ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Εδώ το “κενό”… Εκεί το “κενό”… Που είναι το “κενό”;
Το ημερολόγιο δείχνει 16 Νοέμβρη, το πρώτο τρίμηνο της σχολικής χρονιάς πλησιάζει στη λήξη του και τα σχολεία δεν έχουν μπει ακόμη σε κανονικό ρυθμό:
Περιπλανώμενοι καθηγητές μετακινούνται από σχολείο σε σχολείο, τοποθετούνται για να καλύψουν κενά, ανακαλούνται για να καλύψουν άλλα, και πάλι επανατοποθετούνται αλλάζοντας τμήματα και μαθητές κάθε εβδομάδα και -ω του θαύματος – πάλι “κενά” και το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων στον “αέρα”.
Και ακόμη : Μαθητές της Α’ Λυκείου- πειραματόζωα κάτω από την απειλή και την αβεβαιότητα του νέου εξεταστικού συστήματος, πτυχές του οποίου ακόμη δεν είναι γνωστές, μηδενικοί διορισμοί, κενά και ελλείψεις σε λειτουργικές ανάγκες.
Υπολειτουργία της επαγγελματικής εκπαίδευσης με καταργημένες ειδικότητες και απολυμένους εκπαιδευτικούς.
Πίεση για ανάληψη εκπαιδευτικού ωραρίου από διευθυντές και υποδιευθυντές σχολικών μονάδων, ώστε να αυξηθούν τα πλασματικά πλεονάσματα και να δυσκολευτεί – ακόμη περισσότερο – η ήδη απορρυθμισμένη σχολική καθημερινότητα.
Αισθητή η έλλειψη φύλαξης με τους σχολικούς φύλακες απολυμένους.
Με λίγα λόγια : Σύγχυση, αναστάτωση, ανασφάλεια.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Το περιβόητο σύνθημα “πρώτα ο μαθητής” της πάλαι ποτέ Διαμαντοπούλου αποδείχθηκε φενάκη, κούφια λόγια και φθηνή προπαγάνδα, προπέτασμα καπνού, που καθώς διαλύεται, αφήνει να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί στόχοι: ένα υποχρηματοδοτούμενο και υποβαθμισμένο σχολείο που θα παράγει αμόρφωτους νέους, φθηνό εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες των επιχειρήσεων και της αγοράς.
Κατασκευάζοντας εξιλαστήρια θύματα
Αντιμετώπισε, μήπως, τα προβλήματα και τις ελλείψεις στο σχολείο η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών;
Ήταν οι διαθεσιμότητες- απολύσεις «νοικοκύρεμα» στην επαγγελματική εκπ/ση;
Θα λυθούν μήπως και τα υπόλοιπα με τη σχεδιαζόμενη σύμπτυξη- κατάργηση σχολείων και τμημάτων και την αντιμετώπιση μαθητών και εκπαιδευτικών ως “πλεονάζον” προσωπικό σε επιχείρηση που “εξυγιαίνεται”;
Η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Η «λογιστική» αντιμετώπιση των προβλημάτων του σχολείου και η επιβολή ιδιωτικοοικονομικών όρων στη λειτουργία του, όχι μόνο δε έλυσαν προβλήματα, αλλά οδήγησαν στη σημερινή διαλυτική εικόνα της δημόσιας παιδείας.
Τι να κάνουμε
Οι εκπαιδευτικοί της περιοχής βιώνουμε καθημερινά αυτή τη διαλυτική πραγματικότητα αισθανόμαστε την ιστορική ευθύνη να αντισταθούμε στη απαξίωση του δημόσιου σχολείου.
Φυσικοί σύμμαχοι σ’ αυτό τον αγώνα είναι οι γονείς των μαθητών μας, με τους οποίους αναζητούμε κοινό βηματισμό.
Για αυτό : • Καλούμε τους συλλόγους γονέων να πάρουν θέση, να ενεργοποιηθούν για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, να απαιτήσουν την κάλυψη των κενών, την πρόσληψη εκπαιδευτικών. Η δημόσια παιδεία είναι υπόθεση όλων. Δημόσια παιδεία χωρίς χρηματοδότηση δεν είναι εφικτή. • Εγκαλούμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο για τη μεθοδευμένη υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των μελλοντικών ενηλίκων πολιτών.
