ΕΡ: Αλεξάνδρα, πως θυμάσαι σήμερα την κατάληψη της 6ης θέσης (με τη Χρύσα Μπισκιτζή στο Πεκίνο) και το χάλκινο μετάλλιο στο Λονδίνο;
«Είναι τόσα πολλά και διαφορετικά τα συναισθήματα. Από τη μία νομίζω ότι ήταν χθες οι Ολυμπιακοί του 2012 ή του 2008! Από την άλλη αυτή η οκταετία ήταν τόσο γεμάτη στη ζωή μου από αθλητικές και προσωπικές επιτυχίες που είναι δύσκολο να μετρήσεις το χρόνο».
ΕΡ: Οι ικανότητές σας και οι προσδοκίες στο Λονδίνο ήταν για ακόμη ψηλότερα. Εσύ πως σκέφτεσαι τέσσερα χρόνια μετά;
«Οι επιδόσεις μας των τελευταίων ετών, πριν το Λονδίνο, ήταν σταθερά από την 1η έως την 3η θέση. Καταφέραμε να κατακτήσουμε το χάλκινο. Ο στόχος ήταν το μετάλλιο, θέλαμε το χρυσό, όμως παραμένει ένας αγώνας. Τα πάντα μπορεί να συμβούν. Οι Βρετανίδες έπαιξαν σωστά τα… χαρτιά τους αγωνιζόμενες εντός έδρας. Η ημέρα ανέδειξε νικήτριες τις Βρετανίδες. Ήταν τόσο λεπτά τα όρια… κλάσματα δευτερολέπτου. Είμαστε χαρούμενες για την κατάκτηση του πρώτου μεταλλίου της γυναικείας κωπηλασίας σε Ολυμπιακούς. Είμαι συγκινημένη ακόμη και σήμερα».
ΕΡ: Πως θα περιέγραφες την ψυχολογία ενός πληρώματος στη γραμμή εκκίνησης του τελικού σε Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Κάθε πλήρωμα έχει διαφορετική ψυχολογία. Οι Νικολαΐδου/Ασουμανάκη Θα έχουν διαφορετική ψυχολογία από αυτή που είχαμε με τη Χριστίνα (σ.σ. Γιαζιτζίδου) ή με τη Χρύσα (σ.σ. Μπισκιτζή). Δεν μπορεί να είναι ίδια. Σίγουρα αυτό που θέλουν τα κορίτσια είναι ακριβώς ίδιο με αυτό που θέλαμε κι εμείς στο Λονδίνο: Ο τρόπος για να κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο».
ΕΡ: Θα έλεγες πως η αγωνία «χτυπάει κόκκινο»;
«Στο επίπεδο που βρίσκονται αυτή τη στιγμή τα κορίτσια και με την εμπειρία που έχει η Κατερίνα (σ.σ. Νικολαϊδου), την οποία φαίνεται να μεταδίδει πολύ σωστά και στη Σοφία, δεν θα έχουν πρόβλημα. Έχουν μάθει αυτό το άγχος να το διαχειρίζονται δημιουργικά και να μπορούν να κερδίσουν από αυτό».
ΕΡ: Τι συμβουλή θα έδινες στις Νικολαΐδου/Ασουμανάκη με την εμπειρία δύο τελικών σε Ολυμπιακούς Αγώνες
«Δεν ξέρω αν υπάρχει συμβουλή… θα πρέπει να σκέφτονται ότι οι αντίπαλοί τους είναι οι ίδιοι με αυτούς που ήταν και τις προηγούμενες χρονιές. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλάζει ο τίτλος της διοργάνωσης, η αίγλη, η δημοσιότητα, η γιορτή και το αθλητικό γεγονός, αλλά όχι οι αντίπαλοι».
ΕΡ: Στο Πεκίνο ήσουν η… μικρή και άπειρη Ασουμανάκη, στο Λονδίνο η έμπειρη Νικολαΐδου! Ποιον ρόλο προτιμάς;
«Πιο ωραία είναι να είσαι η μικρή! Είσαι πιο απελευθερωμένη. Ακόμη δεν γνωρίζεις πολλά. Είσαι πιο απελευθερωμένη από όλη αυτή την αγωνία. Πας δοκιμάζοντας. Και είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζεις και να μη φοβάσαι να χάσεις. Η εμπειρία, από την άλλη, σου δίνει άλλον αέρα και καλύτερη διαχείριση του άγχους στην προετοιμασία, αλλά και στους αγώνες.
ΕΡ: Πόσο θετικά θεωρείς πως έχει λειτουργήσει για τις Ελληνίδες κωπηλάτριες στο Ρίο η δική σας πρότερη επιτυχία;
«Είχα ήδη δηλώσει μετά το Λονδίνο πως για εμένα αυτό το μετάλλιο θα έχει διπλάσια αξία αν στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες πανηγυρίσουμε ένα ακόμη από γυναικείο πλήρωμα. Αυτό θα σημαίνει ότι ανοίξαμε το δρόμο. Χαίρομαι πολύ που οι Νικολαΐδου/Ασουμανάκη είναι έτοιμες να γράψουν τη δική τους ιστορία. Πριν δεν μπορούσαμε ούτε να το φανταστούμε. Είμαι πολύ υπερήφανη που ανοίξαμε το δρόμο. Οι επόμενοι πάντα σκέφτονται: ?Μήπως μπορούμε κι εμείς; Το έχουν κάνει. Έχει συμβεί! Γιατί όχι κι εμείς;?».
EΡ: Έχεις μιλήσει με τα κορίτσια του διπλού σκιφ στο Ρίο;
«Με την Κατερίνα ήμασταν χρόνια συναθλήτριες, ήμασταν στην ίδια ομάδα. Τη Σοφία τη γνώρισα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2012, απλώς συστηθήκαμε. Δυστυχώς, αν και ήθελα δεν μπόρεσα να δω τα κορίτσια από κοντά, αλλά υπήρξε επαφή».
ΕΡ: Τι θα ήθελες να τους πεις πριν πάρουν θέση στον τελικό;
«Εύχομαι το επόμενο μετάλλιο να έρθει από τα κορίτσια στο Ρίο και να είναι άλλου χρώματος. Θα ήθελα να τους πω… το ξαναζώ μαζί σας! Ας αλλάξουμε το χρώμα!»
ΕΡ: Ίσως το επόμενο γυναικείο Ολυμπιακό μετάλλιο για την Ελλάδα, μετά το χρυσό και το χάλκινο της Άννας Κορακάκη…
«Η Άννα είναι στην κορυφή του κόσμου. Είναι εκπληκτική σκοπεύτρια και θα μας χαρίσει πολλές συγκινήσεις ακόμη. Παρακολουθώντας τον αγώνα της στο πιστόλι 25 μέτρων πραγματικά διαπίστωσα ότι μέσα της κρύβει ένα ?τέρας ψυχραιμίας?. Tι να λέμε; Τις πάω τις γυναίκες που γράφουν ιστορία!»
ΕΡ: Τι προβλέπεις για τη βαριά τετράκωπο των Χρήστου, Τζιάλλα, Τσίλη, Αγγελόπουλου στο Ρίο;
«Είμαι πολύ θετική! Μου άρεσε ο προκριματικός αγώνας τους τη Δευτέρα. Χάρηκα γιατί από τον τρόπο που αγωνίστηκαν αισθάνθηκα ότι είναι σε πολύ κατάσταση. Περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα και την Παρασκευή γιατί όχι και… το μετάλλιο!»
ΕΡ: Και για το νεανικό πλήρωμα της ελαφριάς τετρακώπου;
«Δεν ξέρω αν η πρόκριση στον τελικό ήταν η μεγάλη έκπληξη ή κάτι που ήλπιζα πως θα συμβεί πάνω στην τρέλα του αιφνιδιασμού τους (γελάει). Άξια βρίσκονται εκεί, αφού υπήρχε θέμα διαφθοράς (σ.σ. αποβλήθηκε η ρωσική τετράκωπος λόγω του θέματος με το ντόπινγκ), ήταν 3οι στην Προολυμπιακή Ρεγκάτα της Λουκέρνης και άρπαξαν αυτή την ευκαιρία. Ήδη, έχουν γράψει Ιστορία με την πρόκριση στον τελικό. Είναι νέα παιδιά και οι τέσσερις. Όλη τους η καριέρα είναι μπροστά τους και εύχομαι στον τελικό να μας αφήσουν άλλη μία φορά με το στόμα ανοιχτό».
ΕΡ: Γιατί η Αλεξάνδρα Τσιάβου δεν είναι στο Ρίο;
«Υπήρχαν διάφορες δυσκολίες που με οδήγησαν στην απόφαση να πάρω μία απόσταση από την εθνική ομάδα, σε μία προσπάθεια ανασυγκρότησης και θέλοντας να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Ασχολήθηκα εντατικά με την παράκτια κωπηλασία, με μεγαλύτερη στιγμή μου την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε στη Σουηδία το 2013. Την επόμενη χρονιά, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στη Θεσσαλονίκη ούσα έτοιμη να αγωνιστώ ήρθε η εγκυμοσύνη και με άφησε εκτός».
ΕΡ: Είναι η κόρη σας το πιο γλυκό «χρυσό μετάλλιο» για εσένα και τον επίσης πρωταθλητή κωπηλασίας Αποστόλη Γκουντούλα;
«Η μητρότητα είναι η μεγαλύτερη μάχη που δίνω! Μια μάχη που δεν ξέρω αν θα την κερδίσω ποτέ. Μια μάχη που μόλις ξεκίνησα. Δε νιώθω πως απέκτησα ένα ακόμη μετάλλιο. Απέκτησα το δικαίωμα να ονειρεύομαι!»
ΕΡ: Μητέρα και πρωταθλήτρια Ελλάδας 2016 στην κωπηλασία. Πως τα συνδυάζεις;
«Ως κωπηλατικό και αθλητικό ζευγάρι με τον Αποστόλη, μας αρέσει να συμμετέχουμε σε αγώνες. Θέλουμε να είμαστε σε εγρήγορση. Με τη μικρή, όμως πότε συμμετέχει ο ένας και πότε ο άλλος. Μία κάνει ο ένας το baby sitting και μία ο άλλος! Προπονούμαι συστηματικά στον ΝΟ Ηγουμενίτσας και μάλιστα με έντονη παρότρυνση από τον Αποστόλη. Με τη μητρότητα ξυπνάς πάλι στις 5:00 για να τα προλάβεις όλα. Ο αγώνας του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ήταν ο πρώτος στην προετοιμασία μου για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παράκτιας κωπηλασίας στο Μονακό, τον ερχόμενο Οκτώβριο. Συμμετείχα και σε αγώνα ορεινού τρεξίματος στο Ζαγόρι για τη φυσική κατάσταση».
ΕΡ: Κλείνοντας, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις;
«Γυρνώντας το χρόνο πίσω, πρώτα με τη Χρύσα (σ.σ. Μπισκιτζή) που ήταν η πρώτη συμμετοχή γυναικείου ελληνικού πληρώματος σε τελικό στο Πεκίνο και εν συνεχεία το χάλκινο μετάλλιο με τη Χριστίνα (σ.σ. Γιαζιτζίδου) στο Λονδίνο, με γεμίζουν συγκίνηση. Είμαι υπερήφανη που συνεργαζόμενη όλα αυτά τα χρόνια με τον Ομοσπονδιακό προπονητή, υπεύθυνο για τα γυναικεία πληρώματα, Τόλη Παλαιοπάνο, με τον οποία είχα συνεργαστεί πολλά χρόνια, υπήρξα μέλος αυτού του τιμ που με μικρές αλλαγές άνοιξε το δρόμο προς το βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην ελληνική γυναικεία κωπηλασία».
ΕΡ: Αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να σε ξαναδούμε στην εθνική ομάδα στο μέλλον;
«Ποιος ξέρει; Ίσως…»
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ