“Κι ο πιό μεγάλος φόβος μου φοβάται
φοβάται μη και δεν τον φοβηθώ”
Γιάνννης Αγγελάκας
Βγαίνοντας από κώμα
Αέρας αισιοδοξίας και ανάτασης πνέει στην ελληνική κοινωνία ύστερα από την ιστορική νίκη της Αριστεράς και την εκπαραθύρωση της Κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων. Μια κοινωνία για πέντε χρόνια σε « κώμα »παγιδευμένη στο φόβο και την ενοχή επιστρέφει στην πολιτική και επαναφἐρει στο λεξιλόγιο έννοιες θαμμένες κάτω απο τόνους ιδεολογικής προπαγάνδας και ψευτοιδεολογημάτων του εγχώριου νεοφιλευθερισμού : δημόσια αγαθά, αυξήσεις, επαναπροσλήψεις, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατία… Οι πολίτες ανοίγουν ξανά τις τηλεοράσεις τους, συζητούν για την πολιτική, ξαφνιάζονται ευχάριστα από την αποφασιστικότητα των πρώτων υπουργικών δηλώσεων και κυρίως τη συνέπεια προεκλογικού και μετεκλογικού λόγου, συγκινούνται από τον συμβολισμό των πρώτων ενεργειών του Πρωθυπουργού και αισθάνονται ύστερα από πολλά χρόνια υπερήφανοι ξανά για τη χώρα τους παρακολουθώντας από τις τηλεοράσεις την ψύχραιμη αποφασιστικότητα των εκπροσώπων τους απέναντι στην αμηχανία των υπαλλήλων της Ε.Ε. Και κάτι ακόμη : αρχίζουν να πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή έξω από τα μνημόνια και ότι τώρα είναι η ευκαιρία να γίνουν πολλά, που δεν έγιναν επί δεκαετίες.
Για ένα νέο κίνημα των Πλατειών
Όλη αυτη ή η ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από το κλίμα των Πλατειών της περιόδου Μαίου – Ιουνίου του 2011. Ήδη η πρώτη συγκέντρωση στο Σύνταγμα την περασμένη Πέμπτη και το κάλεσμα στα κοινωνικά δίκτυα για συγκεντρώσεις ενάντια στη λιτότητα και τους εκβιασμούς προοιωνίζουν ένα θερμό Φεβρουάριο. Αν αυτός ο αυθορμητισμός των μαζών βρει στήριξη από τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς είναι βέβαιο ότι θα διαμορφώσει συνθήκες ανάλογες – και ίσως πιο ποιοτικές και μαζικές – από το κίνημα των «Πλατειών», οι οποίες θα αποκλείσουν την επιλογή της συνθηκολόγησης. Και αυτό, επειδή θα απαιτήσουν όχι μόνο την άμεση εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (κατώτατος μισθός στα 751, 13η σύνταξη, ακύρωση διαθεσιμότητας και ιδιωτικοποιήσεων) αλλά και την αναμόρφωση των οικονομικών και πολιτικών δομών προς όφελος των κοινωνικά αδύναμων και την εφαρμογή ενός πραγματικά αριστερού προγράμματος που θα προχωρήσει σε ρήξεις: εθνικοποίηση τραπεζών και κεντρικών τομέων της οικονομίας, καταπολέμηση της διαπλοκής και δημόσιος έλεγχος, ανακατανομή εισοδήματος μέσω της φορολόγησης του πλούτου κ.λπ.
Ούτε βήμα πίσω!
Η ξεδίπλωση αυτής της δυναμικής αποτελεί κρίσιμη προϋπόθεση για την αφαίρεση κάθε ενδεχόμενου υποχώρησης, συνθηκολόγησης και εντέλει συντριβής της πρώτης Κυβέρνησης της Αριστεράς στη χώρα. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι πιέσεις που ασκούνται τόσο από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όαο και στο εσωτερικό από το απείραχτο ακόμη σύστημα διαπλοκής και τους ολιγάρχες είναι ήδη συντριπτικές. Ο καθένας κατανοεί ότι οι ευρωπαϊκοί οικονομικοί μηχανισμοί μπορούν να οδηγήσουν την οικονομία και την Κυβέρνηση σε αδιέξοδα. Από την άλλη η τεχνική της βαθμιαίας ενσωμάτωσης είναι πιθανόν να παγιδεύσει τα λιγότερο μαχητικά τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Και ας μη λησμονούμε ότι πρόκειται για συγκυβέρνηση με τη λαϊκή δεξιά των ΑΝΕΛΛ. Η προοπτική ταπείνωσης της πρώτης Αριστερής Κυβέρνησης στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερα δελεαστική για όσες Κυβερνήσεις ενδιαφέρονται να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην Γηραιά Ήπειρο. Ένα τέτοιο σενάριο ταπείνωσης και συνθηκολόγησης είναι εφιαλτικό και απείρως πιο επώδυνο από μια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές. Και αυτό, επειδή η απογοήτευση και η σύγχυση που θα ακουλουθήσουν, δε θα απελευθερώσει τους εργαζόμενους από τις αυταπάτες (όπως ανόητα περιμένει το ΚΚΕ) αλλά θα σημάνει το διασυρμό των ιδεών και των οραμάτων της ίδιας της Αριστεράς, την απόσυρση συνολικά της Αριστεράς από την Ευρώπη και την ιδεολογική και πολιτική συντριβή των κινημάτων για δεκαετίες. Για αυτό η θέση « ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ » συνιστά όρο επιβίωσης για την Αριστερά και την ελληνική κοινωνία.
Ας μη λησμονούμε ότι η γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ και η εκτίναξή του στην κυβερνητική εξουσία δεν ήταν αποτέλεσμα μιας συνηθισμένης μετατόπισης ψηφοφόρων προς την αντιπολίτευση, αλλά κινηματικών δράσεων (Πλατείες, Κερατέα, Σκουριές, Εκπαιδευτικοί, ΕΡΤ, Καθαρίστριες κ.λπ.) που υπέστησαν τόνους κρατικής καταστολής και δακρυγόνων. Τα ίδια τα κινήματα που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ καλούνται τώρα μετά τις εκλογές να προστατεύσουν το ριζοσπαστικό του χαρακτήρα και την ελπίδα για την Αριστερά και την ελληνική κοινωνία.
Μητσέλος Σπύρος
Μέλος Γρ. ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Θεσπρωτίας