Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή πόλη που φιλοδοξούσε να γίνει λιμάνι. Έτυχε εκείνα τα χρόνια, αρχές της δεκαετίας του ’60 να έχει ανθρώπους νέους και δραστήριους που διέβλεψαν τις δυνατότητες της ακτοπλοϊκής σύνδεσης με την γειτονική Ιταλία. Μια συγκυρία που ταίριαζε γάντι αφού η ελληνική κυβέρνηση είχε αποφασίσει να ρίξει ακτοπλοϊκή γέφυρα προς την γειτονική Ιταλία για τονώσει τον τουρισμό. Τότε αυτό το εγχείρημα θεωρούνταν ρίσκο που ανέλαβαν να περαιώσει η εταιρεία ΕΛΜΕΣ με ναυτικούς πράκτορες τότε τους αφους Κάτσιου που θα εγκαινιάσουν μια παράδοση ναυτικών πρακτόρων στην πολη-λιμάνι που θα εμπλουτιστεί και με άλλα ονόματα της πόλης που οι περισσότεροι εξ αυτών συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Έτσι μπήκε και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σε αυτή την διαδρομή που ξεκινούσε από την Πάτρα. Ο περιβόητος άξονας Πάτρα – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα – Μπρίντιζι.
Αυτή ήταν αρχή συνάμα με το παρθενικό ταξίδι του Εγνατία και στην συνέχεια του Αππία της εταιρείας ADRIATICA σε κοινοπραξία με την ΕΛΜΕΣ. Κάπως έτσι άνοιξαν οι πύλες του τουρισμού για την δυτική Ελλάδα με την κυβέρνηση να έχει κάνει τις πολιτικές επιλογές αλλά τους ντόπιους ναυτικούς πράκτορες να κάνουν την δουλειά προσελκύοντας ειδικά την θερινή περίοδο πληθώρα πλοίων και ναυτιλιακών εταιρειών. Μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία υπήρχε και δρομολόγιο της εταιρεία Jadrolinya που ξεκινούσε ερχόμενη από από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και έφτανε μέχρι τις Κροατικές ακτές της Κροατίας.
Στη συνέχεια ακολούθησε η σύνδεση με τα λιμάνια του Μπάρι, της Ανκόνα, της Βενετίας και της Τεργέστης.
Συνεπώς κάτι ο τουρισμός που γνώριζε άνθηση, κάτι η μετανάστευση των δικών μας ανθρώπων κυρίως προς τη βιομηχανική Ευρώπη, κάτι ο εμφύλιος πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία που έκλεισε όλους τους βόρειους οδικούς άξονες στρέφοντας την κίνησης στο τότε μικροσκοπικό λιμάνι της πόλης και τέλος η κατασκευή της εγνατίας οδού άνοιξαν μια αγορά που σταδιακά εξελίχθηκε στο σύγχρονο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Όμως ήταν αυτά τα πρωτοπόρα πνεύματα που έβαλαν τα θεμέλια ως ναυτικοί πράκτορες προσελκύοντας εταιρείες να συμπεριλάβουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας στα δρομολόγια τους και ήταν αυτοί που διαμόρφωσαν όλες αυτές τις προϋποθέσεις και γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πρωτοπόροι έδωσαν το στίγμα και διαμόρφωσαν την οικονομία της πόλης. Ήταν αυτοί που έδωσαν κοσμοπολίτικο αέρα στην πόλη και ανοιχτούς ορίζοντες. Ήταν αυτοί που χάρη στην ακατάπαυστη τους δραστηριότητα έφεραν πλούτο στην πόλη και έκαναν την Ηγουμενίτσα ορατή ώστε να γίνει πύλη εισόδου για την βορειοδυτική Ελλάδα και ένα από τα πιο δυναμικά σε εξέλιξη λιμάνια της χώρας.
Τί θέλουμε όμως να πούμε με αυτή την γρήγορη ιστορική αναδρομή;
Πολύ απλά πως αν Θεσπρωτοί και Ηγουμενιτσιώτες κατάφεραν να δρομολογήσουν όλα αυτά που μας έφεραν ως εδώ γιατί να μην μπορούν άνθρωποι της πόλης με πρωτεργάτη τον δήμο να αναλάβουν την τύχη του λιμανιού; Μήπως δεν υπάρχουν Θεσπρωτοί και λοιποί Ηπειρώτες τεχνοκράτες και ειδικοί επί των ναυτιλιακών; Πρέπει να ξεπουληθούμε σε ξένα ιδιοτελή συμφέροντα;
Και κάτι τελευταίο, όλο αυτό το λιμάνι έχει κατασκευαστεί με λεφτά του ελληνικού δημοσίου και χρήματα της Ε.Ε. Εν ολίγοις με χρήματα που έχουν προέλθει από την φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών. Τώρα που είναι όλα έτοιμα θα περάσουν σε χέρια ιδιωτών που όσα χρήματα και να προσφέρουν ποτέ δεν θα αγγίξουν την αξία αυτών των υποδομών. Βασικά τις χαρίζουμε για πενταροδεκάρες αλλά και αυτές τις πενταροδεκάρες οι επενδυτές θα τις πάρουν πίσω μέσω δραστηριοτήτων τέτοιων που και μόνοι μας χωρίς την βοήθεια τους μπορούμε να διαμορφώσουμε….