Με τις παραστάσεις στο Μαργαρίτι, την Ηγουμενίτσα (αλσάκι) και την Πέρδικα ολοκληρώθηκε η θερινή περιοδεία της Πειραματικής Θεατρικής Σκηνής Ηγουμενίτσας του Πολιτιστικού και Κοινωνικού Συλλόγου Ηγουμενίτσας «Ρένα Κώτσιου» με το έργο «Οι γυναίκες και ο άγιος της σιωπής» της Άννας Ρεντζεπέρη, και σε σκηνοθεσία, σκηνογραφία, μουσική επιμέλεια και διδασκαλία ρόλων Θωμά Λιώλιου.
Η μελοποίηση ποιημάτων έγινε από τους Βασίλη Δόση, Θωμά Λιώλιο και Άλκη Φάτσιο, την ορχήστρα αποτέλεσαν οι Βασίλης Δόσης και Ελένη Ντέτσικα.
Στην παράσταση συνέβαλαν οι ηθοποιοί Γεωργίου Άννα – Μαρία, Δόσης Βασίλης, Καλιά Σωτηρία, Κολιούσης Βαγγέλης, Ντέτσικα Ελένη, Ρεντζεπέρη Άννα, Τσιάβου Αλεξάνδρα και Φάτσιος Άλκης.
Το εν λόγω έργο έκανε πρεμιέρα στην πόλη της Ηγουμενίτσας τη φετινή άνοιξη και επανήλθε με τη θεατρική περιοδεία δίνοντας την ευκαιρία και σε επισκέπτες στο νομό μας αυτό το καλοκαίρι να γνωρίσουν το ζωντανό πολιτιστικό κομμάτι της Θεσπρωτίας.
Ο Θωμάς Λιώλιος και όλοι συντελεστές προσέγγισαν θεατρικά, μουσικά και ποιητικά μέσα από το κείμενο της Άννας Ρεντζεπέρη, τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη όπως αυτός περιέγραφε τις γυναίκες στις αφηγήσεις του.
Η Πειραματική Θεατρική Σκηνή Ηγουμενίτσας τόλμησε, στοιχείο βέβαια που χαρακτηρίζει την πορεία της,και ταξίδεψε τον εαυτό της και το κοινό της στη θάλασσα της ψυχής, όπως αυτή πάλλονταν στο έργο του αγίου της σιωπής. Πιστή στην διαδρομή που έχουν ξεκινήσει εδώ και περίπου 33 χρόνια με πρωτεργάτη τον ακούραστο Θωμά Λιώλιο, αξίζουν οι εθελοντές και ερασιτέχνες συντελεστές αυτής της ομάδας πολλών συγχαρητηρίων, αφού δημιουργούν παρά τις αντίξοες συνθήκες πολιτισμό προσφέροντας αγωγή ψυχής σε όσους έχουν την τύχη να παρακολουθούν τις παραστάσεις της.
Σύμφωνα με το σκηνοθέτη της παράστασης Θωμά Λιώλιο,οι ηθοποιοί κλήθηκαν να αποδώσουν σ’ ένα εξαίρετο κείμενο χωρίς διαλόγους, το στοιχείο του διαλόγου μέσα από την έκφραση του σώματος, του προσώπου και των ματιών, αποκαλύπτοντας τον καθρέφτη της ψυχής, βγάζοντας τη δική τους αλήθεια αλλά και αυτό που τους ζητήθηκε να αποδώσουν θεατρικά επί σκηνής, κάτι που είναι πολύ δύσκολο και γι’ αυτό είμαι αρκετά ικανοποιημένος, αφού στην παράσταση μετείχαν και ηθοποιοί που έπαιζαν για πρώτη φορά και νιώθω την ανάγκη να τους ευχαριστήσω όλους για την προσπάθεια τους. Ιδιαίτερα την Άννα Ρεντζεπέρη για το εξαίρετο κείμενο της, και την χορογράφο και δασκάλα κλασικού και μοντέρνου χορού Ελένη Ντέτσικα για την συμβολή στην κινησιολογία και χορογραφία της παράστασης και όλους τους άλλους που μου έδωσαν την ευκαιρία να σκηνοθετήσω με αυτό τον τρόπο το έργο και τους αναφέρω ονομαστικά όπως την ολυμπιονίκη Αλεξάνδρα Τσιάβου, την Γεωργίου Άννα, την Καλιά Σωτηρία, τον Δόση Βασίλη, τον Κολιούση Βαγγέλη και τον Φάτσιο Άλκη. Προσπάθησα να αποδώσω το παρελθόν, το τώρα, και το μέλλον μέσα από την πηγαία και διαχρονική γλώσσα του Παπαδιαμάντη, μια γλώσσα που θα έπρεπε και τώρα να μιλάμε, μια γλώσσα με τον ερωτισμό και την αγιοσύνη της, μια γλώσσα που πιάνει την αφετηρία της και δίνει το στίγμα για το μέλλον. Σε ότι αφορά τη σκηνογραφία όπως και τα κοστούμια πλησιάσαμε κοντά σε αυτή την εποχή μέσα από συμβολισμούς, ίσως μέσα από αποκαΐδια και φαντάσματα αυτής της εποχής.
Υ.Γ Οι παραστάσεις δίνονται για τους σκοπούς της «Φλόγας»