Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Η παρούσα πολιτική συγκυρία απεικονίζει μια χώρα που εναγωνίως ψάχνει από κάπου να πιαστεί, εναγωνίως αναζητά φως για να εξέλθει από το τούνελ των αδιεξόδων.
Ωστόσο η χώρα στερείται πλέον μιας αντίληψης που αλλιώς θα μεταφράζαμε ως κοινή λογική, τόσο στην πολιτική όσο και στην δημόσια διοίκηση, αλλά ακόμα και στα ίδια τα πλαίσια μιας κοινωνικής αντίδρασης.
Με λίγα λόγια το τοπίο αντί να ξεθολώνει γίνεται μοιραία πιο θολό και οι δυνάμεις των στείρων μονόδρομων είναι αυτές που χαράζουν ο καθένας για τον δικό του σκοπό γραμμές και περιχαρακώνονται σε εφήμερες λογικές που εκφράζουν την οργή όπως αυτή πηγάζει μέσα από τις πολιτικές μας στιγμές.
Λείπει όμως από την πολιτική σκηνή το μακροχρόνιο, μια νέα αντίληψη, ένας σοβαρός και υπεύθυνος σχεδιασμός για το αύριο που θα αναφύεται από τις πολιτικές μας στρατηγικές επιλογές.
Η εποχή όπου τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, πρωταγωνιστές και υπαίτιοι της κρίσης χάιδευαν τα αυτιά του εκλογικού σώματος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό που προέχει πλέον και μάλλον ζητάει το κουρασμένο εκλογικό σώμα των ταλαιπωρημένων από τις βάναυσες και στιγμιαίες πολιτικές επιλογές εκλογικό σώμα είναι προτάσεις που θα ανοίγουν δρόμους ώστε η χώρα να σπάσει τον κλοιό των αδιεξόδων και να βγει από τη δίνη της κρίσης στην οποία έχει περιέλθει.
Επιπλέον ακόμα και τα στείρα «όχι» των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς που αποτέλεσαν την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μοιάζει να μην βρίσκουν άλλο τόσα ευήκοα αυτιά, όσα θα ανέμεναν από την στρατηγική τους, αφού απουσιάζει το όραμα ή η άλλη πολιτική θέση κι’ άποψη.
Κατ’ επέκταση τα πολιτικά σχήματα της στιγμής όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί και αποτυπώνονται στον προεκλογικό χάρτη μπορεί να σπάνε τον δικομματισμό και να τον στριμώχνουν «στα σχοινιά» ωστόσο δεν κατορθώνουν να δομήσουν ένα τέτοιον πολιτικό λόγο που θα καταστήσουν τη χώρα μια ευνομούμενη πολιτεία, ένα σύγχρονο κράτος που θα αξιοποιεί όλες τις ζωτικές του δυνάμεις για την αναδόμηση του.
Και εδώ ακριβώς φτάνουμε στην ουσία του προβλήματος.
Η Ελληνική πολιτεία, η ελληνική δημοκρατία, το ελληνικό κράτος πρέπει να αναδομηθεί και να λειτουργήσει ως διοίκηση ανεξάρτητο και ελεύθερο από πολιτικές πατρωνίες.
Ο δημόσιος λειτουργός πρέπει να βρει τη χαμένη του αξιοπιστία, η δημόσια υπηρεσία να αποδείξει ότι είναι αποτελεσματική και δίκαια και να δώσει το στίγμα ότι οι κανόνες της πολιτείας, εν ολίγοις οι νόμοι ότι ισχύουν για όλους και ότι από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.
Δεν μιλάμε για ένα κράτος τιμωρό αλλά για μια πολιτεία που θα μάθει από τα λάθη της και θα ξεκαθαρίσει το πλαίσιο λειτουργίας που την διέπει.
Και αυτό δεν είναι δουλειά ενός πολιτικού κόμματος, ούτε υπόθεση ενός προεκλογικού αγώνα, αλλά υποχρέωση ολόκληρης της νεότερης ελληνικής κοινωνίας που οφείλει να διασαφηνίσει το πλαίσιο λειτουργίας της, να επαναπροσδιορίσει τη σχέση πολιτείας και πολιτών.
Αν αυτή η σχέση δεν επαναπροσδιοριστεί, το κράτος δεν πείσει ότι έχει μάθει από τις εγκληματικές παραλείψεις του παρελθόντος τότε οι πολιτικές όποιες και αν είναι αυτές πολύ λίγα θα καταφέρουν και μάλλον θα γεννήσουν ακόμα περισσότερα αδιέξοδα.
Σε αυτή την νέα σχέση οφείλουν πλέον να δεσμευθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να νομιμοποιήσει και να ορίσει την αφετηρία μιας νέας αρχής που πραγματικά θα λειτουργήσει ως μοχλός κοινωνικής αφύπνισης και θα διαπεράσει την ελληνική πολιτεία σε όλο το μήκος και πλάτος της.