Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες του κόσμου, αφού σήμερα 8 Μαρτίου είναι η διεθνής Ημέρα της Γυναίκας. Ωστόσο πέρα από τα λουλούδια και τα δώρα, λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τι πραγματικά γιορτάζουμε τη συγκεκριμένη μέρα.
Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως μέρα της γυναίκας σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωναν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ηταν μία από τις πρώτες κινήσεις διεκδίκησης δικαιωμάτων από γυναίκες.
Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και το 1911 υιοθετήθηκε και από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν πείστηκε από τη φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι και καθιέρωσε την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία στη χώρα, ωστόσο σύντομα το πολιτικό υπόβαθρο της γιορτής ξεθώριασε και πλέον η μέρα της γυναίκας γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο ως έκφραση αγάπης και εκτίμησης προς το ωραίο φύλο.
Ώσπου να γίνει πραγματικότητα το ελάχιστο, η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία», και η ανισότητα στις απολαβές να πάψει να είναι ίδιον της υποτιθέμενα αξιοκρατικής, αλλά βαθιά υποκριτικής, ελεύθερης, δήθεν, καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Ώσπου να μην νοείται πια εργοδότης που θα επιτάσσει η εργαζόμενή του να δείξει λίγο σάρκα ακόμα για να βοηθήσει στις πωλήσεις ή που – αντίστροφα – θα της επιβάλλει με βίαιο πουριτανισμό να «μην προκαλεί» φορώντας φούστα πάνω από τον αστράγαλο.
Ώσπου η πολιτεία θα έχει φροντίσει να αναγνωρίσει την προσφορά στα οικογενειακά βάρη ως εργασία άξια θεσμοθετημένης προστασίας, και θα διατηρεί ακμαίες τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, στηρίζοντας τις μονογονεϊκές οικογένειες και αμβλύνοντας τα βάρη που αιώνες κοινωνικού αυτοματισμού έχουν ρίξει στους ώμους των γυναικών. Ώσπου αυτά ακριβώς τα αγκυλωμένα κοινωνικά μοντέλα θα καταρρεύσουν και τα «βάρη» θα είναι συνευθύνη και προσφορά μοιρασμένη ισότιμα, δίκαια και ελεύθερα «από εκείνον που μπορεί, σε εκείνον που το χρειάζεται».
ΔΕΝ συμμφιλιωνόμαστε
Η 8 του Μάρτη, όμως, δεν είναι μια ημέρα για να θυμίζει μόνο δεινά και μάρτυρες, και το σκοτάδι απ’ όπου προσπαθούμε να βγούμε ακόμα. Υπάρχει και για να αφήνει να φανούν χαραμάδες φωτός, σιωπηλές ηρωίδες του παρόντος.
Όπως εκείνες τις γυναίκες που κουβαλώντας σε μπόγους τα μωρά τους διασχίζουν ποτάμια και πελάγη, σύνορα χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, πολεμώντας ως την τελευταία τους ανάσα να τα κρατήσουν στεγνά, ζεστά και ασφαλή. Που τα αγκαλιάζουν στοργικά όπως στέκονται στωικές για ώρες, σε μια ουρά ατελειώτη, για ένα μήλο και ένα πλαστικό κουπάκι φασόλια. Η δική τους μερίδα είναι των παιδιών τους. Και το μήλο ίσως το κάνουν για λίγο παιχνίδι, μήπως σχηματιστεί ξανά ένα χαμόγελο σε κάποιο μικρό πρόσωπο.
Και όπως εκείνες, οι άλλες, γερόντισσες σε νησιά και χωριουδάκια ξεχασμένα, που αυτά τα ίδια τα παιδιά θα τα φροντίσουν σαν να ήταν δικά τους παιδιά, δικά τους εγγόνια. Παιδιά δικά τους. Δικά μας. Του κόσμου.
Τελικά, την «Ημέρα της Γυναίκας» οι γυναίκες δεν θέλουν λουλούδια, δωράκια και αγκαλιές.
Δεν ζητούν ευγενικά να τους αποδώσουν οι άρχοντες νέα δικαιώματα.
Απαιτούν.
Απαιτούν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Απαιτούν τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα.
Απαιτούν το προφανές. Μάχονται για έναν κόσμο όπου για τα προφανή και τα αυτονόητα δεν θα απαιτούνται κείμενα και λόγοι, επετειακές ημέρες, αγώνες.
Βλέπεις, σε αυτό το ανάποδο σύμπαν που έχουμε χτίσει, τα απλά, αυτονόητα και προφανή είναι που είναι δύσκολα και προϋποθέτουν να παλέψεις για να τα κατακτήσεις. Ώσπου μια μέρα, να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν. Ώσπου μια μέρα να έχει γίνει τουλάχιστον η πιο αυτονόητη αρχή από όλες.
Αν λοιπόν θελήσετε σήμερα, χάριν της «επετείου», να κάνετε μια αγκαλιά σε εκείνες με τις οποίες μοιράζεστε τον πλανήτη, εντάξει, κάντε το.
Μετά όμως πάρτε το χέρι τους και χωθείτε μαζί ξανά στην μάχη. Για τα αυτονόητα.
Οι εργαζόμενοι τιμάμε αγωνιστικά την 8η Μαρτίου πρωτοστατώντας για να δυναμώσει τώρα ο συλλογικός, οργανωμένος αγώνας για τις σύγχρονες ,κοινωνικές ανάγκες των γυναικών στην εργασία, στην υγεία και στην κοινωνική προστασία της μητρότητας. Δίνουμε συνέχεια στην αγωνιστική διεκδίκηση για μέτρα προστασίας του εργατικού, λαϊκού εισοδήματος, των εργασιακών, κοινωνικών δικαιωμάτων της υγείας μας.
Δε συμφιλιωνόμαστε με την πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων για την “ισότητα των φύλων” και τις “ίσες ευκαιρίες” ανδρών και γυναικών στην εργασιακή ζούγκλα, που έχουν νομοθετήσει όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Δε συμβιβαζόμαστε τον 21ο αιώνα να στερούμαστε τα αναγκαία μέτρα προστασίας της Υγείας, ιδιαίτερα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, της μητρότητας. Αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας αποκαλύφθηκαν οι μεγάλες και εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων για την υποβάθμιση του δημοσίου συστήματος υγείας. Φανερώθηκαν με τραγικό τρόπο οι συνέπειες από την ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις σχολές και τα σχολεία, την ώρα που υποβαθμίζονται τα δημόσια μαιευτήρια και τα παιδιατρικά νοσοκομεία, ενισχύεται με κάθε τρόπο η επιχειρηματική δράση στο χώρο της υγείας.
Δε συμφιλιωνόμαστε με την πολιτική που λογαριάζει τις ζωές μας με τη λογική του “κόστους-οφέλους”, με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλίων, που τσακίζει από δέκα μεριές το εισόδημά μας με τους λογαριασμούς ενέργειας, τους άμεσους κι έμμεσους φόρους στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, ενώ οι μισθοί μας είναι καθηλωμένοι.
Σ΄ αυτές τις συνθήκες ανασφάλειας, γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μια γυναίκα να απεγκλωβιστεί από μια βίαιη παθογόνα σχέση. Αντιπαλεύουμε όλους τους παράγοντες- οικονομικούς, κοινωνικούς- που “γεννούν” τους δράστες- τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες εκτεθειμένες στην πολύμορφη βία, που φτάνει μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση, την ενδοοικογενειακή βία, το βιασμό, ακόμα και τη δολοφονία. Αντιπαλεύουμε μέσα από το συλλογικό, οργανωμένο αγώνα την εκμετάλλευση, κάθε είδους διάκριση, τη βία, την ανισότητα. Δίνουμε δυναμικά το παρών στους εργατικούς- λαϊκούς αγώνες, δυναμώνουμε κάθε εστία αγώνα!
ΤΟ ΔΣ