόλεμο καταγγελιών, το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο και δεν υπάρχει περίπτωση να αναστραφεί. Η μόνη λύση είναι ο αγώνας ώστε οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες μας να ακυρώσουν τους σχεδιασμούς τους. Διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Β.
