Του Γιώργου Μηλιώνη*
Η πανδημία του κορονοϊού λειτουργεί ως καταλύτης αποκάλυψης τόσο της προϋπάρχουσας πολύ άσχημης κατάστασης των εργαζομένων στα ΜΜΕ, όσο και του ρόλου των αστικών ΜΜΕ στην κατεύθυνση επιρροής και διαμόρφωσης της συνείδησης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, η εργοδοσία, όπως παντού, αξιοποίησε όλα τα όπλα που της έδωσε η κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση εκδότες και καναλάρχες οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι και μέτοχοι μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Οι ταξικές δυνάμεις στον κλάδο από την πρώτη στιγμή με πολύμορφες παρεμβάσεις τους, προσπαθούν να ενημερώσουν και να στηρίξουν τους εργαζόμενους στην κατεύθυνση και υπεράσπισης δικαιωμάτων και διεκδίκησης μέτρων προστασίας της ζωής, της υγείας και της δουλειάς τους με πλήρη δικαιώματα.
Αντιτάχθηκαν στις ενέργειες των πλειοψηφιών του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού στον κλάδο που «εργάζονται» για να «πείσουν» το Υπουργείο Εργασίας να πάρει μέτρα «επιδότησης της εργασίας» και «παρακαλεί» την εργοδοσία να σεβαστεί τα εργασιακά δικαιώματα που και πριν την πανδημία είχε κάνει κουρέλι!
Υπογράμμισαν ότι είναι βασικό ζήτημα πάλης τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Παροχή δωρεάν, για κάθε εργαζόμενο καθημερινά από την εργοδοσία, ατομικών μέτρων προστασίας, μάσκες, γάντια, απολυμαντικά για κάθε θέση εργασίας, συχνή, περισσότερες της μιας φοράς, καθημερινή απολύμανση όλων των κλειστών χώρων (στούντιο, μοντάζ, μάστερ κλπ.) και δημιουργία εναλλακτικών χώρων για αυτές τις δραστηριότητες ώστε να μην συνωστίζονται οι εργαζόμενοι σε χώρους κλουβιά με κινδύνους για την υγεία τους.
Οι άμεσες μαζικές προσλήψεις γιατρών εργασίας ενταγμένων στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, για εντατικούς ελέγχους εφαρμογής των υποχρεωτικών μέτρων προστασίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ.
Η απαίτηση κατάργησης όλων των αντεργατικών διατάξεων των ΠΝΠ, η ακύρωση όλων των απολύσεων που έγιναν από την 1η Μάρτη και των αρνητικών μεταβολών σε ωράρια, μισθούς, εργασιακές σχέσεις, και προφανώς εδώ και τώρα να καταργηθούν οι απαράδεκτες απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση.
Η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ είναι αυτή των πάνω από 15 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, η εργασία σε συνθήκες υπερεντατικοποίησης και συνωστισμού, ιδιαίτερα στα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά συγκροτήματα, με αμφίβολα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας, με εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών κατά 50%. Είναι αυτή της τηλεργασίας με πρωτοφανείς όρους για εργαζόμενους, όπως σε εταιρίες παραγωγής, που η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να τους προειδοποιεί ότι ακόμα και «μετά το τέλος του ωραρίου δεν πρέπει να απουσιάζουν από την οικία τους αδικαιολόγητα»(!).
* * *
Τα αστικά ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, έκαναν από την πρώτη στιγμή «σημαία» τους, την περιβόητη «ατομική ευθύνη». Καθημερινά προπαγανδίζουν ως μονόδρομο τα απαγορευτικά κυβερνητικά μέτρα περιορισμού των δημοσίων συναθροίσεων ως στοιχείο περιορισμού της μετάδοσης του ιού. Και την ίδια στιγμή θάβουν τις δεκάδες καταγγελίες εργατικών σωματείων για συνωστισμό στους τόπους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι αναλύσεις στα τηλεπαράθυρα φέρνουν ακόμα και τα επιστημονικά δεδομένα στα μέτρα των τραγικών ελλείψεων στου συστήματος υγείας, προκαλώντας ακόμα και τον κοινό νου, αναπαράγοντας ως κάτι το φυσιολογικό πχ. Να μην ισχύει η 14ημερη καραντίνα για το υγειονομικό προσωπικό…
Προβάλλουν την εκπόνηση και εφαρμογή ενός ολόκληρου αντεργατικού, νομοθετικού οπλοστασίου σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης που εκδηλώθηκε με καταλύτη την πανδημία..
Επιχειρούν να «περάσουν» στο λαό την άποψη ότι δήθεν η πανδημία δεν έχει ταξικό πρόσημο κι ότι κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι «είμαστε στο ίδιο καράβι» και πρέπει να αναλάβουμε ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης για να βγούμε από την κρίση.
Εμμέσως, πλην σαφώς, και όλο και περισσότερο ανοιχτά, εννοούν ότι η «ατομική ευθύνη» εργαζομένων και λαού είναι να μένουν στο σπίτι, σιωπηλοί, να υφίστανται όλες τις εργασιακές ανατροπές και κυρίως να μην διεκδικούν, όχι μόνο στοιχειώδη μέτρα προστασίας ζωής, υγείας και δουλειάς, αλλά κυρίως, ούτε να περνά από το μυαλό τους, ότι υπάρχουν δυνατότητες να είναι ελάχιστες οι συνέπειες στην υγεία και τη ζωή του λαού από τον κορονοϊό, αν υπάρχει ένα αποκλειστικά Δημόσιο Σύστημα Υγείας, όπως το προβάλλουν γιατροί και υγειονομικοί, χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα, η ανθρώπινη ζωή δεν παίζεται στο κέρδος. Αλλά αυτό απαιτεί κοινωνία χωρίς καπιταλιστική ιδιοκτησία αλλά με κεντρικό σχεδιασμό που θα βάζει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, την επιστήμη και την τεχνολογία σε όφελος του λαού.
Με ωμότητα και κυνισμό «δείχνουν» ηλικιωμένους και συνταξιούχους στις ουρές στις τράπεζες ως «ανεύθυνους», αλλά την ίδια στιγμή δεν λεν κουβέντα για αναστολή πληρωμής χρεών και δόσεων, ούτε ότι η μηνιάτικη σύνταξή τους τελειώνει πολύ πριν μπει η επόμενη γιατί απ’αυτήν ζουν οικογένειες.
Ταυτόχρονα στους χώρους δουλειάς των αστών σημαιοφόρων του «πλουραλισμού» και της «ελεύθερης έκφρασης γνώμης», την ίδια στιγμή που διαφημίζουν την «αυστηρότητα» της κυβέρνησης, επιβάλλουν συνθήκες συνωστισμού στα καμαράκια μοντάζ, σε στούντιο, δεν παίρνουν μέτρα απολύμανσης, αερισμού των χώρων…
Το «νέο» …ρεπορτάζ που ανέδειξαν τα αστικά ΜΜΕ είναι το μέτρημα των προστίμων που επιβάλλει η αστυνομία, αλλά όχι το μέτρημα των τραγικών ελλείψεων σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου συστήματος Υγείας.
«Είδηση» γι’ αυτούς είναι οι …προβλέψεις των αστρολόγων και πως περνούν «στην καραντίνα» οι «τηλεπερσόνες», τα «ζαχαρωμένα» χειροκροτήματα στους υγειονομικούς, αλλά όταν αυτοί διεκδικούν και πριν και τώρα, τον λόγο έχει η αστυνομία, τα αιτήματά τους θάβονται, ακόμα και οι συμβολικές τους κινητοποιήσεις, όπως στη μέρα δράσης συκοφαντούνται χυδαία.
Αλλά όλα αυτά δεν είναι καθόλου «αθώα» και πάνω απ’ όλα δεν αφορούν την αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας. Επιδιώκουν να «προετοιμάσουν» την συνείδηση εργαζομένων και λαού, ώστε να συνεχίσουν να τηρούν την «ατομική ευθύνη» τους, υποτασσόμενοι στα άγρια αντεργατικά μέτρα των ΠΝΠ που εκπονήθηκαν και εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, που εκδηλώθηκε και η πανδημία τη βαθαίνει..
Είναι ακριβώς στην ίδια λογική, η οποία τώρα αναβαθμίζεται με ακόμα πιο σκληρά μέτρα και πλήγματα στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, που καλλιεργήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ στη διάρκεια της δεκαετούς καπιταλιστικής κρίσης. Ότι δήθεν «όλοι μαζί» θα βγάζαμε την «χώρα» από την κρίση.
Το πού οδήγησε τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, η λογική αυτή, δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Την κατάσταση τη ζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, αφού τα μνημόνια τα επέβαλαν για την αντιμετώπισή της και μόνο, αλλά «ζουν και βασιλεύουν».
* * *
Μαζί με όλα τα προηγούμενα βαδίζει και η άνευ όρων υπεράσπιση της ΕΕ. Με κλαψουρίσματα για την δήθεν έλλειψη «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», δηλαδή για το πιο σύντομο ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων, επιχειρούν να αποδείξουν ότι η άγρια διαπάλη μεταξύ των αστικών κυβερνήσεων, είναι δήθεν προσωπική στάση και «προτεσταντική ιδεοληψία» των ηγετών τους.
Επιχειρούν να κρύψουν και κυρίως επιχειρούν να μην συνειδητοποιήσει ο λαός ότι η «ατμομηχανή» και η δεύτερη, τρίτη και τέταρτη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ δεν μπορούν να προστατεύσουν στοιχειωδώς τους λαούς τους.
Επιχειρούν, αυτοί οι «λάτρεις» της Νέας Υόρκης να κρύψουν ότι και εκεί, και παντού στις ΗΠΑ όπου δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα Υγείας, η πανδημία θερίζει τους φτωχούς και απόκληρους του καπιταλισμού.
Επιχειρούν να κρύψουν τις κατακτήσεις υπέρ των λαών που είχε ο σοσιαλισμός από τα πρώτα του βήματα στον 20ο αιώνα γιατί οι συγκρίσεις είναι συντριπτικές υπέρ του.
Ακόμα και τώρα θέλουν τον λαό να μην θυμάται ότι αυτή η ΕΕ, αυτές οι αστικές κυβερνήσεις, χέρι-χέρι με τις ΗΠΑ, επέβαλαν και διατηρούν το εμπάργκο εις βάρος της Κούβας που τους στέλνει ανιδιοτελώς ιατρική βοήθεια μαζί μα αναγκαίο ιατρικό υλικό.
Επιχειρούν πάνω από όλα να μη συνειδητοποιήσει ο λαός ότι όποιο μέτρο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και να πάρουν οι αστικές κυβερνήσεις, όπως κι αν το ονομάσουν, οι εργαζόμενοι και οι λαοί θα κληθούν πάλι να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πείρα!
Οι εργαζόμενοι, φυσικά και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουν πλέον πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσουν. Καμιά έκτακτη κατάσταση δεν σταματά την πάλη.
Βεβαίως έχουν πείρα και από τις Ενώσεις τους. Που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν τα δικαιώματά τους και διεκδικούν υπέρ των εργαζομένων, αλλά πέρα από κάποιες ανακοινώσεις που καταγράφουν προβλήματα, όχι μόνο δεν διεκδικούν, αλλά συμφωνώντας με τα μέτρα ως αναγκαία, όπως λέει και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, πασχίζουν για την ενίσχυση των αφεντικών, αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους. Ούτε μια παρέμβαση αποτροπής αντεργατικών μέτρων στους ιδιοκτήτες, ούτε μια παρέμβαση για να επιβληθούν συνθήκες υγιεινής. Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, ως η πιο βαρύνουσα υποτίθεται, έχει τεράστιες ευθύνες όταν μπροστά σε αυτή την κατάσταση καλεί τα αφεντικά σε τηλεδιάσκεψη για τη σωτηρία τους. Στην ίδια ρότα είναι και οι άλλες, ΕΠΗΕΑ, ΕΤΙΤΑ, ΕΤΕΡ κλπ. Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουν από τέτοιες ηγεσίες πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη.
Τώρα που η σκληρή πραγματικότητα για την εργατική τάξη και το λαό «έχασε τη μάσκα και αποκαλύφθηκε» σε όλες τις τραγικές διαστάσεις της, τώρα που το σύστημα της εκμετάλλευσης απογυμνώνεται από τα «φτιασίδια» του, υψώνουμε τη φωνή μας, πορευόμαστε μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα για την προστασία της ζωής, της υγείας και της δουλειάς με πλήρη δικαιώματα τώρα. Ανοίγουμε, έτσι, και τον δρόμο για την αντεπίθεση, για μια άλλη κοινωνία όπου στη δουλειά και στον ιδρώτα το δικό μας θα είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι, τα αφεντικά.
Μένουμε δυνατοί. Δεν μένουμε σιωπηλοί! Και τώρα και πάντα.
* Ο Γ. Μηλιώνης είναι δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ
