Η Κινηματογραφική Λέσχη ΠρέβεζαςΥπόθεση:
Η Άντζι μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σχολική παιδεία, αλλά είναι δυναμική, έξυπνη και φιλόδοξη. Όταν μένει άνεργη για άλλη μια φορά, είναι αποφασισμένη να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Μαζι με τη συγκάτοικό της, τη Ρόουζ, αποφασίζουν να γίνουν τα αφεντικά του εαυτού τους.
Στήνουν ένα γραφείο ανεύρεσης εργασίας για μετανάστες εργάτες, το οποίο λειτουργεί σε μια διαφορετική πραγματικότητα με άλλους κανόνες.Εκεί η εργασία είναι φτηνή και οι νόμοι θεσπίζονται για να καταργούνται.
Ίσως και να αντιπροσωπεύουν ένα σημείο των καιρών:
η ευκαιρία να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ανεξάρτητα από τις συνέπειες, είναι δελεαστική. Αλλά με τι κόστος;
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Η ταινία ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ , με τον συμβολικό όσο και αυτοσαρκαστικό τίτλο, μας περιγράφει δείχνοντάς μας ένα Λονδίνο σχεδόν τριτοκοσμικό, τα όρια της ανεργίας και της εκμετάλευσης των μεταναστών και λαθρομεταναστών. Εμποτισμένη από το ιδιότυπο “αμερικάνικο όνειρο” για πλούτο και ευημερία, χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο για να το πετύχει ξεπερνώντας κάθε ηθικό φραγμό που βρίσκεται στο διάβα της. Η ανθρωπιά χάνεται μόλις το χαρτονόμισμα με την κεφαλή της βασιλομήτορος θα γίνει αυτοσκοπός με την υποκρισία και το ψέμμα να κερδίζουν πόντους. Χωρίς κανένα δισταγμό εκμεταλεύεται την ανθρώπινη ανάγκη της εργασίας για βιοποριστικούς λόγους παίζοντας το παιχνίδι του σκληρού και άκρατου φιλελευθερισμού, σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα στον τομέα της οικονομίας. Έναν κόσμο ελεύθερο στην εξαθλίωση, την ανεργία, την φτώχεια, την ένδεια και τη δυστυχία. Η παγκοσμιοποίηση γέννησε τον “ειρωνικό” τίτλο της ταινίας του Λόουτς… Η μετανάστευση (νόμιμη ή και παράνομη) και το πρόβλημα της “ξενοφοβίας” γενικώς τείνει να γίνει το favorite του μεγάλου Κεν τελευταία… Μάλιστα το σφραγίζει με την μοναδική προσωπικότητά του στο minimal ρεαλιστικό και εξαιρετικά φυσικό και ελεύθερο παιχνίδι που ξέρει να παίζει.
του Δημήτρη Παπαμίχου
Ελεύθερος για εμάς, για τους «άλλους» δεν ξέρω…
Το σινεμά που ασχολείται με τον ρεαλισμό δεν έχει χάσει ποτέ την δύναμη του και όσο υπάρχουν σημαντικά άλυτα προβλήματα σε αυτόν τον πλανήτη θα είναι απαραίτητη η ύπαρξη του. Όσες ταινίες και να έχουμε δει από την Βρετανία με θέμα μετανάστες και εργατικά δικαιώματα, μία ερώτηση θα ενσκήπτει… πώς να θεωρήσουμε, άραγε, παρωχημένο το συγκεκριμένο θέμα όταν δεν λέει να σταματήσει να καίει;
Όταν έχουμε, βέβαια, μία ταινία του Kern Loach, αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός. Ο σκηνοθέτης από το Γουοργουικσάιρ της Αγγλίας συνεχίζει ένα στρατευμένο κινηματογράφο και, παρά κάποια μικρά του σκαμπανεβάσματα, το κάνει πάντα πολύ καλά. Εδώ ευτυχεί, αρχικά, από την επιλογή, με μπόλικο ρίσκο, της τελείως άπειρης από σινεμά Kierston Wareing, που αποδεικνύεται μία πολύ δυναμική παρουσία και ενδείκνυται τόσο για τις ρεαλιστικές σκηνές, όσο και τις δραματουργικές. Όμως η ταινία δεν θέλει να σου συστήσει μία καλή νέα ηθοποιό, θέλει σαφέστατα να σε προβληματίσει και σε αυτό θα επικεντρωθούμε…
Οι προβληματισμοί που ο Ken Loach αναμοχλεύει από το ευρωπαϊκό σκηνικό (τα προβλήματα της Βρετανίας δεν διαφέρουν πουθενά με αυτά ολόκληρης της γηραιάς ηπείρου) πετάγονται σαν κεφάλια από λερναία ύδρα, από σκηνή σε σκηνή. Το βασικό είναι και το πλέον άλυτο, αυτό της έντονης παρουσίας μεταναστών από κάθε γωνία του πλανήτη στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η εκμετάλλευση που τους ασκείται, η έλλειψη εργασίας, η αμφισβήτηση της αξιοπρέπειας τους και οι κακές συνθήκες διαβίωσης βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Το θύμα, ο μετανάστης, γίνεται, κατά περίσταση, θύτης για να διατηρήσει τα δικαιώματα του και φυσικά από αυτό παράγεται ένα κοινωνικό αλαλούμ, που κανείς δεν δείχνει να θέλει να διορθώσει. Ο Loach θίγει και το θέμα της ανύπαντρης μητέρας και γενικά της γυναίκας σε μία μεταφεμινιστική περίοδο. Μπορεί τελικά ένα παιδί να μεγαλώσει με τις σωστές συνθήκες, όταν δεν έχει μία ολοκληρωμένη οικογένεια πίσω του;
Κριτική Σύνοψη
Ένας ακόμα καλός Ken Loach. Καλό για τυπικό δείγμα αγγλικού ρεαλιστικού κινηματογράφου και μία ταινία που εξαπλώνει τον προβληματισμό της σε ένα κύριο και πολλά δευτερεύοντα θέματα. Το σενάριο δεν είναι τόσο αιχμηρό (ίσως επειδή έχουμε περάσει την πρώτη φάση στο θέμα των μεταναστών και θα υπήρχε ο κίνδυνος της επανάληψης) αλλά είναι ανθρώπινο και καλογραμμένο, πάντα στο στόχο του και δραματουργικά περισσότερο αφηγηματικό, από ότι έχουμε συνηθίσει στον Loach. Και μόνο η εξαίσια παρουσία της πρωτόβγαλτης Kierston Wareing είναι αρκετή για να σας κρατήσει με ενδιαφέρον στις θέσεις σας . Δείτε την ταινία και μόνο για να συνειδητοποιήσετε πως τα προβλήματα που έχει η ψυχή της Ευρώπης είναι προβλήματα που δεν ωθούνται σε λύσεις, αλλά περιμένουν τον δικό μας καλύτερο εαυτό για να διορθώνονται λιθαράκι-λιθαράκι.
του Σταύρου Γανωτή