Από την Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας: Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Η ΚΛΠ
σε καινούρια αίθουσα
με καινούρια μηχανή
με καινούριο ήχο
στην παλιά ΟΑΣΗ
(αίθουσα πολιτιστικού κέντρου)
παρουσιάζει την Δευτέρα 26 Νοεμβρίου στις 9.15 το βράδυ
Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο
του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
Παίζουν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν, Μεριλίν Καντό
Όχι, δεν πρόκειται για εξωτική περιπέτεια τοποθετημένη στις κορυφογραμμές της Αφρικής, αλλά για μια ακόμη «συνηθισμένη» ιστορία από την καθημερινότητα, στο επίπεδο της θάλασσας, στους πίσω δρόμους του λιμανιού της Μασσαλίας. Εκεί όπου ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν στήνει εδώ και χρόνια τις βαθιά ανθρώπινες, συναισθηματικά συναρπαστικές ταινίες του. Τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» είναι ίσως η καλύτερή του. Ένα φιλμ για απλούς ανθρώπους που ξεχωρίζουν μόνο από το μέγεθος της καρδιάς τους, μια ήσυχη παραβολή για το πώς μια μικρή δόση καλοσύνης μπορεί να αλλάξει αν όχι τον κόσμο, τότε τον κόσμο γύρω σου. Ο Μισέλ έχει χάσει τη δουλειά του στα ναυπηγεία, αλλά ακόμη κι αυτό δεν αρκεί για να πτοήσει τον ίδιο ή τη γυναίκα του Μαρί-Κλερ. Όταν όμως δύο κλέφτες εισβάλουν στο σπίτι τους για να κλέψουν τα χρήματα που δημοσίως οι φίλοι τους του είχαν χαρίσει για να κάνει ένα ταξίδι στην Αφρική, η πίστη του στους ανθρώπους θα κλονιστεί. Αλλά σε κάθε ιστορία, λέει το φιλμ, πρέπει να κοιτάζεις τη μεγαλύτερη εικόνα και στη ζωή οφείλεις, αν μη τι άλλο, να περιμένεις μερικές εκπλήξεις. 
Βασισμένο σε ένα ποίημα του Βίκτορ Ουγκό, το σενάριο είναι συγκινητικό με την αναζωογονητική δύναμη ενός καθαρτικού κλάματος, δίχως την ανάγκη καμιάς μελό προσποίησης. Είναι επίσης από θέση και καρδιά αισιόδοξο, χωρίς να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα γύρω του. Οι χαρακτήρες του Γκεντιγκιάν δεν είναι άγιοι, όμως έχουν κρατήσει ζωντανή την πιθανότητα της συγνώμης, της αγάπης, της τρυφερότητας. Σε έναν κόσμο που μοιάζει να τα έχει ξεχάσει, κι αυτό μόνο ίσως είναι αρκετό. Και σε ένα σινεμά που δείχνει να προτιμά πιο συχνά απ’ όσο θα χρειαζόταν την κυνική πλευρά, ο Μισέλ και η Μαρί-Κλερ έχουν κερδίσει το δικαίωμα να αποκαλούνται όχι χαρακτήρες, αλλά «ήρωες». Γιώργος Κρασσακόπουλος – Athens Voice