γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Μπορεί να ηχεί περίεργα στα αυτιά μας αυτή η στάση, όμως μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μπορεί να εξηγήσει τις σημερινές φοβίες. Πιο συνειδητή είναι η ουδετερότητα της Σουηδίας να απέχει από στρατιωτικές συμμαχίες, διατηρώντας όμως για την διαφύλαξη της ανεξαρτησίας της ένα αξιόμαχο και ικανό στράτευμα.
Από την άλλη η ουδετερότητα της Φινλανδίας ήταν περισσότερο επιβεβλημένη από τον Σοβιετικό παράγοντα (Φινλανδοποίηση) όταν μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ορίζονταν οι νέες ισορροπίες.
Με τις κινήσεις όμως της Ρωσίας στην Ουκρανία, ξυπνούν μνήμες στους Φινλανδούς από τον πόλεμο του 1939 και την επίθεση της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτήν, παρά την υπογραφή συμφώνων μη επίθεσης και ειρήνης.
Ωστόσο η Φινλανδία παρά την “άνωθεν” επιβεβλημένη ουδετερότητα βρήκε τα πατήματα της και παρά την γειτνίαση της με την τότε Σοβιετική Ενωση γνώρισε αξιοζήλευτη οικονομική ανάπτυξη και με τον ιδιαίτερο δρόμο που συνηθίζουν ν’ ακολουθούν οι σκανδιναβικές χώρες και κυρίως με την συνεργασία που τις χαρακτηρίζει κατάφεραν τόσο η Φινλανδία όσο και η Σουηδία και διαφύλαξαν την ουδετερότητα τους, τόσο που ακόμη και στην Φινλανδική περίπτωση αυτή να μοιάζει αυτονόητη και εθελούσια.
Όμως η επιστροφή σε ψυχροπολεμικές καταστάσεις μάλλον τρόμαξε την Φινλανδία και θορύβησε την Σουηδία κάνοντας τον φόβο να επιστρέψει. Πλην όμως ο φόβος είναι κακός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, καθώς η απόφαση των δύο σκανδιναβικών χωρών ανατρέπει τις ισορροπίες και βαραίνει την πλάστιγγα, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στην βόρεια πτέρυγα του ΝΑΤΟ.