Και το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, διότι δεν γνωρίζω την ώρα που σεις θα διάβαζε αυτές τις γραμμές, αν εξακολουθεί να υπάρχει μια, κάποια, κυβέρνηση…
Διότι την ώρα που γράφονται τούτες η γραμμές, (Πέμπτη απόγευμα) κανείς μάλλον δεν μπορεί να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα!
Δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά… λάθος: δεν γνωρίζουν οι εκλεγμένοι βουλευτές τι πράττουν οι αρχηγοί τους!
Το να σε λένε Γεώργιο Παπανδρέου, να είσαι πρωθυπουργός, να έχεις υπογράψει το Μνημόνιο, να ετοιμάζεσαι να υπογράψεις ένα μνημόνιο ακόμα και να έχεις γενέθλια ανήμερα του ΟΣΙΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ… μόνο ως εκ γενετής… κατάρα μπορεί να θεωρηθεί!
“Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;” Είχε διερωτηθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Ιούνιο του 1963, μετά τη γενική κατακραυγή που ξεσήκωσε η δολοφονία Λαμπράκη και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη για συγκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ. Τότε τα νήματα κινούσε το παρακράτος, που είχαν ανεχθεί και υποθάλψει οι κυβερνήσεις της δεξιάς, με το πρόσχημα αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου».
Μισό αιώνα σχεδόν μετά, είναι ασαφές, ποιος (και αν) τον τόπο κυβερνά!
Ο Γιώργος Παπανδρέου; Που δήλωσε έτοιμος να παραιτηθεί (και άρα ανίκανος να κυβερνήσει);
Η τρόικα, που φαίνεται πως δεν μπορεί να στηρίξει τα εσωτερικά της «στηρίγματα»;
Ποιός;
«Όταν κάποιος κάνει λάθος είναι ανθρώπινο, όταν μεταθέτει την ευθύνη του λάθους του σε άλλους είναι πολιτική», μου δήλωσε με στόμφο, σχολιάζοντας (!!!) τις πολιτικές εξελίξεις της Τετάρτης, ο 14χρονος υιός μου!!!
Και συμπλήρωσε, σχολιάζοντας τον καιρό(;;;): «ξέρεις γιατί έχει κακοκαιρία αυτές τις μέρες; Ο Γιωργάκης πούλησε και το καλοκαίρι»…
Σε δυο μικρές φράσεις συμπυκνωμένη η πεποίθηση ενός εφήβου για το πολιτικό μας σύστημα…
Δεν ξέρω αν ο «κύκλος της μεταπολίτευσης» έκλεισε, κλείνει, ή «χάσαμε την ιστορική ευκαιρία» να κλείσει την Τετάρτη, όπου απέτυχε να γίνει μια «συγκυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» από δύο κόμματα που ποτέ δεν εξουσιοδοτήθηκαν από το λαό για κάτι τέτοιο.
Ούτε μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ο κόσμος να βρίσκεται «αγανακτισμένος» στις πλατείες και οι πολιτικοί μας να ενδιαφέρονται για το πόσο καλύτερα (τι θα πει καλύτερα;;;) μπορούν να εφαρμόσουν το… «μεσοπρόθεσμο»…
Δεν μπορώ να διανοηθώ ποιος βουλευτής, υπουργός ή υφυπουργός, που σέβεται τον εαυτό του, θα δεχτεί να συμμετάσχει σε μια υπό επιτήρηση κυβέρνηση που βρίσκεται σε ευθεία αναντιστοιχία με τη λαϊκή εντολή και το λαϊκό αίσθημα!
Ο πρωθυπουργός θεωρεί (μέχρι και το διάγγελμα της Τετάρτης) ότι προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στην πατρίδα. Ότι μας έσωσε από τη χρεοκοπία.
Τι γίνεται όμως με την κοινωνική και επαγγελματική χρεοκοπία στην οποία μας οδηγεί;
Για ποια σωτηρία της πατρίδας μιλάμε όταν οδηγούμαστε στην κοινωνική εξαθλίωση;
Νομίζω, πως αν οι Έλληνες έβλεπαν ότι οι προσπάθειες και οι θυσίες που κάνουν πιάνουν τόπο, τότε θα έβαζαν πλάτη. Στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνουν κάτι τέτοιο…
Β.
