Χαιρετισμός Βασίλη Γιόγιακα στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Βασίλη Μονάχου, αγνοούμενου μέλους της ΕΛ.ΔΥ.Κ. κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που έλαβε χώρα στο Καστρί Θεσπρωτίας:
Αξιότιμες και Αξιότιμοι Επίσημοι Προσκεκλημένοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Αγαπητές Συμπατριώτισσες, Αγαπητοί Συμπατριώτες,
Είναι στιγμές όπως αυτή, που τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν εικόνες, μνήμες και συναισθήματα των τραγικών εκείνων ημερών του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974.
Αλλά και όσων έχουν χαραχθεί έπειτα, τα 45 αυτά χρόνια, στις ψυχές των συγγενών εκείνων των παλικαριών που δε γύρισαν πίσω.
Λόγια που γίνονται ακόμα πιο φτωχά, αν αναλογιστούμε ότι στη σημερινή εποχή μας η επίκληση της πατρίδας και του πατριωτισμού θεωρείται, δυστυχώς, από κάποιους σημάδι συντήρησης, και βαφτίζεται πατριδοκαπηλεία και εθνικισμός.
Αν αναλογιστούμε ότι η έννοια της θυσίας για έναν αλλότριο, συλλογικό σκοπό, για χάρη κάποιας υπέρτατης αξίας δεν έχει θέση στον πραγματισμό των ημερών μας.
Κι αν αναλογιστούμε ότι είμαστε μια κοινωνία θυμωμένη, φοβισμένη και απογοητευμένη που εδώ και χρόνια αναζητεί ένα όραμα, ένα νέο πατριωτικό ιδεώδες για να εμπνευστεί.
Όλοι όσοι πολέμησαν εκείνες τις εφιαλτικές ημέρες αξίζουν κάθε τιμή, κάθε σεβασμό, κάθε αναγνώριση γιατί τήρησαν το γράμμα και το πνεύμα του στρατιωτικού όρκου:
Εφύλαξαν πίστη εις την πατρίδα.
Υπερασπίστηκαν με πίστη και αφοσίωση τις Σημαίες, δεκάδες εκατοντάδες από αυτούς μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους.
Αυτό έκανε και ο Δεκανέας Διαβιβάσεων Βασίλης Μοναχός.
Χάθηκε μαχόμενος ενάντια στον Τούρκο εισβολέα ο οποίος σφυροκοπούσε για τρεις ημέρες από στεριά κι από αέρα το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και τα γύρω σημεία.
Βάζοντας και το δικό του όνομα στον μακρύ κατάλογο των ένστολων αλλά και αμάχων, που η τύχη τους μέχρι σήμερα αγνοείται…
Και είναι κοινή παραδοχή όσων γνωρίζουν ότι μια από τις πιο βαθιές πληγές της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο – και σίγουρα η πιο τραγική – είναι το ζήτημα των αγνοουμένων προσώπων και των οικογενειών τους.
Μια πληγή που παραμένει ανοιχτή, εξακολουθώντας να πικραίνει αυτούς που έμειναν πίσω…
Ας ελπίσουμε ότι η απόφαση του στρατού κατοχής να ανοίξει δεκάδες σημεία στις λεγόμενες στρατιωτικές ζώνες θα οδηγήσει σύντομα στον εντοπισμό όσο το δυνατόν περισσότερων λειψάνων αγνοουμένων, μέσα σε αυτούς και δικών μας παιδιών.
Κι εύχομαι στην οικογένεια του Βασίλη Μοναχού αυτή η τραυματική πορεία αναζήτησης που κρατά όλα αυτά τα χρόνια να τελειώσει το συντομότερο δυνατό.
Ανεξάρτητα όμως από το αν και πότε θα έλθει εκείνη η ώρα, από σήμερα θα υπάρχει σε δημόσια θέα η προτομή του Βασίλη Μοναχού, εδώ, στον γενέθλιο τόπο του.
Γιατί η θύμηση ενός ανθρώπου διαρκεί όσο διαρκούν τα έργα του, τα αντικείμενά του, οι ιστορίες του, οι εικόνες του.
Και το μνημείο αυτό θα στέκεται εδώ για να μας θυμίζει μέσα από την ιστορία του ενός την ιστορία των πολλών.
Γιατί κάθε εθνική τραγωδία όπως και κάθε εθνικός θρίαμβος έχει μέσα του σπαράγματα πολλών, μικρότερων και μεγαλύτερων, ανθρώπινων ιστοριών.
Γιατί ιστορία δεν είναι απρόσωπα, ψυχρά γεγονότα: αυτά έχουν πίσω τους ζωές, χαρακτήρες, διαδρομές.
Αυτή η προτομή θα στέκεται στο εξής για να μας θυμίζει όλα αυτά.
Γι’ αυτό θέλω και από αυτό το βήμα να ευχαριστήσω την οικογένεια του Βασίλη Μοναχού για την προσφορά της – που σημειώνω ότι έγινε με δικά της έξοδα και μόνο.
Αλλά θέλω να της εκφράσω και τον θαυμασμό μου για την καρτερικότητα, την επιμονή και την ευαισθησία της που δείχνει όλα αυτά τα χρόνια.
Να είστε καλά και να θυμάστε τον Βασίλη σας, είμαστε όπως κι εσείς υπερήφανοι γι’ αυτόν!