Χρόνια με είχε κουράσει το σχόλιο και η αρθρογραφία….
Όμως για μένα προσωπικά το κείμενο σήμαινε λύτρωση παρά την κόπωση…
Ίσως η ίδια η κόπωση να υποδήλωνε πως κατά καιρούς ακόμα και ο συντάκτης ενός κειμένου μπορεί να οδηγηθεί σε βαθιά και επικίνδυνα μονοπάτια, πλην όμως είμαστε εδώ και συνεχίζουμε γιατί ακόμη πιστεύουμε πως η γραφή για εμάς είναι λύτρωση…
Γιατί πιστεύουμε πως ίσως και η είδηση να θέλει πάντα τη δική της ξεχωριστή ματιά, τη δική της ιστορία για να αποκτήσει τη γοητεία της θεματολογίας της…
Σήμερα λίγο έχει σημασία που είμαστε και που βρισκόμαστε…
Έχει όμως σημασία ο τρόπος και η οπτική με την οποία βλέπουμε τα πράγματα ανεξάρτητα από τον χώρο ή τον τόπο αλλά πολλές φορές και τον χρόνο που εκλαμβάνουμε κάτι ως γεγονός….
Ίσως και το ίδιο το λειτούργημα της δημοσιογραφίας να έχει ανάγκη από μια εσωτερική ή αλλιώς μια πιο προσωπική και λιγότερο αδιάφορη προσέγγιση των πραγμάτων….
Ίσως όμως και όχι…. ο χρόνος θα δείξει…. Αν το σερβίρισμα μιας ωμής είδησης έτσι στεγνά, ή η μελέτη και προσέγγιση της με περισσότερο σεβασμό προς τον αναγνώστη θα μας δικαιώσει….
Πάντως διάχυτη είναι η εντύπωση ότι οι εποχές των κραυγών που ήθελαν να φέρουν κάτι καινούριο έχουν περάσει και κυρίως έχουν κουράσει….
Αίσθηση μας ότι είναι καιρός με περισσότερη σύνεση και ηρεμία να προσεγγίζουμε την ειδησεογραφία και να μελετάμε τις πτυχές και τι σημαίνει το κάθε τι το καινούριο που ντύνεται με την μορφή της είδησης για τον κάθε ένα από εμάς….τόσο τον συντάκτη όσο και τον αναγνώστη της είδησης….