Είναι σαφές ότι η προστασία της δημόσιας υγείας οφείλει να έχει πρωτεύοντα ρόλο στην λογική των ανθρώπων που φέρουν την ευθύνη στην διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων όπως λόγου χάρη οι δημοτικές μας αρχές αλλά και κάθε αρμόδια υπηρεσία της πολιτείας.
Όμως παρά το πολύτιμο της δημόσιας υγείας η ζωή δεν μπορεί να συνεχιστεί σε συνθήκες οικονομικής αδράνειας και στασιμότητας και για αυτό το λόγο ύστερα από την αντιμετώπιση του πρώτου κύματος του κορωνοϊού τα μέτρα σταδιακά χαλαρώσανε και δόθηκε έμφαση στην επανεκκίνηση της οικονομίας και της καθημερινότητας στα πλαίσια βέβαια του δυνατού. Έτσι άνοιξαν οι πόρτες για τον τουρισμό και για το εμπόριο, έτσι σταδιακά η ζωή επέστρεψε με την επαναλειτουργία της καφεστίασης αλλά και για τον σχεδιασμό πολιτιστικών δράσεων.
Ωστόσο στην Θεσπρωτία ισχύει το εξής παράδοξο. Ενώ ζητούσαμε κλιμάκιο του ΕΟΠΥΥ για να διασφαλιστεί η λειτουργία του τελωνείου Μαυροματίου και να διαφυλαχθεί παράλληλα η δημόσια υγεία, η πολιτεία αποφάσισε με την λογική του “πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι”απλά και δίχως να λογαριάσει τις οποιεσδήποτε συνέπειες για την πληγωμένη τοπική οικονομία, να αναστείλει την λειτουργία του. Το αποτέλεσμα η αντίδραση των παραγωγικών φορέων του τόπου που μέσα στο γενικότερο αδιέξοδο δέχονται ακόμη ένα πλήγμα. Σίγουρα μια αδιανόητη απόφαση που έφτασε μέχρι την Βουλή.
Στο ίδιο πνεύμα και με την λογική προστασίας της δημόσιας υγείας κλήθηκε το δημοτικό συμβούλιο Ηγουμενίτσας σε συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών στο πλέον καυτό θέμα της εικοσαετίας και αντί η πόλη να “βράζει και να κοχλάζει” που της υφαρπάζουν και άλλους ζωτικούς χώρους πέρα από τα λιμάνια περιοριστήκαμε σε μια χλιαρή συνεδρίαση έκφρασης γενικών θέσεων χωρίς να προκύψει κάποιο πνεύμα κοινωνικής σύμπνοιας που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στην κυβέρνηση. Σαν να εξυπηρετεί ο φόβος από τον ιό ακόμη και μεγαλοσυμφέροντα νεοφιλελεύθερης προέλευσης….
Το πιο πρόσφατο από τα παράδοξα που βιώνουμε είναι η ακύρωση όλων των προγραμματισμένων πολιτιστικών δράσεων του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου. Και αυτό με το επιχείρημα προστασίας της δημόσιας υγείας. Μας προξενεί όμως εντύπωση το γεγονός, διότι ενώ θέλουμε και επιθυμούμε να επαναφέρουμε την ομαλότητα στην οικονομία κλείνουμε το τελωνείο και στα της ποιότητας ζωής ακυρώνουμε τις πολιτιστικές δράσεις. Καταφεύγουμε σε ακραία μέτρα αντί να βρίσκουμε ή έστω να αναζητήσουμε λογικές λύσεις.
Μήπως δεν υπάρχουν κλιμάκια να ελέγξουν τα τελωνειακά περάσματα;
Μήπως δεν υπάρχουν οι αποστάσεις του 1,5 ή και των 2 μέτρων ή ακόμη και χρήση μάσκας στο κοινό, για τις υπαίθριες πολιτιστικές δράσεις;
Ή μήπως το κλίμα μάς δεν ευνοεί τις υπαίθριες δράσεις; Κάθε άλλο μάλιστα, το ελληνικό καλοκαίρι είναι ιδανικό ακριβώς για τέτοιου είδους πολιτιστικές δραστηριότητες.
Θεωρούμε πως η δημοτική αρχή και η αρμόδια υπηρεσία του δήμου λειτούργησε υπό κράτος πανικού και φρόνιμο θα ήταν να αναθεώρησει αυτή της την απόφαση της εντάσσοντας την στα προβλεπόμενα μέτρα. Εφόσον υπάρχουν αυτά προς τι λοιπόν οι ακραίες ενέργειες;
Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου