Όταν ένας Διευθυντής δημόσιου σχολείου χρησιμοποιεί επίσημη επιστολή προς το Δημοτικό Συμβούλιο όχι μόνο για να τοποθετηθεί υπηρεσιακά, αλλά και για να καταγγείλει τον προϊστάμενό του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, να επιτεθεί σε εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους και να δίνει «οδηγίες» στον Δήμαρχο και τη δημοτική αρχή για το τι θα πουν και τι θα πράξουν και υπογράφει ταυτόχρονα και με την κομματική του ιδιότητα… τότε εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη διάκριση των ρόλων του. Η σύγχυση μεταξύ διοικητικής ιδιότητας, συνδικαλιστικής δράσης και πολιτικής τοποθέτησης δημιουργεί προβληματισμούς τόσο για τη θεσμική λειτουργία του σχολείου όσο και για το ίδιο το πλαίσιο της δημόσιας διοίκησης.
Ο λόγος για τον Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Ηγουμενίτσας στη Μαζαρακιά, Γιάννη Γεωργίου, ο οποίος, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη μετεγκατάσταση του σχολείου στο Μαργαρίτι, έστειλε υπόμνημα όπου, μεταξύ άλλων, ασκεί δριμεία κριτική στον Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, Βασίλη Μητσιώνη, κατηγορώντας τον ότι είναι απών από τα προβλήματα των σχολικών μονάδων του νομού και ότι έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον πειθαρχικών διώξεων και ελέγχων εναντίον εκπαιδευτικών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου. Παράλληλα, εμπλέκει σε αυτό ευθέως τον επικεφαλής της ελάσσονος αντιπολίτευσης, Αντώνη Μπέζα, υπονοώντας ότι υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια εναντίον του με νομικά αβάσιμα επιχειρήματα.
Επιπλέον, ο κ. Γεωργίου, στην ίδια επιστολή, κατηγορεί εμμέσως τον Αντώνη Μπέζα – έναν εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο – που έχει εκ του ρόλου του υποχρέωση να φέρνει ζητήματα της τοπικής κοινωνίας προς συζήτηση – ότι κινείται με μοναδικό γνώμονα την «άγρα ψήφων» και την πρόκληση κοινωνικής αντιπαράθεσης.
Και όλα αυτά, ενώ υπογράφει την επιστολή του ως Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου, αλλά και ως Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Θεσπρωτίας.
Όταν ένας άνθρωπος κατέχει ταυτόχρονα θεσμικό, εκπαιδευτικό και πολιτικό ρόλο, η διαχείριση αυτών των ιδιοτήτων απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, ψυχραιμία και αίσθηση καθήκοντος. Το να θολώνουν τα όρια μεταξύ δημόσιας διοίκησης, πολιτικής αντιπαράθεσης και προσωπικών διεκδικήσεων δεν εξυπηρετεί ούτε τη σχολική κοινότητα ούτε τον δημόσιο διάλογο. Αντί να συμβάλει στη λύση των προβλημάτων, μια τέτοια στάση δημιουργεί νέα εμπόδια και αμφισβητήσεις – όχι μόνο για τις προθέσεις του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ευθύνη που φέρει και τελικά την καταλληλότητά του για τους ρόλους που καλείται να υπηρετήσει…
Υ.Γ. Ο “επικεφαλής” δεν κλίνεται. Φιλόλογο δεν έχει το σχολείο;
