ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥ ΙΧΘΥΟΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ
ΑΝΤΙ ΝΑ φάει η γάτα το ψάρι, αυτό κατάπιε ολόκληρη τη Νομική. Ο Γιάννης Χεκίμογλου δεν είναι συνηθισμένος άνθρωπος. Μικρασιάτης – Θεσπρωτός με τη σύζυγό του Κασσιανή, περιβαλλοντολόγο, μοιράζονται τη μέρα τους στην εργασία και τη φροντίδα των τεσσάρων παιδιών τους, που συμπτωματικά είναι δύο ζευγάρια διδύμων!
Ο Γιώργος και η Ζωή – Ειρήνη πάνε φέτος στην Α’ Δημοτικού και τα μικρά δίδυμα, ο Σωκράτης με τη Μελίνα, 2,2 χρόνων, εκδράμουν κατά καιρούς, για να χαρούν το χορό των ψαριών στο Σκάλωμα Σαγιάδας.
Τόπος προσφύγων
Θαλασσινό αέρα απολάμβανε από κούνια ο Γιάννης Χεκίμογλου και κάθε μέρα ένιωθε να περιορίζεται ασφυκτικά η ελευθερία του. Η Νέα Σελεύκεια, τόπος προσφύγων, η Σαγιάδα, το τελευταίο παραθαλάσσιο ηπειρωτικό ψαροχώρι πριν από την Αλβανία, είναι οι αναφορές του.
Μολονότι η Νομική ήταν το όνειρο χιλιάδων υποψηφίων, όσο περνούσαν τα φοιτητικά χρόνια, η ιδέα να εγκλωβιστεί σ’ ένα γραφείο περιτριγυρισμένος από σκονισμένα νομικά βιβλία μακριά απ’ τη φύση έμοιαζε αποκρουστική. Πέρασαν τα χρόνια κι έμεινε ο τίτλος «επί πτυχίω», αφού ένα μάθημα χρωστούσε για να ορκιστεί προτού τα βροντήξει και βρεθεί ξανά στο «θαλασσινό τριφύλλι», αποκαθιστώντας τη σχέση του με τον εαυτό του και τη φύση.
Αρχικά, εργάστηκε στην επιχείρηση ιχθυοκαλλιέργειας του αδερφού του, ενώ σήμερα απασχολείται στην επιχείρηση του ξάδελφού του «ΣΚΑΛΩΜΑ Α.Ε.». Στη μονάδα παράγουν, εκτός από τσιπούρα και λαβράκι, και νέα είδη, φαγκρί, μυτάκι, κρανιό, αλλά τελευταία πειραματίζονται και στη συναγρίδα. Αντέχουν γιατί δεν είχαν μεγάλα χρέη ή δάνεια, όπως μεγάλες εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών. Μόλις το 5%-7% της παραγωγής τους μένει στην εγχώρια αγορά και η μερίδα του λέοντος κατευθύνεται στην Ιταλία.
Πρόεδρος του Συλλόγου Ιχθυοκαλλιεργητών νομού Θεσπρωτίας, η περιοχή του είναι από τις ελάχιστες που ψαράδες και ιχθυοκαλλιεργητές διάγουν βίο αρμονικό. Δυστυχώς, ενώ το 15% της πανευρωπαϊκής παραγωγής παράγεται σε τούτη τη γωνιά της Ελλάδας, δεν έχει χωροθετηθεί ζώνη ιχθυοκαλλιέργειας, ενώ προσφάτως έφυγε και το ΤΕΙ Ιχθυοκομίας από την Ηγουμενίτσα.
Ο Γιάννης Χεκίμογλου δεν κρύβει την απογοήτευσή του από τις τραγικές καθυστερήσεις, που καθιστούν ολοένα και πιο δύσκολη τη ζωή του μικρομεσαίου ιχθυοκαλλιεργητή, το παιχνίδι των μεγάλων παικτών με το Χρηματιστήριο, την έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας, αλλά και την αδυναμία του κράτους να δημιουργήσει δομές και ευέλικτο νομοθετικό πλαίσιο, ώστε να απογειωθεί ο κλάδος.
«Η ιχθυοκαλλιέργεια μπορεί να έχει λαμπρό μέλλον στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να της δοθούν ευκαιρίες», λέει. «Χρειάζεται δύο με τρία χρόνια μια εταιρεία ιχθυοκαλλιέργειας για να πάρει άδεια! Εχουν περάσει 30 χρόνια απ’ όταν ιδρύθηκαν οι πρώτες επιχειρήσεις, ο κλάδος αναπτύχθηκε και δεν έχει λυθεί ακόμη το ζήτημα της αδειοδότησης. Εμπλέκονται τα υπουργεία Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, ο αρμόδιος δήμος, έμμεσα το υπουργείο Τουρισμού, κι αν θέλεις άδεια ή τροποποίηση της άδειας πρέπει να κάνεις διαρκώς το γύρο του θριάμβου στα υπουργεία. Γίνεσαι έρμαιο κάθε υπηρεσίας», προσθέτει.
Για τις δραματικές εξελίξεις στο χώρο των ιχθυοκαλλιεργειών, τονίζει πως γενικά στο χώρο έχουν υπάρξει ζητήματα, «υψηλός δανεισμός και αναντιστοιχία μεταξύ χρηματιστηρίου και παραγωγής. Υπάρχει πίεση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στα δίκτυα πώλησης για μείωση των τιμών. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, λόγω του υπερδανεισμού, ρίχνουν τις τιμές συχνά κάτω του κόστους».
Κάθε φορά διαφορετικό
Γιατί κέντρισε το ενδιαφέρον του το ψάρι; «Δεν είναι ένα τυποποιημένο πράγμα, είναι ζωντανός οργανισμός, κάθε φορά είναι διαφορετικό. Η χώρα μας είχε άγριο ψάρι, φθηνό ή ακριβό. Το ψάρι ιχθυοκαλλιέργειας ήταν παρεξηγημένο και τώρα το μαθαίνει ο Ελληνας καταναλωτής. Αλλά δεν υπήρξε ολοκληρωμένη καμπάνια, πώς μεγαλώνει, ότι είναι ωφέλιμο. Η οικογένειά μου είναι χορτοφάγοι αλλά καταναλώνουν ψάρι. Ολοι στο εξωτερικό γνωρίζουν το ελληνικό ψάρι, οι Ιταλοί δεν υπάρχει περίπτωση να μην το βάλουν στο τραπέζι τους μια φορά την εβδομάδα», τονίζει.
Αλλη «ακίδα» είναι το ζήτημα του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας, που «έχει καταντήσει ανέκδοτο και δεν υπάρχει πια δικαιολογία. Θέλουν ανάπτυξη, θέλουν θέσεις εργασίας. Εξι χρόνια και εννιά μήνες δεν έχει ανοίξει το πρόγραμμα. Εγινε Κοινή Υπουργική Απόφαση για πρόσκληση, καταθέσαμε τα χαρτιά τον Ιούλιο του 2012 κι ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες. Θα προλάβουν σε δύο μήνες; Μακάρι. Τότε θα είναι άξιος ο μισθός τους.
φωτό: Η οικογένεια Χεκίμογλου σε… παράταξη
πηγή: ΑΝΝΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ a.stergiou@eleftherotypia.net