γράφει ο Βαγγέλης Γρ Αθανασίου
Το φετινό καλοκαίρι μετά την “έξοδο” από την πανδημία, όλοι το περιμέναμε διαφορετικό θέλοντας να το θέσουμε ως αφετηρία και ορόσημο αισιοδοξίας.
Όμως τα πράγματα είναι δύσκολα, η πανδημία έχει ανοίξει οικονομικές πληγές και ο πόλεμος σε συνδυασμό με τις πολιτικές κλιματικής αλλαγής έχουν επιφέρει την ενεργειακή κρίση.
Σε όλη την Ευρώπη καταγράφεται μια πρωτόγνωρη ύφεση που σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό μειώνουν αισθητά τα εισοδήματα αλλά και την παραγωγικότητα.
Η ακρίβεια δεσπόζει και οι πολιτικές που θεσπίζονται ως μέτρα εξισορρόπησης μοιάζουν ανεπαρκείς μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων που προδιαγράφονται μπροστά μας.
Στην ευημερούσα δύση όλο αυτό που συμβαίνει μοιάζει με παραφωνία καθώς κάνεις δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για λύσεις και προοπτικές.
Για άλλη μια φορά το ζητούμενο είναι η πολιτική που οφείλει να μπει στο προσκήνιο όμως τούτη τη φορά χρειάζεται “να δει γήπεδο” ή αλλιώς να εκτιμήσει και να προβλέψει κινήσεις σε ολόκληρη την “σκακιέρα”.
Δυστυχώς όμως γενναίες κινήσεις γίνονται μόνο σε επίπεδο εξοπλισμών και λιγότερο σε πολιτικές ανάπτυξης. Βλέπετε ο πόλεμος έδωσε αφορμή να αναβαθμιστούν όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα ανά την Ευρώπη και όχι μόνο.
Όμως το ζητούμενο είναι αυτές οι πολιτικές ανάπτυξης και οικονομικής στήριξης. Σε αντίθετη περίπτωση οι εξελίξεις θα οδηγούν στην θέσπιση σπασμωδικών και κοντόθωρων πολιτικών δίχως προοπτική, όπως αυτές που βιώνουμε στην αφετηρία αυτής της συγκυρίας.