της Άννας Παπαγιάννη*
Στο «έμπα» της περασμένης άνοιξης και καθώς σταμάτησαν οι βροχές που ταλανίζουν τη μικρή μας πόλη, αποφάσισα να πάω στην δουλειά με τα πόδια. Δεν είναι μεγάλη η απόσταση, απλά έχει ανηφοριές! Καθώς ανέβαινα λοιπόν μια από τις πολλές ανηφοριές, βρέθηκα μπροστά στον τριγωνικό ελεύθερο δημόσιο χώρο (συνήθως γεμάτο σκουπίδια) που σχηματίζεται ανάμεσα στις οδούς Πατριάρχου Αθηναγόρα και Μάρκου Μπότσαρη. Μέσα σε αυτό το μικρό αστικό ξέφωτο είδα μια γιαγιούλα βγαλμένη θαρρείς από τις εποχές των παιδικών μου χρόνων. Με τσεμπέρι στο κεφάλι αντί για καπέλο, παλιά μαύρα ρούχα και παπούτσια (τα λερωμένα της δουλειάς) βγαλμένη από χρόνους παλιούς η γέρικη αυτή φιγούρα σκάλιζε, ξεχορτάριαζε και καθάριζε με ένα μικρό τσαπί στο χέρι και συντροφιά την καλή της διάθεση.
Συνέχισα το δρόμο μου προς τη δουλειά ρίχνοντας μια λοξή ματιά δίχως να δώσω ιδιαίτερη σημασία εκείνη την ημέρα Η εικόνα της ωστόσο δε χάθηκε από τη μνήμη μου, θυμήθηκα πως την ίδια γιαγιούλα την έχω δει πολλές φορές να κάθεται έξω από την πόρτα της, μένει λίγο πιο πάνω, καθαρίζοντας φακές, χόρτα αλλά και περιποιούμενη τις γλάστρες της από τενεκέδες φέτας (λάτες) με τα λουλούδια μιας άλλης εποχής πάνω στο ανύπαρκτο έως σήμερα πεζοδρόμιο. Άλλοτε πάλι, γυρνώντας από την δουλειά, το ίδιο σκαμμένο από το χρόνο πρόσωπο έπλεκε φορώντας τα χοντρά γυαλιά της χαμηλά στη μύτη έτσι ώστε να μπορεί να «ελέγχει» και την κίνηση του δρόμου γύρω της.
Καθώς οι μέρες κυλούσαν και ανέβαινα την απότομη ανηφοριά είδα το παρατημένο «ίσα με τα χθες» τρίγωνο ανάμεσα στους δρόμους να μεταφορτώνεται και να γίνεται Άνοιξη. Αγριοπανσέδες, κρίνα, πετούνιες, σκυλάκια, πρασινάδες και ένα «σωρό» άλλα από εκείνα τα λουλούδια των κήπων των γιαγιάδων μας που αντέχουν στο χρόνο, φυτρώνουν μόνα τους, είναι παντός καιρού και όλα μαζί δίχως αυστηρές γραμμές και χωρίσματα συνθέτουν ένα μικρό οικοσύστημα χάρμα οφθαλμών.
Θυμήθηκα την σκυμμένη γιαγιούλα με το μικρό τσαπί στα χέρια της κι είδα το χαμένο τρίγωνο να φανερώνεται με χίλια χρώματα. Η μοναδική αυτή μεταμόρφωση ήταν το αποτέλεσμα έργου των γέρικων χεριών της που με επιμονή και μεράκι μετέτρεψαν μια γωνιά παρατημένου στην τύχη του δημόσιου χώρου, προσφέροντας σε εμένα τουλάχιστον που το ‘δα, μια όμορφη ανοιξιάτικη εικόνα!
Σήμερα με το «έμπα» του φθινοπώρου και πάλι πεζή, έριξα μια ματιά και πάλι στο μικρό φυσικό τρίγωνο. Έχασε την αίγλη την ανοιξιάτικη, κατάφερε όμως να επιβιώσει στην διάρκεια του ζεστού καλοκαιριού. Η ενέργεια της γιαγιούλας με έκανε να αναρωτηθώ πράγματα και να σκεφτώ :
Δεν φτάνει ένας με μεράκι!
Είδαν άραγε άλλοι αυτή την μεταμόρφωση;
Τι σημαίνει στις μέρες μας εθελοντισμός;
Υπάρχει απρόσκοπτο και άδολο δόσιμο;
Τι χρειάζεται να κάνει ένας ευαισθητοποιημένος πολίτης για να κινητοποιήσει «το καλό»;
Πως θα καταφέρουμε να χρησιμοποιούμε το τσαπί έτσι ώστε να κάνουμε να ανθίζουν τα «παρτέρια» αντί μονάχα να ξεριζώνουν;
*Άννα Παπαγιάννη, Ψυχολόγος