Παρουσίαση του Συγγραφικού Έργου της Άννας Στεργίου από τον Όμιλο Ρόταρι Ηλιούπολης: 20 Χρόνια Δημιουργίας και Ανθρωπιστικών Αξιών

Το συγγραφικό έργο της Άννας Στεργίου παρουσιάστηκε το βράδυ της Τρίτης από τον Όμιλο Ρόταρι Ηλιούπολης με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την έκδοση του πρώτου της βιβλίου στην αίθουσα των Ροταριανών στα Πολυκλαδικά Σχολεία της πόλης.

Σε μία βραδιά με ζεστή ατμόσφαιρα, ο πρόεδρος των Ρόταρι Ηλιούπολης, Μιχάλης Νικολακάκης αναφέρθηκε στο βιογραφικό της Άννας Στεργίου, η οποία φέτος κλείνει 30 χρόνια στη δημοσιογραφία και 20 χρόνια από το πρώτο της βιβλίο. Ο γενικός γραμματέας, Γιώργος Ανδρουλιδάκης αναφέρθηκε στις δράσεις του ομίλου, το παρόν έδωσε ο Πολυχρόνης Ξυπολιάς, κοσμήτορας του Ομίλου αλλά κι άλλα μέλη του ομίλου Ρόταρι κ.ά.   

Ο ιστορικός Μιχάλης Βαρλάς αναφέρθηκε στο ηθικό διακύβευμα των ηρώων της Θεσπρωτής, Άννας Στεργίου. Εξήγησε πως οι ήρωές της είναι καθημερινοί άνθρωποι, που προσπαθούν να επιβιώσουν, διατηρώντας την ηθική ακεραιότητά τους, κάνοντας τους λιγότερους δυνατούς συμβιβασμούς είτε είναι έφηβοι είτε είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία.

«Η Άννα Στεργίου ως συγγραφέας είναι κοινωνιολόγος, μιλά για δίπολα, μιλά για ομάδες, μιλά για μικρές, κυρίως κοινωνίες αλλά θέτει και φιλοσοφικά διλήμματα. Κοιτάζει τη μικρή εικόνα, το χωριό, το μικρό νησί εστιάζει σε όλα αυτά που είναι κοντά μας και γύρω μας, δηλαδή σ’ όλα αυτά, που συνθέτουν το «Εμείς». Αλλά την ίδια στιγμή δείχνει κι ένα αξιακό πρότυπο στους ήρωές της είτε πρόκειται για τα παιδικά της βιβλία είτε για τα λογοτεχνικά για ενήλικες», ανέφερε ο κ.Βαρλάς.

Μιλώντας για το επιστημονικό της βιβλίο «Ο δίδυμος καπιταλισμός» ο Μιχάλης Βαρλάς εξήγησε ότι «το κυρίαρχο ζήτημα είναι οι ανισότητες, που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο μας και πατώντας σε παλαιότερες θεωρίες, δημιουργεί κάτι καινούργιο, που ανταποκρίνεται στην ανάγνωση της σημερινής κοινωνίας».

Η Άννα Στεργίου αναφέρθηκε στο όνειρο μίας έφηβης, που θαύμαζε την Άλκη Ζέη, τη Διδώ Σωτηρίου, την Ζωρζ Σαρρή, τον Γρηγόρη Ξενόπουλο και ήθελε να γίνει συγγραφέας. Σημείωσε, πως όταν ήρθε η ώρα για να δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο μαγεύτηκε από την Κοινωνιολογία κι αναφέρθηκε σε δυο εκπαιδευτικούς, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη ζωή της, την Ειρήνη Πρέσση και τη Σοφία Κονταξάκη.

Η συγγραφέας σημείωσε πως αφορμή για να γράψει το πρώτο της βιβλίο «Τα μάτια του φόβου», το οποίο έχει βραβευτεί, ήταν μία δημοσιογραφική αποστολή για λογαριασμό της ιστορικής εφημερίδας «Ελευθεροτυπίας» στη Λέρο. Τόνισε πως η Λέρος στιγματίστηκε και ιδρυματοποιήθηκε ενώ στην ουσία υπήρξε για χρόνια μία μεγάλη αγκαλιά για τους ανθρώπους, που είχαν βρεθεί στα αζήτητα των ψυχιατρείων της υπόλοιπης Ελλάδας.   

Εξήγησε πως φέτος ως το τέλος του χρόνου το βιβλίο αναμένεται ν΄ανατυπωθεί από τον εκδοτικό οίκο Κομνηνός. Σημείωσε πως είναι ευτυχής για το επιστημονικό της βιβλίο «Ο δίδυμος καπιταλισμός», που είναι το δικό της λιθαράκι πάνω στην επιστήμη της, την Κοινωνιολογία.

Η ίδια παρότρυνε το αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει καλύτερα τους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες. Σημείωσε πως η πολιτεία πρέπει να στηρίξει εμπράκτως το βιβλίο όχι μόνο για λόγους πολιτισμού αλλά για να μπορέσει να δουλέψει η αγορά του βιβλίου και να δημιουργήσει εξωστρέφεια και για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. «Δεν μπορεί – ανέφερε – να γίνονται διπλωματικές εκθέσεις για την εξωστρέφεια και τα αγροτικά προϊόντα, τον τουρισμό, τη βιομηχανία αλλά να μην υπάρχει αναφορά για την αγορά του πολιτισμού».  

Σημείωσε πως το επόμενό της μυθιστόρημα «Το παρελθόν χτυπά την πόρτα», αναφέρεται στη Θεσπρωτία, στους μετανάστες στο Βέλγιο και μιλά για μία δυσλειτουργική οικογένεια, η οποία κρύβει όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλί κι αναμένεται να κυκλοφορήσει ως το τέλος του χρόνου.

Η κ. Στεργίου τόνισε ότι ζούμε σ΄έναν κόσμο, που έχει πόλεμο, μεγάλο ανταγωνισμό στην καθημερινότητα και οι πολίτες λόγω των απανωτών κρίσεων έχουνε εγκλωβιστεί σε αδιέξοδα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα  ακόμη και η νέα γενιά να είναι αποπροσανατολισμένη. Τόνισε ότι για να ξεφύγουμε από τον λαβύρινθο θα πρέπει όλοι εμείς οι ενήλικες, να βάλουμε ξανά τις αξιακές αρχές στην καθημερινότητά μας, ώστε τα παιδιά να μπορούν να μας μιμηθούν και να βρουν τον δικό τους δρόμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.