Πέτρα πάνω στην πέτρα δεν πρόκεται να αφήσει η κυβέρνηση μειοψηφίας του δεύτερου και τρίτου σε εκλογική απήχηση κόμματος, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Γνωρίζουν ότι οι εκλογές θα σημάνουν την πτώση τους και δεν έχουν τη διάθεση να αντιμετωπίσουν την ίδια μοίρα με το ΓΑΠ ή τον Τσοχατζόπουλο. Θα επιδιώξουν, λοιπόν, να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε μέσο, εξαγοράζοντας βουλευτές, κατασκευάζοντας ή διαλύοντας κόμματα, καταφεύγοντας σε αισχρή προπαγάνδα τύπου « Χούκλη » ή σε πολιτική προβοκάτσια, και -κυρίως – διαμορφώνοντας καταστάσεις « εκτάκτου ανάγκης » και βίας με στόχο τον προσεταιρισμό του φοβισμένου πολίτη. Ένα είναι βέβαιο: Είτε η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει από την αποφασιστικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων – όπως συνέβη με την κυβέρνηση ΓΑΠ- ή η κοινωνία θα κατεδαφιστεί από την κυνική βία μιας αυταρχικής κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Κατασκευάζοντας Ιφιγένειες
Μπροστά στη βεβαιότητα της λαϊκής καταδίκης σχεδιάζουν να βάλουν φωτιά στην ελληνική κοινωνία εκμεταλλευόμενοι την υπόθεση « Ρωμανού » με μια επίδειξη αστυνομικής βίας, νόμου και τάξης που ελπίζουν ότι θα επαναπατρίσει στη Νέα Δημοκρατία ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα παίζουν με τη φωτιά, αφού είναι βέβαιο, για όποιον θέλει να δει, ότι μια ενδεχόμενη δυσμενή εξέλιξη στη υγεία του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού θα πυροδοτήσει απρόβλεπτες εξελίξεις, διαδηλώσεις νέων και άγριες συγκρούσεις σε όλη τη χώρα και ενεδεχομένως θύματα από τα όπλα κάποιων αφηνιασμένων ένστολων και τη χρυσαυγίτικη αλητεία που υπάρχει σε τμήματα της Αστυνομίας. Και τότε; Θα προχωρήσουν σε εκτροπή του πολιτεύματος ή θα φύγουν έχοντας βαμμένα τα χέρια τους με αίμα; Για αυτό το λόγο η αλληλεγγύη προς τον απεργό πείνας Ρωμανό δεν είναι ένα χρέος ηθικής φύσης που αναφέρεται στην υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά ένα πολιτικό καθήκον που επιβάλει τη διάλυση εν τη γενέσει του επιδιωκόμενου κλίματος φόβου, απαγορεύσεων και αυταρχισμού.
Βρυχώνται επειδή φοβούνται
Δεν είναι η αυτοπεποίθηση που οπλίζει την επιθετικότητα της κυβέρνησης. Καθώς αποσύρεται κάτω από τα πόδια τους η λαϊκή ανοχή και εγκαταλείπονται από τους έως τώρα ξένους πατρώνες τους ως αναλώσιμοι υπάλληλοι, ο φόβος της πολιτικής και προσωπικής ατίμωσης τους ωθεί να υπερβούν τα αδιέξοδα με μια σπασμωδική επίδειξη απύθμενου θράσους, κυνισμού και βίας. Απέναντι σε αυτά η Αριστερά έχει μόνο έναν δρόμο, εάν θέλει να νικήσει : την ξεδίπλωση ενός νέου ισχυρού κύματος λαϊκών κινητοποιήσεων που θα επιτείνει την κρίση των συστημικών πολιτικών δυνάμεων και θα τους ασκήσει ασφυκτικές πιέσεις . Το κίνημα έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο στην περίπτωση της κυβέρνησης ΓΑΠ. Μπορεί σήμερα να το επανάλαβει και να το ολοκληρώσει, ενώνοντας τους διάσπαρτους αλλά μαχητικούς επιμέρους αγώνες σε ένα μαζικό ρεύμα που θα δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής.
Έκκληση για αυτοκτονία
Μέσα σε αυτό το κλίμα ιλαρότητα προκαλούν οι εκκλήσεις για δήθεν « εθνική συνεννόηση », με τις οποίες οι μνημονιακές δυνάμεις που ταπείνωσαν το έθνος, καλούν την Αριστερά να αυτοκτονήσει! Μια ενδεχόμενη συμφωνία της Αριστεράς για συνεργασία με συστημικές δυνάμεις θα σπείρει απογοήτευση στα πιο μαχητικά τμήματά της και θα ενισχύσει στα λαϊκά στρώματα την αίσθηση ότι « όλοι είναι ίδιοι ». Ας μη λησμονούμε ότι η εκρηκτική άνοδος της Αριστεράς στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 δεν προήλθε από « υπεύθυνες κοινοβουλευτικές συνεννοήσεις », αλλά από συλλογικές δράσεις που υπέστησαν τόνους δακρυγόνων. Το ηράκλειο έργο της εθνικής ανάτασης και ανασυγκρότησης δεν μπορεί να είναι υπόθεση των χρεοκοπημένων μνημονιακών ηγεσιών, αλλά της Αριστεράς, η οποία έχει και το ηθικό πλεονέκτημα και τις κοινωνικές δυνάμεις για να το υλοποιήσει. Εβδομήντα χρόνια ύστερα από το έπος της Εθνικής Αντίστασης η Αριστερά, ως ηγεμονεύουσα δύναμη, καλείται και πάλι να καθοδηγήσει το έθνος. Αποφεύγοντας αυτή τη φορά την παγίδα των « εθνικών συνεννοήσεων » τύπου Βάρκιζας.
Μητσέλος Σπύρος