* του Κωνσταντίνου Σιντόρη
Δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα από την μεγάλη αεροπορική Τραγωδία στις Γαλλικές Αλπεις, όπου έχασαν την ζωή τους άδικα 150 άνθρωποι.
Δεν ξεχνάμε, επομένως, ότι αμέσως έσπευσαν στο σημείο της Τραγωδίας τρείς (!!) Πρωθυπουργοί και εκατοντάδες «παρατρεχάμενοι», για να εκφράσουν την συμπαράστασή τους στους συγγενείς και να τιμήσουν τα θύματα, αλλά και να διαπιστώσουν τις συνθήκες του συμβάντος.
Ερχόμαστε τώρα λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο νότια, στην θάλασσα της Μεσογείου, όπου ένα σαπιοκάραβο που μεταφέρει εκατοντάδες Ανθρώπους «ενός κατώτερου Θεού» βουλιάζει, και 700 (!!) από αυτούς πνίγονται στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον εφιάλτη του πολέμου και της ….. ανεξαρτησίας που τους προσφέραμε, διώχνοντας τον Δικτάτορα που τους καταδυνάστευε.
Δεν χρειάζεται βέβαια να επισημάνουμε την προφανή διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο περιστατικών.
Και δεν είναι το μοναδικό περιστατικό, εφόσον και τις προηγούμενες ημέρες αλλά και τον προηγούμενο χρόνο δεκάδες τέτοια πλεούμενα, αδειάζουν στις ακτές της Μάλτας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, εκατοντάδες «παράνομους μετανάστες», χωρίς κανείς να συγκινείται ιδιαίτερα, εκτός από τις συγκινητικές προσπάθειες των κατοίκων των περιοχών που τους δέχονται.
Πώς αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο αυτό, ως χώρα αλλά και ως Ευρωπαϊκή Ένωση ?
Όσο το φαινόμενο εντείνεται, με τις τόσες εστίες πολέμου που υπάρχουν στη γειτονιά μας, εμείς προσπαθούμε κλείνοντας τα μάτια στις αιτίες που προκαλούν το φαινόμενο, να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα, με παράλογο αλλά και ταυτόχρονα αναποτελεσματικό τρόπο .
Τι κάνουμε λοιπόν ?
Υψώνουμε τείχη στα χερσαία σύνορα , κλείνοντας έξω από τα σύνορά μας χιλιάδες απελπισμένους, και εξαγγέλλουμε σχέδια Ναυτικού Αποκλεισμού των παραλίων των «ύποπτων χωρών» , ώστε να αποτρέψουμε την προσπάθεια των ανθρώπων αυτών να ξεφύγουν από τον όλεθρο.
Μέσα στις χώρες μας επίσης έχουμε θεσπίσει δρακόντιες διατάξεις για τους λαθροδιακινητές.
Ποιο το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών ?
Με τα τείχη και με τις δρακόντιες διατάξεις αποτρέψαμε το κύμα των λαθρομεταναστών να δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στους διακινητές ανθρώπινων ψυχών, που τους βλέπουν, όχι ως ανθρώπους, αλλά ως μονάδες μέτρησης κερδών?
Μήπως με τα μέτρα που εξαγγέλλουμε αυξάνουμε ακόμη περισσότερο « την προστιθέμενη αξία του εγκλήματος του λαθροδιακινητή», ο οποίος όχι μόνον δεν αποτρέπεται με τα συγκεκριμένα μέτρα, αλλά , λόγω του μεγάλου ρίσκου που αναλαμβάνει, απλώς αυξάνει «τις τιμές», και στο τέλος «αποθηκεύει» χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους σε σαπιοκάραβα, χωρίς να τον ενδιαφέρει πλέον ο προορισμός αλλά η είσπραξη του κομίστρου που γίνεται προκαταβολικά και εκ του ασφαλούς, τους δε ανθρώπους το πιθανότερο είναι να τους πνίξει μόλις βγούν στα ανοικτά, εφόσον δεν τους συνοδεύει ο ίδιος αλλά κάποιοι άλλοι , επίσης αναλώσιμοι βοηθοί του ?
Θέλουμε επομένως πραγματική λύση στο πρόβλημα ?
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την αντιμετώπιση της αιτίας και όχι των συμπτωμάτων !!!
Πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεριζώνονται από τον τόπο τους για κάνουν μια βόλτα στην Ευρώπη, αλλά γιατί κινδυνεύει η ζωή τους.
Πρέπει ως πολιτισμένος κόσμος να αγκαλιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους οργανωμένα και συντεταγμένα, ώστε να «κόψουμε με τη μια το μεροκάματο του λαθροδιακινητή» !!!
Και τέτοιος τρόπος είναι μόνον ένας, και πρέπει να τον αποφασίσει τώρα η ….Δημοκρατική Ευρώπη :
Οργανώστε ένα γιγάντιο και Πανευρωπαϊκό πρόγραμμα υποδοχής αυτών των ανθρώπων, με συμφωνία όλων των Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να διαμοιραστούν οργανωμένα σε όλες τις χώρες, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Είναι πολύ πιο εύκολο να μοιράσεις 500.000 ή και 1.000.0000 ανθρώπους σε 20 χώρες της Ευρώπης, από το να επιβαρύνονται οι χώρες του Νότου που δέχονται τα κύματα των απελπισμένων.
Γιατί και με ποιες δυνάμεις η μικρή Ελλάδα, και η ακόμη μικρότερη Μάλτα να επωμίζονται το βάρος της περίθαλψης χιλιάδων ανθρώπων ?
Μήπως ήλθε η ώρα , οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου να θέσουν το ζήτημα στη σωστή του βάση, και να το λύσουν τώρα , πριν είναι πολύ αργά και για τις ίδιες, αλλά και για τόσους απελπισμένους ανθρώπους που άδικα χάνονται στην Μεσόγειο.
Αντί λοιπόν να ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα κάθε φορά που μερικές εκατοντάδες από αυτούς τους ανθρώπους πνίγονται , θα πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα.
* Ο Σιντόρης Κων/νος είναι δικηγόρος, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Θεσπρωτίας