Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, την οποία γιορτάζουμε σήμερα, είναι αφιερωμένη στη μνήμη των εργατριών των κλωστοϋφαντουργείων της Ν. Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 Μαρτίου του 1857 πνίγηκε στο αίμα. Οι εργάτριες ζητούσαν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μείωση του ωραρίου.
Από τότε οι γυναίκες έχουν κάνει αρκετά βήματα για τη χειραφέτηση τους, η εδραίωση του φεμινιστικού κινήματος τη δεκαετία του ’60 είναι ένα από αυτά, ωστόσο έχουν μακρύ δρόμο ακόμα μπροστά τους.
Η ημέρα αυτή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του προοδευτικού κινήματος. Παραμένει επίκαιρη, καθώς οι διακρίσεις στους εργασιακούς χώρους και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί κατά των γυναικών εντάθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους φόρτωσε με ακόμα μεγαλύτερα βάρη τις πλάτες των γυναικών, οι οποίες κλήθηκαν να υποκαταστήσουν ανεπαρκείς δομές.
Το προσφυγικό δράμα που εκτυλίσσεται στις μέρες μας, φέρνει στο φως το δύσκολο αγώνα των γυναικών που προέρχονται από τις εμπόλεμες περιοχές της Συρίας.
Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) περισσότερες από 145.000 οικογένειες Σύρων προσφύγων στην Αίγυπτο, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Ιορδανία – ή αλλιώς μία στις τέσσερις οικογένειες – έχουν επικεφαλής γυναίκες, οι οποίες αγωνίζονται μόνες για την επιβίωση τους.
Ο αγώνας τους είναι τιτάνιος και χρειάζονται την αλληλεγγύη όλων μας ώστε να τα καταφέρουν σε αυτή την πολύ σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν.
Η 8η Μαρτίου είναι αφιερωμένη σε αυτές τις γυναίκες, και σε όλες εκείνες που παλεύουν καθημερινά, είτε συλλογικά είτε ατομικά, για όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που κάνουν τον κόσμο μας δικαιότερο. Είναι χρέος μας να στηρίξουμε τέτοιους αγώνες, στην κατεύθυνση μιας αξιοπρεπούς ζωής για όλους.