Έχω ένα νταβατζή…..
Τον ελένε ΟΑΕΕ….
Έχει όνομα θαυμάσιο και στομάχι άδειο και μονίμως νηστικό…
Τον ελένε ΟΑΕΕ….
Χρόνια τον τάιζα μήνα με το μήνα, κάποτε τον φωνάζαμε ΤΕΒΕ, ήταν τότε στην εφηβεία και στα φόρτε του….
Κι’ αυτό το ατιμούλικο όλο ζητούσε και ελάχιστα έδινε….
Μόνο με τις πολλές τις μεταλλάξεις, και το κράξιμο το μεγάλο σαν πολεμική ιαχή έλαβε το όνομα ΟΑΕΕ και άρχισε τα ζοριλίκια και τις απειλές…
Και ενώ με έχει καταντήσει διακονιάρη…. Θέλει και τα ρέστα να μου πάρει…μου ζητάει το ταμείο και τα κλειδιά από το μαγαζί….
Αλλιώς θα μου κλέψει τη ζωή, ότι έχω και δεν έχω….
Είναι της κυβέρνησης χαϊδεμένο παιδί και ξεφτέρι στην αφαίρεση όταν είναι πληρώσει, μάστορας στον πολλαπλασιασμό και τα πανωτόκια όταν είναι να λάβει….
Έτσι στη μικρή μου πόλη, περπατώντας με το κεφάλι σκυφτός….όλο και φοβάμαι πως θα μείνω μονίμως εκτός….
Εκτός, και αν ξυπνήσω εγώ, ξυπνήσεις και εσύ…. Ξυπνήσουμε όλοι μας ένα πρωί και αρχίσουμε την προπαίδεια από την αρχή…
Για να δούμε ποιος χρωστά σε ποιον…
Εμείς στον ΟΑΕΕ, ή ο ΟΑΕΕ σε εμάς για το τίποτα με το οποίο τους κόπους ανταπέδωσε, στην υγεία, στην ανάγκη και τη σύνταξη….