Άρθρο του δασκάλου Θεοδώρου Μιχάλη*
Για να μπορεί ο συνδικαλισμός στην εκπαίδευση να συμβάλλει στο ρόλο του εκπαιδευτικού και στην παρεχόμενη παιδεία, πρέπει να υπάρχουν δυο προϋποθέσεις: Ευήκοα ώτα στην πολιτική ηγεσία και ικανή συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
Για τη σημερινή πολιτική ηγεσία θα αναφέρω ότι το γόνατο, είναι δυστυχώς το πιο χρήσιμο εργαλείο συγγραφής νόμων. Η εκπαιδευτική πολιτική βάλτωσε στο βούρκο των επικοινωνιακών τρικ, της έλλειψης οράματος, σχεδίου και του λαϊκισμού.
Η κατάσταση στα σχολεία είναι τραγική. Τα σχολεία που ξέραμε ως μαθητές ή στη μορφή που υπήρχαν, έστω την προηγούμενη δεκαετία, δεν υπάρχουν πια. Πνίγηκαν στο πέλαγος της γραφειοκρατίας. Οι εκπαιδευτικοί σήμερα περισσότερο γράφουν «χαρτιά», «φόρμες» και συμπληρώνουν διαδικτυακές πλατφόρμες, παρά διδάσκουν. Και αυτό χειροτερεύει κάθε έτος. Ο διδακτικός χρόνος πλέον είναι η μειοψηφία. Οι μαθητές κυριολεκτικά αποφοιτούν αγράμματοι. Ο κόσμος βέβαια νομίζει ότι οι μαθητές μαθαίνουν ρομποτική και ξένες γλώσσες από το νηπιαγωγείο. Αλήθεια, σε ποια νηπιαγωγεία ακριβώς; Στα παρακμιακά ισόγεια π.χ. της Ηγουμενίτσας, που δεν θα τα νοίκιαζαν ούτε για γαλατάδικο της γειτονιάς; Και με τι εξοπλισμό; Ούτε χαρτί για φωτοτυπίες δεν υπάρχει! Δεν βαριέσαι, στα «χαρτιά» μπαίνει το τσεκ και στις φόρμες του υπουργείου φαίνεται ότι έγινε upload αρχείου.
Ο εκπ/κός δεν προλαβαίνει να ασκήσει τον παιδαγωγικό του ρόλο (παιδιά μόνα στο διάλειμμα, σχολικός εκφοβισμός, κτλ), αφού τρέχει με «χαρτιά». Υπάρχουν όμως και άλλα. Ο μαθητής υποφέρει από συνεχόμενα δίωρα, χωρίς πλέον διάλειμμα, παγκόσμια πρωτοτυπία, στην πρωτοβάθμια εκπ/ση. Διδάσκουμε Αγγλικά ή Πληροφορική, έτσι, χωρίς να υπάρχει καμία πιστοποίηση. Οι Υπηρεσιακές Μεταβολές, δεν ολοκληρώνονται ποτέ στην ώρα τους και κάθε Χειμώνα περιμένουμε να καλυφθούν τα κενά, που ήταν γνωστά από πέρσι! Εκ/κοί με σοβαρά θέματα υγείας, παραμένουν σε τάξεις. Οι νηπιαγωγοί, κυριολεκτικά δεν μπορούν να πάνε ούτε στην τουαλέτα. Γονείς – ελικόπτερα, «προσγειώνονται» στα σχολεία, χτυπούν και φεύγουν ανενόχλητοι, αφήνοντας σκόνη. Το σύστημα διορισμού, οδηγεί σε πληθωρισμό αμφίβολων μεταπτυχιακών αλλοδαπής, η επετηρίδα ανοίγει μόνο κάθε 3 χρόνια, κ.ά. πολλά.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε μια μορφή συνδικαλιστικού μεσαίωνα, που εκφράζεται με δυο όψεις. Στη μία όψη βλέπουμε τη λογική της «παράγκας». Διακινεί δήθεν πρόσβαση σε «πληροφορίες», sms για ευνοϊκές τοποθετήσεις, δήθεν εκδουλεύσεις «κατόπιν ενεργειών μου». Πρακτικές που κλιμακώνονται από ευχές σε γιορτές, περνούν σε αδιάκριτα τηλέφωνα και φτάνουν μέχρι έμμεσες πιέσεις ή και άμεσο εκφοβισμό, παίζοντας με την άγνοια νέων συναδέλφων, τάζοντάς τους συνδικαλιστικά «φύκια» για μεταξωτές κορδέλες. Στην άλλη όψη, είναι η φοβική λογική του «όχι σε όλα» παρουσιάζοντας τις καταστροφές του κλάδου, σε θριάμβους. Όχι στην ηλεκτρονική ψηφοφορία! Αλήθεια, δεν πρέπει να απολογηθούν οι συνδικαλιστές του χτες, που με τις επιλογές τους χάσαμε τον θεσμό του Αιρετού, με ιστορία 100 χρόνων; Όχι στην κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση! Ας εξηγήσουν στους χιλιάδες αναπληρωτές ΕΣΠΑ, αν θα εργάζονταν σήμερα.
Απότοκος (ή μήπως σκοπός;) αυτών των πρακτικών, είναι ο εκπαιδευτικός να απέχει εκκωφαντικά από πολιτικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα να δίνει όμως, βροντερό παρόν στην απεργία του περασμένου Οκτώβρη, σε ποσοστό άνω του 80%. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία εκπαιδευτικού κόσμου, που δεν εκφράζεται μέσα από τον συνδικαλιστικό μεσαίωνα, αλλά διαθέτει κριτήριο.
Συνάδελφοι, η καλύτερη απάντηση θα είναι η συμμετοχή όλων στις εκλογές, στις 15 Ιουνίου. Ζητώ τη στήριξη στο ψηφοδέλτιό μας, για να δώσουμε φωνή στη δύναμη της σιωπηρής πλειοψηφίας!
(*Ο Θεοδώρου Μιχάλης είναι δάσκαλος, υποψήφιος στις εκλογές του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του ν. Θεσπρωτίας, με το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Συνεργασίας.)