Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Δεν είναι εύκολα τα πράγματα για την χώρα. Πιο δύσκολα όμως από την γενικότερη διαπίστωση ότι η πατρίδα ολισθαίνει, είναι το δράμα των καθημερινών ανθρώπων.
Αυτοί υποφέρουν, αυτοί χάνουν κάθε μέρα και από λίγο το κουράγιο τους, τη δύναμη να σηκωθούν το πρωί και να παλέψουν. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η κρίσιμη καμπή. Ο μέσος Έλληνας δεν πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια, δεν πρέπει να σταματήσει ν’ αναζητά λύσεις. Όμως ο καθένας μόνος του λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η ατομική πορεία στην καλύτερη περίπτωση να του φέρει ένα μεροκάματο. Εδώ χρειάζεται συλλογικότητα και αυτοργάνωση, εδώ χρειάζεται παραγωγική βάση και δίκτυο προώθησης των καρπών της δουλειάς των οργανωμένων συνόλων.
Δυστυχώς η ίδια η πολιτεία αδυνατεί να εκπονήσει σχέδιο εξόδου από την κρίση, και το μόνο που την μέλλει είναι να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών που ομολογούν ανερυθρίαστα πως είχαν λάθος συνταγή, σιγά το νέο θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος το’ χε τούμπανο και οι της εκάστοτε κυβέρνησης κρυφό καμάρι, συνεχίζοντας το ίδιο μείγμα φοροεπιδρομικής πολιτικής και περικοπών μέχρι τελικού ορίου.
Γι’ αυτό και το μπαλάκι, πρώτα της διασφάλισης παραγωγικής αυτάρκειας που θα αποτελέσει το θεμέλιο της μελλοντικής ανάπτυξης της χώρας σε σταθερές βάσεις, πέφτει μόνο στους πολίτες που καλούνται από την ανάγκη να επιβιώσουν σε αυτοργάνωση και κοινωνική αλληλεγγύη.
Η ελληνική ιστορία και η ελληνική γη, κατ’ επέκταση το ελληνικό προϊόν μπορεί με τη δέουσα σοβαρότητα να σταθεί και στις πιο απαιτητικές αγορές του κόσμου. Ο Έλληνας το έχει αποδείξει στο παρελθόν, μπορεί να το αποδείξει και τώρα….χωρίς να χρειάζεται να περιμένει έξωθεν σωτήρες. Μόνο ο ελληνισμός μπορεί να σώσει τον ελληνισμό και ελληνισμός σε αυτή την περίπτωση σημαίν ει οικουμενικότητα.
Η αυτοργάνωση δεν αφορά μόνο τους Έλληνες στα στενά γεωγραφικά όρια, αλλά στο σύνολο όπου ζουν και δημιουργούν. Είναι καιρός ν’ ανθίσουν οι ελληνικές κοινότητες ανεξάρτητα από τη γη που πατάνε και τον αέρα που αναπνέουνε.
Θα φανεί ίσως παράλογο αλλά δεν είναι…. Η αυτοργάνωση και η αυτάρκεια είναι το πρώτο βήμα για την εξωστρέφεια, το πρώτο βήμα όχι να φέρεις στη χώρα όχι αυτά που δεν παράγει ή παρόμοια προϊόντα πιο ανταγωνιστικά και φτηνά όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, αλλά να εξάγει η χώρα τη δική της ποιότητα ανεξάρτητα από την τιμή στις πιο απαιτητικές αγορές του κόσμου. Είναι ο τρόπος όχι να διώξεις τον πλούτο, αλλά πάνω στα θεμέλια μιας κοινωνικής και οικονομικής ευφορίας να τον φέρεις πολλαπλώς πίσω.
Η ελληνική γη ευλογημένη από τη θεία φύση έχει τις δυνατότητες και ο Έλληνας την ιστορική παρακαταθήκη να το πράξει, οφείλει να πιστέψει πως δεσμώτης και λυτρωτής είναι το ίδιο πρόσωπο, είναι ο κακός και ο καλός εαυτός μας.
Αν το πράξει αυτό δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν λαό της Ευρώπης και του κόσμου.
Τότε θα αλλάξει και η μέση αντίληψη του λαού, σχετικά με τους ηγέτες και τους πολιτικούς που θέλει να έχει, τότε και οι πολιτικοί ως τέκνα της ανάγκης να προσαρμόζονται στις κοινωνικές απαιτήσεις θα μάθουν να σέβονται τους πολίτες και κατ’ επέκταση τον εαυτό τους…..
Όμως προχωρήσαμε πολύ….και είμαστε στο πρώτο βήμα. Στο βήμα όπου οι πολίτες αυτής της χώρας θα αγωνιστούν να διασώσουν αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν…
Να διασώσουν τη γη, τον αέρα, και το γεωφυσικό πλούτο της χώρας, να διασώσουν έργα και υποδομές που ο δικός τους ιδρώτας χρηματοδότησει και το δικό τους αίμα αποπληρώνει με τη μορφή δανείων και υποτελών πολιτικών.
Είναι καιρός λοιπόν οι Έλληνες ν’ αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί στο χώρο και το σημείο που μπορούν να προσφέρουν και να παλέψουν.
Σε μια προσπάθεια οικουμενική, χωρίς σύνορα, χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς.
Γιατί μόνο ο δυνατός λαός μπορεί να πείσει και την πιο δεσποτική κυβέρνηση για το δίκιο του… και αυτή όση υποτέλεια και να την διέπει δεν θα μπορεί πλέον να παρακούσει τα κελεύσματα του.
